Vikan - 03.01.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 1, 1952
11
|c>
Framhaldssaga: |g Eftir ARNOLD BENNETT j:
SabíhHAkételii
þar upp aftur sinni tiginmannlega æviþráð, sem
fallið hafði niður um stund. Konan með rauða
hattinn, hin ófyrirlátssama og miskunnarlausa
Spensa, Sjúls, þorparinn alræmdi en slungni,
myrkur og rakur kjallaraþefurinn og litla sóða-
lega herbergið — allt þetta var horfið á burt.
Og það mátti hann þakka Ariberti prinsi og
Rakksoll. Nú var hann aftur fær um að taka upp
sín fyrri störf. Keisaranum var tilkynnt hann
væri kominn til Lundúna heill á húfi, eftir óvið-
ráðanlega töf í Ostend; nafn hans stóð skýrum
stöfum í hirðdálkinum í blöðunum, sem sagt,
allt hafði fallið í ljúfa löð. Sjúls, Rokkó og Spensa
voru bara ófundin ennþá; líkami Reginalds
Dimmoka lá moldu hulinn í ættargrafreitnum
við höllina í Pósen; og ekki var Áki prins ennþá
búinn að hafa tal af Leví Sampsyni.
Vitaskuld hvíldi allt þetta þungt á huga Áka
prins. Það var eins og hann hefði dregið sig inn
í skelina. Og þrátt fyrir þessi óvenjulegu atvik,
sem komið höfðu fyrir að undarförnu, atvik, sem
segja mátti að æptu á gagnkvæman skilning
og gagnkvæmt traust þeirra frændanna, þá
virti hann spurningar Ariberts varla viðlits, og
Aribert var engu nær um brottnám hans nú, helfl-
ur en nóttina forðum i spilavítinu í Ostend. Þó
var Áka sjálfum vel ljóst, að honum hafði ver-
ið rænt fyrir tilstuðlan konunnar með rauða.
hattinn. En vafalaust minnkaðist hann sín fyrir
að láta konuna hafa sig að leiksoppi og vildi
þess vegna ekki bregða neinu ljósi yfir atburð-
ina í heild.
„Þú ætlar að taka móti honum hérna, Áki?“
spurði Aribert.
„Já,“ svaraði hinn snúðugur. „Því ekki? Hvers-
vegna skyldi ég ekki taka á móti manninum á
formlegan hátt, þó að ég hafi enga milligöngu-
menn? . . . Hans, þú mátt fara.“ Öldungurinn
fór með bugti. „Aribert,“ hélt Áki áfram, „þú
heldur, að ég sé sturlaður."
„Góði Áki,“ sagði Aribert og brá í brún. „Vertu
ekki með þessa fjarstæðu."
„Ég segi þú haldir, að ég sé sturlaður. Þú held-
ur, að heilabólgan hafi sett varanlegt mark á
mig. Tja, kannski er ég sturlaður. Hver getur
dæmt um það? Guð veit, að ég hef orðið fyrir
svo miklu hnjaski undanfarið, að það væri ekki
skrýtið, þó að eitthvað léti undan.“
Aribert svaraði engu. Það voru orð að sönnu,
að sú hugsun hafði flogið um huga hans, að Áki
væri eitthvað vankaður ennþá eftir heilabólguna.
En þegar Áki impraði á þessu sjálfur, þá föln-
aði sú hugsun þegar í stað fyrir heilagleik hins
síðarnefnda. Aribert hafði þá trú, að allt mundi
fara vel, ef hann gæti unnið aftur trúnaðartraust
frænda síns, sem hann hafði átt óskipt frá þvi
þeir voru smá pottormar. En nú voru engar horf-
ur á því, að Áki ætlaði að láta hug sinn uppi við
nokkurn mann. Prinsinn ungi hafði sloppið
nauðulega undan skuggunum í dauðadalnum, en
samt höfðu skuggarnir búið um sig í huga hans,
og ógerlegt virtist að lýsa þá í burt.
„Heyrðu mig annars," sagði Áki skyndilega.
,,Ég verð á einhvern hátt að launa Rakksolls-
feðginunum hjálpina. Ég er þeim mjög þakk-
látur. Hvernig væri ef ég gæfi stúlkunni háls-
men og föður hennar þúsund gíneur?"
