Ljósberinn - 02.08.1930, Blaðsíða 7

LJÖSB3RINN
239
»Yðar hátign! Hann er ekki hafandi í
súpu; ineistarinn verður að sækja eitt-
hvert annað kjöt í súpu og betra«.
»Hvað eigum við þá að gera með hann
hér?« spurði kóngsi. »Eigum við kann-
ske að saxa hann og hafa hann í kjöt-
snúða? Pá fór Kristján að háskæla og
hrópaði: »Ég ætla heim til mömmu minn-
ar og vil ekki vera hér — ég vil fara
heim!« (Nl. næst.).
Hafið pið, ungu lesendur, veitt vatns-
dropanum sérstakt athygli og íhugað,
hve hlutverk hans eru margbreytt og
mikilsvert.
Við skulum nú taka okkur fyrir hend-
ur að virða vatnsdropann fyrir okkur,
og tíl þess að geta gert pað í næði,
skuluð pið taka lítið glas, hella á pað
vatni, láta svo 1 dropa drjúpa úr pví
ofan í teskeiðarblað, í hreina skál eða
á glerplötu, síðan skuluð pið setja ykk-
ur niður með litla vatnsdropann fyrir
framan ykkur.
Hið fyrsta, sem líklega kemur í huga
ykkar verður petta: Iivað pú ert lítill,
en ég stór — en um leið munuð pið
lesa út úr vatnsdropanum litla, pessa
spurningu: Getur pú sagt helztu drætt-
ina af lífstarfi mínu. Pessi fáorða spurn-
ing, gefur ykkur nægt umhugsunarefni
meðan pið sitjið yfir litla vatnsdropan-
um. Fyrsta fljótræðissvarið verður ef til
víll petta: Hvað ætli pú getir, ég gæti
purkað pig á svipstundu út með fingri
mínum. Að vísu getur pú pað, en ekki
eyðilagt mig. — Ekki eyðilagt [iig? Ég
gæti purkað pig svo út, að enginn sæi
pig framar. — Petta er mesti misskiln-
ingur hjá pér, pú aðeins flýttir fyrir
upprisu minni með pessu. Hlustaðu nú
áfcmig. Pegar ég á sólbjörtum sumar-
morgni sit á einu strái jarðar og eng-
inn fingur skerðir stærð mína, kemur
geisli morgutisólarinnar til mín með upp-
risuboðskapinn. Eg svíf í hæðir eftir
að hafa svalað litla stráinu og verð
samstundis meðlimur í bræðrafélagi ský-
anna og kem svo himinhreinn til jarð-
arinnar aftur. Bræðralagslögmálið er
próttur minn! Um pað getur pú sann-
færst, er pú sér skipin við hafnarbakk-
ana. Hvað heldur pú að margir vatns-
dropar eigi pátt í að lyfta peim. Þér
mundi ekki endast æfin til að telja pá.
Eða hefir pú tök á að telja dropana,
sem búa hlið við hlið í brimöldunni, sem
brýtur klettana. En við getum ekki
unnið einir. Yenjulegast er pað, pegar
við rísum upp, drögum við okkur sam-
an í hóp, sem pið kallið ský, og fyrsta
verkið sem við vinnum pá, er líknar-
starf, — jórðina pyrstir — og jurtirnar
skrælna, pá förum við einn og einn, til
pess að gera jurtunum ekki of mikinn
usla, við gefum peim og jörðinni sem
pær vaxa frá, að drekka, og pá segið
pið að komin sé rigning.
Ungmennið situr yfir vatnsdropanum
og les að lyktum í tilveru hans petta:
Pú hyggur, ef til vill, að tilvera pín
sé lítilsverð og ekki líkleg til að verða
afkastarík, en taktu nú enn eitt brot úr
æfisögu minni til íhugunar: