Nýtt kirkjublað - 29.02.1908, Blaðsíða 5

NÝTT KIRKJTJBLAB
45
En þessar málsbætur þýða ekki skapaðan hlut. Þær
eyða ekki sinnuleysinu og lítilsvirðingunni á kirkjunni og
hennar málefnum. Það þarf heldur ekki svo mjög að verja
andlegrar stéttar mennina persónulega.
Fyrir 20—30 árum var tiðrætt um drykkjuskap presta,
nú er ekki mikið af honum að láta; læknastéttin er lakari.
Svo var hiún að minsta kosti norðanlands fyrir fám árum, er
eg hafði spurnir af til samanburðar, á ferðalagi þar. Þeir
voru þá — satt að segja — altof margir læknarnir milli Horns
og Langaness, sem þóttu vandræðaskepnur vegna drykkju-
skapar.
Nei, það er ekki svo mjög vegna andlegrar stéttar
mannanna, eins og eins fyrir sig, að svona er komið fyrir
kirkjunni. Þeir geta margir hverjir verið vel metnir menn,
þó að málefni þeirra sé að litlu haft.
Það er annað og meira sem að er.
Rúmið verður meira að ræða um það næst, og þá verð-
ur um leið svarað spurningunni, sem sett er hér fyrir ofan.
(Niðurl.).
Hann var móðurlaus.
Dóniarinn sat upp í sætinu sínu, strangur og virðulegur.
Niðri á_ gólfinu sat sökudólgurinn, ófrýnn og skuggalegur.
Þungar voru sakirnar á honum, rán og ofbeldi, og sannan-
irnar voru alveg óhrekjanlegar. Sjálft dómsorðið var enn
eigi kveðið upp, en það var engin undankoma fyrir seka
manninn; hann Iilaut að sæla margra ára varðháldsvist.
„Ris upp“, sagði dómarinn við seka manninn. „Nú kveð
eg upp dóminn yfir þér. Átl þú nokkuð enn ósagt þér til
varnar?"
Bandinginn stóð upp og mælti i hálfum hljóðum. Það
var svo sem ekki nein frambærileg vörn, en það var andvarp
innun frá hjartanu :
„Eg var móðurlaus, þegar eg fyrst man til mín.“
Það varð dauðaþögn í salnum. Dómaranum seinkaði að
segja upp dóminn. Tárin komu fram í augun á mörgum.