Nýtt kirkjublað - 01.05.1915, Síða 7

NÝTT KXRKJUBLAÐ
103
„Visnað tré eg að vísu er“.
Og meðan eg söng, sá eg Ijóma sló á svip mannsins og
hendurnar urðu grafkyrrar. Eg talaði svo nokkur orð, sem
eg man að meslu enn, t. d. þessi: „Elskulegi bróðir! Guði
sé lof fyrir þessa stund, þólt hún yrði beggja okkar síðasta!
Það er svo gott að deyja með frelsaranum, hœtta þessu kross-
stríði og segja: Faðir, í þínar hendur fel eg minn anda“.
Svo söng eg aftur:
„Alt hefi eg, Jesús, illa gert,
alt það bæta þú kominn ert“. — —
Svo fór eg i nokkuð aðra sálma og segi:
Hjartnæmasti sálmur Hallgríms okkar Péturssonar held
eg sé sálmurinn : „Stríðsmenn þá höfðu krossfest Krist“. Hér
tók sá deyjandi fram í, og er eg laut niður að honum, heyrð-
ist mér hann segja: „Syngið, syngið!“ Hann hafði verið
sönglaginn. Eg söng þá fyrst versið:
„Hentuglega féll hlutur sá“, o. s. frv.
Síðan mælti eg nokkur orð, og heyrðist mér hann umla
aftur: og söng eg þá versið:
„Heyri eg um þig minn herra rætt“, o. s. frv.
Enn lá hann kyr, og fögur ró yfir andlitinu; flýtti eg
svo þjónustunni, og síðan söng eg síðasta vers hins síðasta
píningarsálms, og er eg leit til öldungsins — var hann liðið lík. —
Hálf öld er nú senn, hvað líður, síðan liðin, og margar
byltingar hafa síðan orðið í hugsunum mínum og skoðunum.
Eg hefi verið trúaður og vantrúaður, katólskur og prótestanti,
Unítari og nýguðfræðingur, kynt mér allskonar „isma“ eða
heimspeki, en hjarta mitt hefir aldrei gleymt sálmum Hallgr.
Péturssonar. Það er líka nn'n lífsskoðun, að þjóðirnar eldist
seint frá fórnartrúnni; öll trúarbrögð, sem lýst hafa voru
kyni, og allir sorgarleikir, eldri og nýrri, hafa kent hið sama.
Án æðri hjálpar og friðþægingar verður lífsgátan ekki leyst
eða ráðin. Goethe lætur Faust deyja í himneskum söng.
Sama hefir vort bezta skáld og spekingur gert; hann hefir
kent oss að deyja í himneskum söng — söng sem ekki má
fyrnast meðan málið eklci deyr.
Matth. Jockumsson.