Nýtt kirkjublað - 17.12.1906, Side 3

NÝTT KIRKJUBLAÐ.
2G7
um flesta, að þeir verði sáluhólpnir, og tali maður við krist-
ið fólk um látna ástvini þeirra, þá vona jafnvel svartsýnir
píetistar nálega ávalt, að ástvinir þeirra séu hólpnir orðnir,
enda þótt ílestum öðrum sé því sem næst ómögulegt að upp-
götva það, er þeir geti bygt á slíkar vonir. En hvað um
það, — það er orðið að trúarsetningu í huga þessara manna,
— trúarsetning, sem ekki þykir þurfa neinna sannana, — að
það sé aðeins lítill hópur manna, sem hólpinn verði; allur
þorrinn eigi glötun vísa.
Það er í mesta lagi eftirlektarvert að annars vegar er djúp
staðfest milli pietismans og hinnar fríhyggjulegu fagurfræðis-
stefnu vorra tíma, en hins vegar leiða báðar þessar stefnur
að sama takmarkinu: Þær enda báðar í svartsýni. Báðar
komast þær að lokum að sömu niðurstöðunni, að heimurinn
sé svo óbetranlega vondur, að hann eigi sér enga viðreisnar-
von, og menn fyllast svo leiðu á lífinu.
Það er sannarlega tími til þess kominn að kristnir menn
taki að átta sig á því, hvað þeim erframboðið í fagnaðarerind-
inu um guðs óverðskulduðu náð í Kristi. Vér verðum að
gjöra oss það ljóst, að almáttugur guð á himnum elskar oss
sem börn sin, ekki vegna ástúðar vorrar né vegna aftur-
hvarfs vors né vegna andlegleika vors, heldur að eins og
einvörðungu af því að vér erum manneskjur, sem Kristur
er dáinn fyrir. Lítum svo í kringum oss, rennum augunum
út yfir tímana og þjóðirnar. Hvað sjáuin vér? Otölulegan
manngrúa, sem er gefin hlutdeild í þessum sama kærleika.
Er hann áhrifalaus þessi kærleikur? Er hann orkulaus og
Jiróttlaus? Er Satan honum yfirsterkari? Það hlýtur víst
að vera svo, úr því að þessi heimur, sem guð hefir skapað
og endurleyst er, sífelt að verða verri og verri, þrátt fyrir
kærleika guðs, svo að allur þorri manna að síðustu hreppir ei-
lífa glötun!
Eg geri mér nú talsvert hærri hugmyndir um kærleika
guðs. Það er trú mín, að þessi kærleikur guðs, sem frelsað hefir
rnína aumu sál, sé máttugri en öll maktarvöld helvítis.
Eg veit, að gátan ægilega, sem vér nefnum eilífa glötum,
grúfir yfir oss mönnunum sem óttalegur möguleiki. Og þeir
eru því miður til einhverjir, sem álíta verður um, að eigi
fyrir höndum að sjá þennan möguleika verða að sannveru-