,,Ó, kæri Áki!“ sagði Aribert og hryllti við.
„Þúsund gíneur! Veiztu ekki, að Rakksoll gæti
keypt upp allt Pósenland, án þess að sæist frek-
ar á fjármunum hans en högg á vatni. Þúsund
.gíneur! Þú gætir eins gefið honum sex pens.“
„Hvernig á ég þá að launa honum?"
„Með engu, nema innilegasta þakklæti. Allt
annað mundi vera hreinasta móðgun. Þetta er
ekki venjulegt hótelfólk."
„Get ég ekki einu sinni gefið dóttur hans háls-
men?“ Áki prins hló háðslega.
Aribert leit ákveðinn á hann. „Nei,“ sagði
hann.
„Hversvegna kysstirðu hana — þarna um
kvöldið?" spurði Áki blátt áfram.
„Hverja?“ sagði Aribert og roðnaði af gremju,
þrátt fyrir ýtrustu áreynslu til að sýnast sak-
laus af ákærunni.
, .Rakksollsungf rúna. “
„Nú skil ég ekki.“
„Ég er bara að rifja upp eina nóttina, þegar
ég var veikur," sagði Áki prins. „Þú héizt þá,
að ég væri með óráð. Kannski var ég lika með
óráð. En samt man ég mjög greinilega eftir þessu.
Ég man, að ég lyfti höfðinu af koddanum stutta
stund og í sömu svifum kysstirðu hana.“
„Já. Ég elska Nellu Rakksoll. Ég ætla að
ganga að eiga hana.“
„Jæja!“ Það varð löng þögn, en svo fór Áki
að hlæja. „Jasvei!“ sagði hann. „Svona láta þeir
allir fyrst í stað þeir ástfangnu. Svona hef ég
sjálfur látið, það hljómar svo fallega, en leiðir
samt ekki til neins.“
„Mér er full alvara, Áki,“ sagði Aribert hljóð-
lega.
Það var einbeittur hreimur í rödd Ariberts,
svo að Áki tók að líta málið alvarlegri augum.
„Þú getur ekki kvænzt henni,“ sagði hann.
„Keisarinn leyfir aldrei þú takir þannig niður
fyrir þig.“
„Keisarinn getur ekkert við því sagt. Ég ætla
að hafna öllum forréttindum. Ég ætla að verða
óbreyttur borgari.“
„Og hvaðan ætlarðu að taka fjármuni til að
draga fram lífið?“
„Kona min er nógu efnuð til að geta séð fyrir
mér líka. Þegar hún sér, hverju ég fórna, mun
hún fúslega leggja auðæfin að hálfu í mínar
hendur.“
„Og þá verðurðu auðvitað stórauðugur,“ sagði
Áki og varð nú hugsað til alls þess, sem Rakk-
soll hafði undir höndum. „En hefirðu ekkert hugs-
að til þess,“ sagði hann, og það var eins og vit-
firringarglampi leiftraði upp í augum hans. „Hef-
urðu ekki hugsað til þess, að ég er enn ókvænt-
ur og get dáið; á hverri stundu, og þá átt þú að
erfa ríkið, Aribert."
„Það kemur aldrei til þess, Áki,“ sagði Aribert
hljóðlega, „því að þú deyrð ekki. Þér er algjör-
lega batnað. Þú þarft ekkert að óttast.“
„Samt óttast ég dauðann næstu sex dagana,"
sagði Áki.
„Næstu sex dagana! Hversvegna?"
„Ég veit það ekki. En samt er það nú svona.
Ef ég lifi af næstu sex daga •— -—“
„Leví Sampson, herra minn,“ sagði Hans hárri
röddu í gættinni.
20. KAFLI.
Áki prins hrökk við. „Ég tek við honum núna,“
sagði hann og gaf Hansi bendingu um að láta
Leví Sampson stíga inn-.
„Ég bið þig að tala við mig augnablik fyrst,"
sagði Aribert, lagði hönd á arm frænda síns og
gaut augum til Hans, svo að þjónninn hvarf út
orðalaust.
„Hvað viltu mér?“ sagði Áki prins afundinn.
„Af hverju grípur þessi alvara þig allt í einu?
