Vikan - 01.11.1951, Page 4

4
BRUNI í SKÓGINUM.
HALLÓ, HALLÓ! Varðturn 64. Allt í
lagi klukkan 11.“
Pierre Rumont lagði senditækið frá sér
og kveikti sér í vindlingi. Ennþá einu sinni
leit hann út um stóra' gluggann á varð-
turninum. Já, allt var í lagi. Hvergi sást
nokkurt reykský stíga upp, hinir víðfeðmu
skógar lágu eins og slétt, grágrænt haf
út að sjóndeildarhringnum, aðeins laufið
bærðist í morgunblænum. Sá einn, sem
kunnugur var, gat ratað gegnum þetta
völundarliús trjáa. Með góðum kíki var
hægt að eygja næsta varðtum: þar var
Gaston Arf á verði, og mitt á milli varð-
turnanna lá hús Foerster Eleviers. Estella
Eleviers, dótturdóttir Foersters gamla,
hafði buið síðastliðinn mánuð í þessu
húsi.
Auðvitað var það brjálæði að fara með
unga stúlku út í þetta einmanalega skóg-
arþykkni, en hvað átti gamli Foerster að
gera? Kona hans hafði dáið mjög snögg-
lega, einkadóttir hans var gift í Quebec,
hún gat ekki komið, en hún hafði sent
elztu dóttur sína, hina sautján ára gömlu
Estellu, til hans. Frá þeim degi hafði líf
Pierre gerbreytzt; Estella var falleg, dökk
augu hennar leiftruðu, þegar hún leit á
mann og . . . Hún kom úr borg. Hún hafði
litið á hann með stórum augum, spyrjandi,
lokkandi og dálítið undrandi, þegar hann
sagði henni frá skóginum og lífinu, sem
þar hrærðist. En svo kom Gaston . . .
Pierre Rumont slökkti í vindlingnum.
Það var djúp hrukka á enni hans. Nei,
hann gat ekki keppt við Gaston Cerf!
Gaston var alltaf kátur, léttlyndur og ekki
. hikandi. Það gekk manna á meðal sú saga,
að hann hefði verið sendur hingað út í
fámennið, vegna þess að hann hefði kom-
ið sér í klípu vegna einhverrar stúlku.
Gaston gat sagt mjög skemmtilega frá,
hann hafði líka einu sinni verið í Quebec
og þekkti fjöldann allan af fólki. Kinnar
Estellu glóðu af ákafa, þegar hún hlust-
aði á hann segja frá, hún hló með honum,
hún söng með honum og veitti alls ekki
athygli, að Pierre dró sig alveg í hlé.
Hjarta Pierre var nú alveg helgað þess-
ari stúlku, en hann vissi líka, að hann ætti
ekki að gera sér neina von; hann var hlé-
drægur og þögull, hann gat ekki sagt
neinar skemmtilegar sögur úr borginni.
Pierre hrökk allt í einu við, hið næma
eyra hans heyrði gelt í hundi, það gat
verið Rollo, stóri Schæfir hundurinn hjá
Elevier. Við rætur stígsins, sem lá upp
að varðturninum, stóð Estella.
,,Má ég koma upp?“ hrópaði hún.
Hjarta Pierre hætti að slá af gleði, ekk-
ert er eins lífseigt og vonin.
Estella leit í kringum sig í turnherberg-
inu, hún gekk að einum stóra glugganum
og horfði út. ,,Þú situr þá hér uppi, Pierre,
og gætir þess, að skógareldur breiðist
ekki út?“
„Já, Estella," svaraði imgi maðurinn al-
varlega, „við erum á verði yfir skóginum.
