Nýtt kirkjublað - 17.12.1906, Blaðsíða 2

266
NÝTT KlKEJtrBLAÍ).
það í kristilegum kærleika og göfgist við að vinna samhuga
að jafngóðu málefni.
Með þeim orðum mælum vér hið allra bezta með heilsu-
hælinu. Vér vitum að prestarnir íslenzku bregðast eigi sínu
fornreynda sæmdarorði, og verða beztu forgöngumenn og styðj-
endur þessarar félagsbótar.
w
Aqccti hins kristileqa lífe.
Fyrirlestur, sem Thv. Ivlaveness flutti á stúdentafundinum í Finnlandi.
(Niðurl.)
Loks er það að nefna hvílíka festu guðs óverðskuldaða
náð veitir oss gagnvart sjálfu lífinu.
Ekkert hefir jafn-greinilega sannfært mig unr annmark-
ana á kristindómi vorra tíma sem það, að hann býr mönn-
um fremur lífsþreytu en lífsgleði.
Eða er þvi ekki svo farið?
Einkenni alls þorrans þeirra andlegu söngva, sem nrönn-
um er ljúfast að syngja, er óskin að losast sem allra fyrst
úr þessum heimi, til þess að geta notið sælla og betra lífs á
himnum. Þessu samsvarar þá líka andinn, sem drotnandi er
innan ílestra kristilegra mannflokka og sá „tónn“ sem þar
ber mest á. Hér ber yfirleitt lítið á gleðinni yfir störfum
lífins, lítið á eldmóði yfir því sem hreyfir sér í tímanum.
Miklu fremur er á alt slikt litið með tortryggni. Alstaðar
hafa menn veður af vantrú og óguðleika. Það er blátt á-
fram orðið sem faraldur meðal margra presta og innan
margra kristilegra mannflokka, að vera sífelt að stagast á
þvi og kvarta yfir því hve „tímarnir séu vondir“ og að lýsa
spillingu þeirra með sem dökkustum litum og að framsetja
spádóma um það, hve öldungis óþolandi þeir tímar verði,
sem í hönd fari. Þvi er fortakslaust haldið fram, að heimur-
inn fari siversnandi. Og því er þá einnig fortakslaust haldið fram,
að afdrif mannanna verði hin aumlegustu. Reyndar hættir
oss prestum við í líkræðum vorum, að gera ráð fyrir því