Vikan - 01.11.1951, Qupperneq 6

6
VIKAN, nr. 42, 1951
En nú óskaði hún ekki, að hún væri komin um
horð í það. Hún óskaði ekki að vera neins staðar
annars staðar en þarna sem hún var —
„En ástin er hvikul og breytilegV' sagði hann
stillilega. „Því ekki það? Maður er alltaf að
breytast. Maður er ekki sá sami og fyrir tveim-
ur árum. Manns eigið „ég“ er ekkert annað en
vofa. Er rétt að láta manneskju þjást núná út
af því, sem þessi vofa gerði? Því ekki að gefa
henni tækifæri ?“
„Hvers konar tækifæri meinar þú?“
„Tækifæri til þess að elska þig aftur,“ sagði
hann.
Hann sneri henni við og tók utan um hana,
hann þrýsti henni að hjarta sér. Hún gat fundið
hjarta hans slá. Þau voru lengi þögul, og hún
lét hann kyssa varir sínar. Henni fannst hún ekki
lengur einmana og taugaóstyrk og örvilnuð —
og skipið mátti sigla á heimsenda, ef það langaði
til.
„Maður getur verið svo heimskur, Quen,“
sagði hann skömmu siðar. Ástin vex manni í aug-
um, þegar maður er ungur. Maður verður hrædd-
ur og flýr hana. Þegar maður er óþroskaður og
eigingjarn hopar maður á hæl og felur sál sína
í umsjá annars. Ég held, að áður en maður stíg-
ur síðasta sporið í ástamálum, verði maður grip-
inn augnabliks ótta. Eins og veðreiðahestur, sem
stendur kyrr við markið eins og honum finnist
til of mikils ætlazt af sér — og þegar manni
finnst til of mikils ætlazt af sér, verður maður
ósjálfrátt hræddur, maður fælist, og hleypur á
brott. Ég elska þig, Quen.“
Hún fann til unaðslegrar sælu eitt andartak.
Hann hélt henni í faðmi sínum, hann kyssti hana.
Ef til vill endurgalt hún kossa hans —• hún vissi
það ekki eftir á. Þessa stundina lét hún tilfinn-
ingarnar ráða. Hún naut þess að vera til, jafn-
vel í enn ríkara mæli en fyrir tveimur árum, ef
til vill átti hún aldrei eftir að njóta þess eins
heitt.
En smám saman fékk skynsemin yfirhöndina
yfir tilfinningunum. Hún eiskaði Mac einu sinni,
en núna elskaði hún Duncan. Hún hafði lofazt
honum, hún trúði eins ákaft á ást sína til hans
eins og hún trúði á ást hans til sín. Hún gat
ekki svikið hann.
„Þetta er heimskulegt, Mac,“ sagði hún og
hratt honum frá sér. Það var ótrúlegt, hvað hún
hafði mikið þrek, því að hendur hennar skulfu.
„Heimskulegt!" hún endurtók orðið og ræskti
sig. „Þetta á sér aðeins stað í kvikmyndum, það
er fortíðin, sem skýtur upp kollinum," hún reyndi
að hlæja. „Þetta er ekki ekta! Ekkert, sem hægt
er að byggja líf sitt á. Ég krefst ástar af öðru
tagi •—“ Hún þagnaði.
„Hvaða ást önnur er til ? “ spurði Mac og bætti
við næstum því ofsalega. „Vertu nú ekki heimsk,
Quep!“ Hann reyndi að taka hana í faðm sinn
aftur, en hún ýtti honum frá sér. Henni fannst,
að það væri út um sig ef hún gerði það ekki eins
og henni fannst fyrir tveimur árum —• hann hafði
svikið hana þá; hann sviki hana ef til vill aft-
ur. Hann var trúlofaður Irmu að því er virtist.
„Eins og ég sagði áðan er þetta aðeins for-
tíðin, sem gerir vart við sig.“ Hún hló aftur,
stuttum uppgerðarhlátri. Allt er breytingunum
undirorpið eins og þú sagðir áðan, Mac. Maður
elskar ekki sömu persónuna og maður elskaði
fyrir tveimur eða þremur- árum. Ég elska ann-
an mann núna. Ég ætla að giftast honum.“
„Já, einmitt það?“ Hann sleppti henni.
„Templeton ?“
„Já, við Duncan erum trúlofuð. En við höfurn
ekki sagt neinum það ennþá.“
„Og þú ert hamingjusöm og elsk'ar hann?“
„Auðvitað. Ég mundi ekki ætla mér að giftast
honum annars, sem nærri má geta.“
„Sem nærri má geta!“ endurtók hann þurrlega.
