Ljósberinn - 02.08.1930, Blaðsíða 3

LJOSBERINN
235
^rœfaurnir
tfliv
($!uí»r«im ^árusöóiíur
fgrir ^jáfistrann)
Frh.
— Nóttin leið og allra fyrsta morgun-
skíman gægðist í gluggann. Frúin hrökk
upp úr svefnmóki, sem hafði snöggvast
hallað henni í faðm sinn og lofað henni
að gleyma harmi og kviða eitt augna-
blik. Hún glaðvaknaði og reis upp úr
stólnum, sem hún hafði sofnað í. — —
Bifreið rann heim að húsinu, fordyra-
hurðinni var lokið upp og þunglamalegt
fótatak heyrðist í stiganum, reikandi
fætur leituðu sér að fótfestu, — — —
pungu skrefin færðust nær og nær. —
— Iljartað sló ákaft í brjósti hennar
og kaldur hrollur gagntók hana, en
vonleysis kviði fyllti huga hennar —
hún hlustaði eigi að síður og heyrði nú
glöggt, pegar gengið var inn í svefn-
herbergi Axels og hurðinni skellt í lás.
Svo varð allt hljótt. Þá herti hún upp
hugann, sveipaði um sig sjali, opnaði
hurðina hægt og laumaðist fram fyrir.
Hún var einna líkust vofu, pegar hún
læddist eftir ganginum að herbergisdyr-
um Axels, og lagði eyrað að skráargat-
inu.
Tveir menn töluðu saman inni í her-
berginu. Annar peirra var Axel. Hún
pekkti rödd hans, pótt hún væri hás og
málfærið óskýrt, hann var æstur og há-
vær og heyrði hún pví glöggt hvert orð
sem hann sagði: — »Pig varðar ekkert
— um mig — heyrirðu pað — pig varð-
ar hreint ekkert — ekkert um — pað
—pú ert — ekkert annað en — gö —
ö — tu strákur — — græni Jói —
farðu — farðu bara til —«.
Móðir hans stundi pungan og hörfaði
frá hurðinni. Pað var henni ofraun að
heyra til drengsins, og pótt henni væri
ekki sérlega mikið um Jóa, pá fann
hún sárt til hans vegna í petta skifti,
pví pað var henni fullkomlega ljóst, að
Jói hafði komið drengnum hennar til
hjálpar, er hann var nauðuglega stadd-
ur, og átti sízt af öllu smánaryrði skil-
ið fyrir pað. Hún færði sig aftur að
hurðinni. Hvað ætli Jói segi? Hún átti
örðugra ineð að heyra til hans, hann
talaði miklu lægra; en hann bar ört á
og smáhækkaði röddína, þegar Axel
greip fram í fyrir honum:
»Yertu góður, Axel minn, og leyfðu
mér að afklæða pig--------svona máttu
ekki vera, pegar hún mamma pín kem-
ur inn til pín, — henni verður svo bylt
við — pú hefir bezt af pví að hátta og
sofna. — — —
En það var auðheyrt að Axel vildi
ekki fallast á ráðleggingar Jóa. — —
»Píg varðar bara — — ekkert um mig
—« tautaði hann í sífellu, — »láttu
mig — kyrran — ég fer út aftur — ég
parf að — hefna mín — á strákunum
— þeir börðu mig — peir stálu af mér
— ég fer — ég fe — r«.
»Pú ferð ekki eitt fet«, sagði Jói pá í
ákveðnum róm. »Eða var ekki nóg
komið, Axel? Hvað heldurðu að hann
faðir pinn segði, ef hann sæi pig núna?«
— »Faðir rninn! Pú átt ekkert rneð
að nefna hann — hann er minn faðir
— ekki pinn — heyrirðu — þig varðar
ekkert um mig —!«
»Vektu hana ekki möminu þína með
þessum látum, Axel«, sagði Jói. »Hún
ætti sem minnst að vita um þetta, —
af hverju má ég ekkí hjálpa pér, Axel?
Mig langar til þess að hjálpa þér«. —
Svo varð pögn og frúin læddist burt