Vikublaðið - 03.02.1950, Qupperneq 17

VIKUBLAÐIÐ
15
Stafurinn, sem gleymdist
BARNAS AVJ A^
SÍÐLA sumars árið 1462 sat genúiskur vefari,
Dominíko Columbo að nafni, í lítilli stofu
við hliðina á vinnustofu sinni og talaði við
hávaxinn, veðurbitinn mann. Útlit mannsins
bar vott um margra ára harða baráttu á sjón-
um.
Dyrnar á milli stofunnar og vinnustofunn-
ar stóðu opnar. í vinnustofunni sat sonur vef-
arans, fjórtán ára gamall, og var að hjálpa
vefarasveini við að sauma saman langar, ný-
ofnar lengjur er vera áttu í stórt segl, sem
gesturinn hafði beðið um. Christoffer litli
reyndi til þess að heyra eitthvað af samtali
föður síns og gestsins, er sátu í stofunni.
Signore Rossa hafði verið þarna allt kvöldið
til þess að reka á eftir því að seglið yrði sem
fyrst tilbúið. Virtist það vera honiim mikið
áhugamál að það yrði tilbúið innan skamms.
Drengurinn hafði verið sendur um miðjan
daginn niður að hinu stóra og fagra skipi,
„Perla Genúa“, með þau skilaboð að seglið
væri svo vel á veg komið, að æskilegt væri
að skipstjórinn kæmi til skrafs og ráðagerða.
„Hvert er ferðinni heitið að þessu sinni?“
spurði Columbo og hellti víni í glas gestsins.
„Til Afríku,“ svaraði Rossa. „Til Guinea-
strandarinnar, eða fílabeinsstrandar.“
Christoffer varð forvitinn. Afríka. Hann
vissi að það var merkileg álfa með svertingja
og villidýr, stórar eyðimerkur og frumskóga.
Hann heyrði ekki meira af samtali skipstjór-
ans og föður síns.
„Hvað ertu nú að hugsa um, Christoffer?“
sagði vefarasveinninn. „Ertu að ferðast í hug-
anum?“
Christoffer hrökk við og tók aftur að vinna.
Vefarasveinninn brosti. Öllum í grenndinni
var kunnugt um það, að Christoffer hafði
hugann meira við hafið en vefnaðinn.
Rossa skipstjóri leit enn á seglið áður en
hann fór. Hann skoðaði það allýtarlega og
kvað það vel gert. „Get ég fengið seglið í
fyrramálið, signore Columbo?“
„Já, við munum Ijúka við það, þó að við
þurfum að vinna í alla nótt,“ svaraði faðir
Christoffers. j,Það er orðið dimmt. Á ég ekki
að láta Christoffer fylgja yður með ljósker?“
„Nei, þakka yður fyrir. Ég kemst leiðar
minnar. Ég hef fram að þessu ratað um götur
Genúa,“ svaraði skipstjórinn, kvaddi og fór.
Christoffer horfði á eftir skipstjóranum
með ævintýraþrá í augum.
Nokkru eftir að Rossa skipstjóri var farinn,
fór vefarinn fram í vinnustofuna með silfur-
búinn göngustaf. Columbo sagði við son sinn:
„Signore Rossa hefur gleymt stafnum sínum.
Ef þú flýtir þér býst ég við að þú náir honum
áður en hann kemst fram að skipinu.“
„Á ég að hafa ljósker með mér?“ spucði
Christoffer.
„Nei, þú þarft þess ekki. Tunglið er komið
upp. En flýttu þér.“
Christoffer hljóp eftir hinum mjóu götum.
Hann fór að hugsa um það, hvort hann ætti
að biðja Rossa skipstjóra að taka sig sem
léttadreng. Rossa þyrfti að tala við pabba
hans. Hann bar svo mikla virðingu fyrir skip-
stjóranum, að hann mundi fara að hans ráð-
um.
Skyndilega heyrði Christoffer hróp mikil