Þessa stundina hataði hún hann ákaflega, og
hún heyrði sjálfa sig segja: „Tilfinningarnar,
sem við bárum hvort til annars voru aðeins hrifn-
ing.“
„Var það ?“
„Já — við vorum hrifin hvort af öðru eins og
þú ert nú hrifinn af Irmu.“
„Þér skjátlast! Tilfinningar mínar gagnvart
Irmu eru allsendis annars eðlis en tilfinningar
minar gagnvart þér,“ sagði hann stuttur í spuna.
Og hann bætti við: „Þú ert mjög skynsöm stúlka,
Quentin, en það kemur fyrir, að það væri hægt
að halda, að þig skorti blátt áfram alla'n skiln-
ing. Getur karlmaður ekki viðurkennt, að hann
hafi einhverntíma verið hræddur við ástina? Eða
er það bara konum, sem leyfist það? En ég ótt-
ast ástina ekki lengur. Gerir þú það?“
Hún reyndi að hafa vald yfir rödd sinni og end-
urtók: „Ég ætla að giftast Duncan.“
Hann lagði hendurnar á axlir hennar og horfði
framan i hana. Henni sýndist bræði lýsa sér úr
svip hans í tunglsljósinu, en þegar hann talaði á
ný var rödd hans eðlileg.
„Þá er ekki meira um það að segja. Já, það
er fortíðin, sem hefur skotið upp kollinum, eins
og þú komst að orði., Eigum við ekki að fara til
hinna og láta útrætt um þetta mál?“
„Jú, við skulum snúa við. Þau sakna okkar ef
til vill.“
„Til allrar hamingju eru þau nógu ung og
ánægð til þess að vera ekki að sakna neins. Þau
eru ekki eins hlaðin allskonar áhyggjum eins og
við.“
Þau gengu til baka eftir bugðóttum stígnum,
til hinna. Mac hélt undir olnboga hennar til þess
að styðja hana, en það snart hana ekki. Kvik-
myndin hélt áfram í nútíðinni. Leiftur fortíð-
arinnar var með öllu horfið.
22. KAFLI.
Quentin gat heldur ekki sofið þá nótt, en hún
fann, að hún mundi róast, þegar Duncan kæmi
daginn eftir, Grandvarleiki hans og gæzka og
þó fyrst og fremst sú tilfinning um varanleik,
sem ást hans veitti henni, mundu sefa hana. Hann
var stöðugur og óhagganlegur, það var hægt að
treysta honum. Það sem komið hafði fyrir kvöld-
ið áður, var ekkert annað en stundargeðhrif.
Lag, sem minnti á fortíðina — eða ein setn-
ing, já, jafnvel angan — megnar að stilla klukk-
una aftur í tímann, gat þá ekki ein persóna gert
slíkt hið sama ? En bak við þetta lá engin alvara
Hún fór á fætur og bjó til morgunverð. Hve-
nær skyldi Duncan koma . . . það var skrýtið,
að hugsa til þess að Mac væri hér í sama húsi,
næstum því beint fyrir ofan, furðulegt! .....
Hún þurfti ekki annað en fara upp með lyftunni,
berja á dyrnar hjá honum og hún mundi fá að
sjá hann . . . . En hvað hafði hún til afsökunar,
ef hún gerði það?
Klukkan var nærri ellefu, þegar Duncan
hringdi. Hann var mjög leiður yfir þvi að vera
ekki kominn, en hann hafði hitt gamlan kunn-
ingja: Hann spurði, hvort hún væri því mótfall-
in, að hann borðaði hádegisverð með þessum
kunningja sínum og kæmi eftir hádegi.
„Auðvitað ekki, Duncan, ef þig langar til þess.“
„Ég .... það er . . j . mig langar ekki beint
til þess, en ég held, að það sé bezt, að ég geri
það. Ertu viss um, að þér þyki það ekki leiðin-
legt?“ Það var alltof mikil ákefð í rödd hans.
Það var líkast því sem hann hefði ekki hreina
samvizku — fjarstæða að láta sér detta slíkt L
hug.
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Lilh: En — pabbi — sjáðu!
Pabbinn: Ég má enga minútu missa — sittu bara kyrr — pabbi
kemur aftur eins og skot!!
Lilli: Hvað á ég að gera? Þarna kemur lögreglu-
þjónn!! Pabbi fær sekt fyrir að stöðva bifreiðina
við slökkviliðsvatnshanann!