Nýtt kirkjublað - 01.05.1915, Síða 11

NÝTT KJEKJTJBLAÐ
107
uninni innan viSurkendra og fastsettra takmarka hennar. jafn
hikandi verSum vér, þegar ræða er um að setja lög þeim
náttúrufyrirbrigðum, sem gefa til kynna takmörk sjálfrar
heimsþróunarinnar.
Einmitt á vorum dögum stendur yfir mikilfengleg barátta
um hvers virði þau takmörk séu, sem álitið hefir verið að
væru milli hinna mörgu lífsveru-tegunda á jörðu vorri. Hvern-
ig er hinn fyrsti maður upphaflega til orðinn? Reyndist nú
svo, að mörg þúsund ára þróun frá ófullkomnasta byrjunar-
stigi, væri undanfari framkomu mannsins, svo að maðurinn
væri æðsta stig þessarar áframhaldandi þróunar, þá þýddi
þetta aöeins skifting erfiðleikanna í marga staði, á þá leið,
að hið nýja hefði komið fram sniátt og smátt og líiið í einu,
í stað þess að koma fram í fyllingu sinni alt í einu. Væri
spurningin þessi: Hvernig getur takmarkað frjómegin, eins
og frjómegin náttúrunnar er, nægt til þess að framleiða það,
sem er jafnfullkomið og maðurinn? þá væri vel unandi við
svarið: Það hefir ekki orðið svo alt í einu, heldur smátt og
smátt, á miljónum ára. En það sem um er spurt, er eigin-
lega ekki þetta. Spurningin er miklu fremur þessi: Hvaðan
er þessi fullkomleiki kominn? Og þá liggur svarið ekki jafn
opið fyrir. Látum svo vera að samlíkja megi náttúrunni, á
þróunarferli sínum í tímanum, við elfu, sem smátt og smátt
hefir vaxið, þangað til hún er orðin það, sem nú er hún.
Hvað sem öðru líður, þá hlýtur hún að eiga sér upptök sín
einhversstaðar, þaðan sem hún upphaflega er runnin, og eins
hafa lækir og minni ár hlotið að renna í hana á ýmsum stöð-
um, þótt það sjáist ekki, þar sem vér stöndum. Og sé nokk-
uru sinni erfitt að kveða á um takmörkin, þá ætti það ekki
sízt að vera þar sem í hlut á persóna eins og þú, sem eng-
an átt þér samjafnan. Fyrir því er mér ekki nema skylt að
tala gætilega um þessa hluti.
En það sem eg vildi sagt hafa í þessu sambandi, er þetta,
að trú nn'n er í engu komin undir úrlausn þessarar spurning-
ar, — spurningarinnar um tímanlegan uppruna mannlegs lífs
yfirleitt né þíns lífs sérstaklega. Trú mín grundvallast öll á
sjálfum þér eins og þú ert að eilífu, en aðeins óbeinlínis —
og þá vegna hinnar eilífu persónu þinnar, — á því sem þú
varst í þessuqi heimi, syndlaus sigurvegari syndarinnar.