Ljósberinn - 01.04.1936, Blaðsíða 15

LJÖSBÉRINN
85
Auðæfi sín gaf hann fátækum, og til
þess að geta lifað í álgerðri einveru, fór
hann til lítillar eyðieyju langt út í hinu
tthkla Kyrrahafi. Eyjan var frjósöm og
veitti horuim alt, sem hann þurfti til
lífsframfæris síns.
Af blöðum trjánna bjó hann sér til
föt, sem nægðu hpnum í hinu milda
Lftslagi. Greinar trjánna voru alsettar
ávöxtum og við ströndina var srnægo
fiska og' annara ætilegra sædýra. Á milli
^áltíða baðaði han.n sig í sjónum eða
hvfldist í skug'ga pálmaviðarins. Pað var
áhyggjulaust líf með öllu, sem hann lifðí
hér. Enginn maður var hér til þess að
ergja hann, eng'inn og' ekkert, sem gerði
honum neitt mein. Hér var einvera og
friður; en þó var hann ekki einn og sæl-
hna öðlaðist hann ekki, því »skugginn
svarti« var hjá honum og ónáðaði hann
dag og nótt; það var eitthvað innst í
sálu hans, sem nagaði þar svo, að J>a<)
sveið undan.
Hag nokkurn kom hann auga á segl-
skip skamt frá eyjunni. Hann veit'aði til
skipsins og' urðu skipverjar hans þá
varir. Bátur var sendur í land til þess
að sækja hann..Petta var ítalskt skip, og
aieð því komst hann aftur til Evrópu.
Hann steig' á land á austurströnd
Italíu. Nú var hann svo fátækur, að
hann átti naumast föt til að fara í. Ak
hafði hann gefið og engu haldið eftir
fyrir sjálfan sig, nema horninu meo
Undradropunum frá Bertu gömlu.. Nú
koniu þeir að góðu liði. Þegar hann vafð
örmagna af þreytu og vonleysi dreypti
hann á þeim, og þreytan hvarf, honum
fanst hann verða mörgum árum yngri.
Vikum saman gekk hann da.g eftir
dag-, eins og flakkari, norður eftir ítalíu
og áfram yfir Aust.urríki og Pýzkaland
°g alt til Danmerkur. Á nóttinni varo
hann að leggjast fyrir undir runnum
ftteð malpoka sinn undir höfðinu, til þess
að geta sofið; eða ef vel lct, og kalt var
í veðri, fékk hann, að sofa í fjósum eða
hesthúsum bændanna*
Frá Danmörku komst hann á skipi,
sem kolamokari til Islands.
Enn hélt hann, gangandj af stað og
um kvöldið kom hann að bóndabæ ekki
allstórum, en fögrum og vel hirtum.
Petta var fagurt vorkvöld. Gömlu hjón-
in voru að setja kartöflurnar niður í
garðinn sinn.
Hann spurði, hvort hann gæti fengio
gistingu, og- var það velkomið.
'Um kvöldið ræddust þeir margt við
Jón og bóndinn.
»Ég hefi farið umhverfis jörðina og
leitað hamingjunnar,« sagði ferðamaður-
inn. »Eg hefi spurt presta, lækna, auð-
menn, konunga og vitringa um það, hvar
hana, væri að finna. Ég hefi ferðast um
öll lönd, revnt ýmislegt, eitt í öðru landi,
annað í hinu, en hvergi fundið haria.
Nú langar mig til þess að heyra álit
þitt.«
»Eg hefi ekki lært mikið,« sagði bóndi,
»né heldur ferðast víða, En ég er samt
glaður og ánægður með það lítið, sem ég
á, og ef þig langar til þess að heyi'a hvao
hefir gert mig hamingjusaman, þá er
velkomið að ég segi þér frá þvi. Pað er
það, að ég hefi unnið á þeim stað, þar
sem ég er fæddur, við að rækta jöro
feðra minna, með öðrum orðum, ég
hefi reynt að heiðra föður minn og móð-
ur mína.
Til þess að finna hamingjuna, þýðir
ekki að leita til framandi landa. Ham-
ingjunnar verður hver og einn að leita
í sínu eigin hjarta og verður því að fara
vel með það. T hjartanu býr samvizkan
og- sé hún g'óð er maðurinn hamingju-
sa,mu,r.«
Pannig mælti gamli bóndinn, en Jón
hlýddi undrandi L Petta lá svo beint
við og var svo auðskilið, en j)ó var Jóni