Undir eins og reykský kemur í ljós ein-
hversstaðar, sendum við merki, og björg-
unarliðið kemur eins fljótt og hægt er. Á
hverju ári kemur upp skógareldur, oft
veit maður alls ekki hversvegna, þá breyt-
ist þetta rólega, vaggandi, græna haf í
logandi helvíti. Stormurinn æsir upp log-
ana, þeir sleikja trjábolina, eyða kjarrinu,
braka og gneista, drepa eldgömul risatré
og grannvaxin, ung birkitré. Þeir eru
miskunnarlausir, þessir logar, þeir byggja
ekki upp, þeir eyðileggja aðeins . . .“
Hann hætti skyndilega ringlaður.
Estella brosti til hans: „Þér eruð skáld,
Pierre.“ Augu hennar ljómuðu og virtu
hann fyrir sér blíðleg og full áhuga, Svo
spurði hún allt í einu, hvort varðturn
Gaston Cerfs sæist héðan.
Pierra hrökk við, þetta var eins og að
vakna af indælum draumi til miskunnar-
lauss veruleika. Þegjandi rétti hann henni
kíkinn. „Varðturn Gastons er við sjón-
deildarhringinn, Estella.“
Hún horfði lengi í gegnum kíkinn, bros-
andi — mjög hamingjusöm, fannst Pierre.
„Hversvegna komuð þér hingað, Est-
ella?“ spurði hann dálítið hranalega. Hún
horfði skelfd á myrkt andlit hans.
„Ég ætlaði aðeins að segja yður, að afi
fór til St. Rose og verður þar í 4 daga.
Hann bað mig að segja yður það, þar sem
ég er alein í húsinu. Hann hefur ef til vill
haldið, að ég væri hrædd, en ég er það
ekki — Rollo er hjá mér.“
Stóri Schæfer hundurinn lyfti höfðinu,
þegar hann heyrði nafn sitt nefnt. Stúlk-
an gróf granna höndina í loðfeldi dýrs-
ins. Rollo er eins vitur og maður, nei,
hann er miklu vitrari, því að það eru til
menn, sem ekki skilja það, sem skeður í
kringum þá — Rollo, skilur allt.“
Hún horfði augnablik á Pierre, síðan
hló hún hátt og sýndi á sér fararsnið.
„Afi bað mig líka um, að þér létuð Gaston
Cerf vita. Þér getið náð í hann í sendi-
tækinu.“
Pierre nísti tönnum. Hann átti að segja
keppinaut sínum, að Estella væri alein
heima. Hann þekkti Gaston og léttúð hans
— og Estella var falleg.
„Látið þér Gaston vita?“ spurði Estella
ennþá einu sinni. Pierre kinkaði kolli
þögull.
a<OIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII Hlllllllllllll'.llllllllllllllllllr^
| VEIZTU -? |
| 1. Hvar geymir pelíkaninn fiska, sem i
hann veiðir? Hvort er hann vaðfugl |
í eða sundfugl? §
| 2. Hvenær var arabiski spámaðurinn i
Múhammed uppi? |
| 3. Hvenær hófu Kínverjar pappírsgerð? I
| 4. Hve margar fuglategundir verpa að í
staðaldri í Svíþjóð og hve margar i
þeirra eiga þar heima árið um kring? i
| 5. Hvenær er Guðmundur Gíslason Haga- i
lín fæddur og hvar? i
1 6. Hvað þýðir orðið brimill?
i 7. Hver er mikilvægasta fisktegund i
i Dana? =
; 8. Hvenær og hvar er ameríski kvik- :
myndaleikarinn Ronald Colman fædd- í
ur ? |
i 9. Hvenær var hreindýrið flutt hingað til i
lands ? í
| 10. Hvenær var samþykkt sú, sem kölluð i
var Stóri dómur, gerð á alþingi?
Sjá svör á bls. 14.
................11111111111111111.............»V'
VIKAN, nr. 42, 1951
Mannlýsing úr íslenzku fornriti:
„ . . . Hann var svartur á hár og
sveipur í hárinu, hörundljós og nokkuð
líkur móður sinni, mikill og sterkur, á-
hlaupamaður í skapi. . . .“.
