Ljósberinn - 01.04.1936, Blaðsíða 9

LJOSBERINN
79
sveitir og seldi vöru sína, Ha.nn verzlaði
mikið'’ og aflaði sér naikils fjár, En
Hversu mikið sem hann græddi, fann
hann ekki til neinnar gleði við það; [>ví
bæ frá bæ, yfir fjöll og dali fylgdi
skugginn svarti honum stöðugt eftir.
»Ef ég færi til Ameríku,<< hugsaði
hann, »þá g;æti ég máske iosnað við
þenna leiðinlega förunaut, og vel má
vera, að ég geti orðið stórríkuf [>ar á
skömmum tíma.«
Hann keypti sér þegar í .stað farmiða
til Ameríku ogsigldi yfir hafið. Er þang-
að var komið hélt hann tafarlanst norð-
ur til gullland,sins til þess að grafa gull.
Það var nú þrældómur, sem gekk næiri
h'fi og heilsu. Á daginn gróf hann svo að
svitinn rann af honum, en á nóttunni
svaf hann í köldum skúr. Lífið þar var
hættulegt, því landið var fullt af ræn-
Ulgjum, svo gullpokann varð hann að
hafa undir höfðinu á nóttunni og sofa
n>eð' hlaðna marghileypu í hendinni. En
heppnin fylgdi honum, svo það leið ekki
á löngu þangað til hann var búinn að
fylla pokann sinn af þessum dýrmæta
niálmi. Hann seldi gullið, og var nú orð-
inn vellauðugur m,aður. Fátæki bónda-
drengurinn var nú orðinn miljónamær
ingur og hét nú ekki framar Jón Jóns-
son, heldur Mr. Johnson. Hann keypti
sér nú stóra höll og hafði alt, sem hann
gat óskað sér: bifreiðar, ágæta reiðhesta,
þjóna í einkennisbúningi og yfirleitt öll
þægindi. Hann hélt miklar veizlur fyrir
hina tignu. vini sína eða kunningja.
Hvers gat hinn fátæki drengur^ óskað
sér framar? En samt sem áður var hann
ekki hamingjusamur í allri þessari dýrð,
því að skugginn svai'ti h.afði fylgt honum
yfir hafið. Nú skildi hann, að það, að
vera ríkui-, er ekki það sama og vera
hamingjusamur.
Hann seldi því höll ,sína og eignir og
heypti sér fínt og fallegt .skip í þess stað.
Iíann flutti alla peninga sína um borð,
því nú ætlaði hann að sigla umhverfis
jörðjna og skoða a.lt það fegursta, sem
til er. IJa.nn ferðaðist frá einu landi til
annars, heimsótti hjpar fegurstu borgir
og skoðaði öll hin dásamlegu héruð ver-
aldar.
Sannarlega var þetta fagurt og tign-
arlegt, en gleði færði það honum enga.
Skugginn - - skugginn!
Alstaðar dró hann úr fegurðinni og
eins og eyddi allri gleðinni af að sjá jafn
vel hina dýrmætustu hluti,
Nú ákvað hann, að leita, á fund hins
voldugastá konungs jarðarinnar og
^pyrja hann ráða.
IJann kom til hallar hans og barði að
dyrum.
»IJver er þa7'?« spurði konungurinn
byrstur.
»Miljónamæringu.rinn Mr. Johnson.«
»Hvers óskar þú?«
»Mig langar til að spyrja konunginn
um dálítið.«
»Komdu ]>á inn og segðu hvað það er,«
»Hvað. ólítur konungurinn að sé mesta
hamingja í heiminum?«
»Það skal ég segja þér, það er að
vera. einvaklskonungur yfir mörgum
þegnum.«
»Svo,« andvarpaði Mí'. Johnson, »þá
hamingju get ég ekki eignast. Það er
nokkuð, sem ekki er hægt að kau.pa fyr-
ir peninga.«
»Jú, víst getur þú það. Farðu bara ti!
Afríku og vertu þar konungur einhvers
voldugs negrakynflokks.«
»Viltra, svartra negra?«
»Já, það stendur á sama hverjum
maður ræður yfir, bara að það séu lif-
andi manneskjur,« svaraði konungur-
inn.
iMi'. Johnson sigldi þegar í stað á
skemtiskipi sínu. til Aíríku, Þar frétti
hann, að stórt negraríki væri langt inn