Ljósberinn - 01.04.1936, Blaðsíða 8

78
LJÖSBERINN
en þetta horn. Pað er fult af undursam-
lega góðum dropum, sem heita: Þolin-
mæðisdropar. Þegar þú verður þreytt-
ur og örmagna af vonleysi, þá skaltu
dreypa á þessum dropum, og það mun
líða frá.«
Jón þakkaði henni fyrir ráðlegging-
una og meðulin og fór. Þegar hann kom
heim, voru, foreldrar hans háttaðir, þau
voru því alvön, að hann væri að reika
úti fram á nótt Þá nótt svaf hann ekk-
ert, því honum leið svo illa, hann vai
svo óham i ng j u samur, fanr; einhvern
nístandi óróleik inni í sjálfuro sér. Orð
hins deyjandi fugls hljómuðu stöðngt
fyrir eyrum hans. Hvar skyldi hann geta
fengið frið? Honum fanst hann ekki
geta verið lengur heima. Svarti skugg-
inn, óþ’ægilegi, fylgdi honum alstaðar
eftir.
Snemma næsta morgun fór h,ann á
fætur, lét nokkurn mat niðu.r í malpoka,
og kvaðst ætla að fara að ferðast dálítio.
Kvaddi því næst foreldra sína og hélt
af stað með malpokann um öxl.
Eins og aðrir óróleg’ir menn venjulega
gera leitaði ha,nn á fund prestsins síns
og spurði: »Hvað á ég að gera til þess
að verða hamingjusamur?«
Presturinn svaraði eins og við var að
búast: »Hefir þú gleymt barnalærdóm-
inum þínum? Þú verður að lesa Guðs
orð með kostgæfni og þá muntu finna
hamingjuna.«
Já, barnalærdómnum hafði Jón víst
alveg gleymt, enda aldrei verið sérleg-a
sterkur í honum. Hann náði sér því bæði
í kver og biblíusögur, las í þeim kvelct
og morgna unz hann kunni það alt ut-
anbókar.
»Nú ert þú víst orðinn hamingjusam-
ur,« sagði presturinn, »að minsta kosti
þekkir þú nú leiðina, til hamingjunnar.«
En Jóm sagðist ekki finna. til neinnar
hiamingju, hið innra með sjálfum sér.
»Þá þekki ég ekkert ráð,« sagði prest-
U)rinn.
Því næst fór Jón litli til læknisins.
Það gera allir sem eitthvað amar að.
»Hvað gengur að þér?« spurði lækn-
irinn.
»Ég er svo óánægður,« svaraði dreng-
urinn.
»Nú, já, slæm melting, maginn í ó-
lagi,« sagði læknirinn. »Alt ilt kemur
frá maganum.«
Nei, Jón kvað sér ekkert vera ilt í
roaganum.
»Svo,« sagði læknirinn, »þá er það
bara einhver slappleiki í vöðvu.num, og
útlit þitt bendir líka til þess. Þú ska.lt
bar fara í erfiðisvinnu og þá verður þú
góður.«
Erfiðisvinna var nú alls ekki að skapi
Jóns.. »En ef það gæti hjálpað, þá skyldi
hann sannarlega ekki hlífa sér,« hugs-
aði hann.
Nú fékk hann atvinnu hjá járnsmið
og vann og vann, notaði sleggjuna frá
morgni til kvölds.
En þrátt fyrir alt erfiði og þreytu
varð hann ekkert ánægðari.
Þá fór hann til auðugasta mannsins
í landinu; það var kaupmaður, sem átti
fullan kjallara af peningum.
»Hvað er þér á höndum?« spurði hann.
»Ég vildi bara vita, hvort þú gætir
gefið mér ráð, til þess að ég gæti orðid
hamingjusarour,« sagði Jón.
»Jú, það get ég auðveld.lega. Fyrst af
öllu ríður á að afla sér nógra peninga.
Auðæfin eru grundvöllurinn undir allri
hamingju, í heiminum.«
»En hvernig get ég, fátækur dreng-
ur, orðið ríkur?« spurði Jón.
»Þú verður að bera þig að eins og' ég
gerði, byrja smátt og vinna þig áfram,«
sagði auðmaðurinn.
Jón keypti nú eins og hann gat borið
af allskonar smávöru, ferðaðist um allar