Hver er þetta og hvar stendur lýsingin ?
(Sjá svar á bls. 14).
Gegnum kíkinn horfði hann eins lengi
á eftir hinni grannvöxnu stúlku og hann
gat eygt hana. Hann beit saman tönnun-
um. Nei, hann vildi ekki láta Gaston vita.
Og þó . . . ef skógareldur kæmi upp ? Mundi
Gaston ekki vera enn betur á verði, þeg-
ar hann vissi, að Estella var alein í skóg-
inum. Hann gekk hægt að senditækinu.
Hr,nn sagði Gaston fréttirnar og beið
cftirvæntingarfullur eftir svari Gastons.
Stór, blá æð á enni hans bólgnaði út, þeg-
ar hann heyrði rödd Gastons. Hann sagð-
ist eiga frí eftir klukkustund, og þá ætl-
aði hann í heimsókn til hinnar „fögru, ein-
mana konu“. Pierre ætlaði að svara ónota-
lega, en hætti við það og sleit samband-
inu. Hvað snart þetta hann? Hann hafði
engan rétt til að blanda sér í málefni
Estellu.
En hann gat ekki verið rólegur. Þegar
hans frítími kom, var hann kyrr i turn-
inum. Með kíkinum horfði hann að húsi
Estellu. Og skyndilega sá hann mjóa
reykjarsúlu stíga upp langt í burtu, í
fyrstu var hún mjög ógreinileg, eins og
þunn slæða, en smám saman varð hún
þykkri og svartari. Hann stökk á fætur.
Eldsupptökin hlutu að vera nálægt turni
Gastons. Hann reyndi að ná í Gaston í
gegnum senditækið, en fékk ekkert svar.
Reykjarsúlan varð svartari og svartari,
það kom ofurlítill andvari, og brátt sá
hann rauðleitan bjarma á himninum.
„Halló, halló, þetta er varðturn 64.
Skógareldur í grennd við varðturn 66.“
Hann hlustaði eftirvæntingarfullur, síð-
an kom svarið frá aðalstöðinni. „Við
komum — aðvarið allar aðrar stöðvar!“
Pierre hélt áfram að senda út aðvaran-
ir, en viðtökutæki Gastons svaraði ekki.
„Hann er áreiðanlega hjá Estellu,“ hugs-
aði hann beiskur í huga. „Hann er hjá
stúlkunni og gleymir skyldum sínum!“
Estella! Pierre æddi á fætur. Hún var
alein . . . nei, Gaston var hjá henni — og
þó . . . Hann tók kíkinn, nú var allur sjón-
deildarhringurinn eitt logandi eldhaf, vind-
urinn æsti eldinn, sem óðum nálgaðist
hús Foersters. Að fáeinum mínútum liðn-
um mundi heimili Estellu vera umkringt
logum. Hann batt klút yfir ennið, og þeg-
ar hann hljóp af stað niður brattan stíg-
inn, fann hann megna brunalykt.
Það mátti ekki vera of seint. Það mátti
ekki vera of seint. Þarna var húsið ó-
skaddað af eldinum. Estella stóð í dyrun-
um, hún sagði ekkert, en varir hennar
voru alveg hvítar. Pierre flýtti sér til
hennar. Hann greip hönd hennar og dró
hana af stað. Bjarmann af eldinum lagði
milli trjánna, og stórt tré féll brunnið til
jarðar rétt fyrir framan þau. Estella stóð
með hendurnar fyrir andlitinu.
„Fljót!“ hrópaði Pierre, „annars er
okkur dauðinn vís!“
En stúlkan sneri sér við og hljóp aftur
að húsinu.
„Rollo er þarna inni! Við getum ekki
skilið Rollö eftir!“ Hundurinn ýlfraði, og
allt í einu heyrðist brothljóð, og dýrið
Framhald á bls. 14.