Gleymdu því ekki, að ég hef beðið Levi Samp-
son um að tala við mig og má þess vegna ekki
láta hann bíða. Sumir hafa sagt að stundvísi sé
kostur allra prinsa.“
„Áki,“ sagði Aribert, ,,ég bið þig að líta á
rnálið alvöruaugum, eins og ég geri. Hversvegna
getum við ekki treyst hvor öðrum ? Ég hef hjálpað
þér áður. Þú ert yfir mig settur, en þar að auki
nýt ég þeirrar virðingar að vera föðurbróðir þinn:
mér hefur auðnazt að vera samaldri þinn og vin-
ur í uppvextinum. Treystu mér. Ég hélt þú hefðir
litið á mig sem vin árum saman, en nýlega komst
ég að því, að þú leynir mig ýmsu. Og siðan þú
veiktist, hefurðu verið ennþá dulari."
„Við hvað áttu, Aribert ?“ sagði Áki. Ekki var
gott að segja, hvort hreimurinn á rödd hans væri
vinveittur eða fjandsamlegur. „Hvað langar þig
til að tala um við mig?“
„1 fyrsta lagi langar mig til að segja þér, að
Leví Sampson verður þér allt annað en auð-
sveipur.“
„Því segirðu það?“ sagði Áki. „Af hverju
veiztu, að ég ætla mér að eiga við hann við-
skipti ?“'
„Nægir ekki að segja, að ég veit það. Þú færð
ekki hjá honum milljónina."
Áki prins var steini lostinn, en bældi samt
reiði sína. „Hver hefur sagt þér frá þessu? Hvaða
milljón ?“ Augu hans hvikuðu án afláts um her-
bergið. „Ó!“ sagði hann og reyndi að hlæja. „Nú
skil ég. Ég hef verið að blaðra um þetta í óráð-
inu. Þú mátt ekki taka mark á því, Aribert. 1
óráði geta menn sagt hvað sem er.“
„Þú talaðir aldrei um það í óráðinu," svaraði
Aribert; „að minnsta kosti ekki svo ég heyrði.
Ég vissi um lánið, áður en ég hitti þig í Ostend.“
„Hver sagði þér frá því?“ spurði Áki valds-
mannslega.
„Þá játarðu að hafa reynt að fá lán?“
„Ég játa engu. Hver sagði þér frá því?“
„Theodór Rakksoll. Þessir auðkýfingar tala um
allt í sinn hóp. Þeir eru tengdir miklu nánari
böndum, heldur en við til dæmis, Áki, og miklu
sterkari böndum. Þeir rabba saman, og með rabb-
inu einu ráða þeir örlögum þjóðanna. Þetta eru
þeir forhertustu harðstjórar."
„Bölvaðir veri þeir!“ sagði Áki.
„Já, má rétt vera. En við skulum halda áfram
að ræða þitt mál. Geturðu ímyndað þér niðrun-
ina fyrir mig, þegar Rakksoll gat sagt mér rneira
um einkamál þín en ég vissi sjálfur. Sem betur
fer er þetta bezti náungi; maður getur treyst
honum; annars er ekki gott að segja, hvað ör-
þrifaráð ég hefði tekið, þegar ég varð þess á-
skynja, að hann vissi svona mikið um einkamál
þín. Áki, segðu mér nú sannleikann: hversvegna
þarftu að fá milljón punda lán? Er virkilega
satt, að þú skuldir svona mikið? Ég krefst ekki
svars af þér, ég spyr bara.“
„Og hvað skal gert, ef ég skulda milljón?1*
sagði Áki ögrandi.
„Ó, ekkert, kæri Áki, ekkert. Mér finnst ein-
ungis harla ótrúlegt þú skulir hafa sóað svona
miklu á tiu árum ? Hvemig gaztu það blátt
áfram?“
„Vertu ekki að spyrja mig, Aribert. Ég hef
hagað mér eins og fífl. En nú er séð fyrir end-
ann á gönuhlaupi mínu, því heiti ég. Konan með
rauða hattinn sá fyrir því. Nú ætla ég að ná
mér í eiginkonu og taka aftur virðingu mína.“
„Þá er rétt farið með það, að þú sért heitbund-
inn Önnu prinsessu ?“
„Vitanlega. Strax og ég hef leitt málið til lykta
við Leví Sampson, þá skal allt verða gott. Hún