Vikan - 28.08.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 33, 1952
11
Framhaldssaga :
25
Konkvest skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GRAY
anlega ákaflega æstur yfir einhverju nýju her-
bragði, eftir hávaðanum að dæma.
„Ég held ekki að nokkurt augnablik megi miss-
ast,“ tautaði Williams. „Hvers vegna var ég
sá heimskingi að blanda mér í þessa vitleysu?
Ekki þíirfti ég að bíða eftir kvöldverði í Litla
Everdon. Ef ég hefði haft snefil af skynsemi
til að bera, hefði ég skundað beint til London
aftur . . . O-jæja! Hlustaðu á, Joy.“ Hann sneri
sér að henni með áhyggjusvip. „Það væri heppi-
legra, ef þú létir sjá á þér veikleikamerki. Ekki
dugir að láta þennan æsta múg sjá, að brögð
hafi verið i tafli."
„Láttu mig um það,“ sagði frúin.
Þau fóru inn í höllina — og kváðu þá við
undrunaróp úr öllum áttum frá gestahópnum . . .
„Það er Mary!“
„Hún er þá alls ekki dauð . .
„>að er svo,“ tók Konkvest fram í og tók
aftur upp látbragð og málvenjur von Haupt
baróns. „Ég gerði þessa litlu skissu, já. Stúlkan
nær sér — og það er gott.“
„Ef ég má segja mitt álit, þá vissuð þér mæta
vel frá byrjun að hún var ekki dauð,“ sagði
Fruity og hvessti augun á þau. „Hér hafa ein-
hverjar breilur verið hafðar í frammi — og
Rudy er þar potturinn og pannan.“
„Fallega gert, Fruity — ég hélt ekki að þú
værir svo nærri hinu rétta,“ sagði Norman fliss-
andi. „Engin ástæða til óróleika, piltar og stúlk-
ur. Við verðum búnir að koma þessu í lag á
svipstundu."
Hann tók Joy við arminn og þau gengu saman
upp breiða stigann, en allir gestirnir störðu
steinhissa á eftir þeim. Hinar skjótu „ummynd-
anir“ von Haupt baróns voru farnar að valda
þeim ugg og óvissu. Þeim var farin að skiljast
sú staðreynd, að baróninn var ekki allur þar
sem hann var séður. Og Norman hafði þá þægi-
legu aðstöðu, að geta látið sér hugsanir þeirra
um sig í léttu rúmi liggja.
„Við erum komin, — þetta er staðurinn, Bill.“
Konkvest stanzaði við franska glugga á skör-
inni ofan við stigann. „Það eru veggsvalir úr
steini hér fyrir utan — á miðri framhliðinni."
„Jæja þá. Láttu mig tala við þá fyrst,“ sagði
Williams hörkulega. „Bezt að þú sért viðbúin
að koma út á svalirnar undir eins og ég kalla,
Joy.“
Hann gekk hiklaust fram á svalirnar, stanzaði
og leit niður yfir hina iðandi, æstu mannþröng
hinum megin við hallarsíkið. 1 nokkur augna-
blik veitti enginn honum eftirtekt og hann gat
þvi i næði virt fyrir sér þetta býsnarlega sjón-
svið.
Flatirnar og trjágarðurinn framan við höll-
ina var ein iðandi þvaga æstra og reiðra manna.
Auk hinna heimagerðu blysa var nú búið að
tendra nokkur bál og lýstu logarnir allt um kring
rauðum vítisbjarma. Hann skildi fljótt hvernig
stóð á þeirri nýju æsingu, sem griplið hafði
menn, þegar hann hafði aðstöðu til að sjá at-
hafnir múgsins.
Stór hópur hraustlegra manna var að bisa
við að draga að síkinu óvandaðan fleka — gerð-
an úr brotnu grindverki með áföstum stólpum.
Þetta var talsvert stórt flekán og líklegt til að
fleyta tylft manna í einu þegar það væri komið
á flot. Einbeitni og ákefð óróaseggjanna við að
reyna að komast yfir síkið var fremur uggvekj-
andi.
Svo kom einhver auga á þrekvaxna manninn
á svölunum og laust upp miklu ópi, 'en á eftir
fylgdu þrumandi hæðnisöskur frá mannfjöldan-
um. Williams sá að menn höfðu veitt honum at-
hygli og gekk framar á svalirnar.
„Þið þarna niðri, takið eftir, — ég er lög-
regluforingi og hef áriðandi fréttir að færa . . .“
„Lygari! Haltu þér saman!“
„Hann er enginn lögreglumaður — þetta er
náunginn, sem við sáum í Kóngshöfðinu.“
„Já, og hann sagðist ekki vera vinur Everdons,
lygarinn sá arna!“
Annað reiðiöskur brauzt út, illilegra en hið
fyrra. Nokkur augnablik kafnaði allt í óhljóðum.
Williams reyndi aftur að láta heyra til sín. En
það bar engan árangur.
Steinar og moldarhnausar komu þjótandi neðan
frá. Tveir steinar strukust rétt fyrir ofan Will-
iams um leið og hann beygði sig.
„Fíflin ykkar!“ öskraði hann i bræði. „Ég segi
ykkur satt, ég er lögregluforingi. Þið vitið ekki
allan sannleikann í þessu máli. Stúlkan, sem þið
haldið að sé dauð . . .“
★ ★★★★★★★★★★★
Hörkuleg, toginleit kona kom inn í skrifstof-
una og heimtaði að ná taJi af forstjóranum.
— Er hún lagleg? spurði hann sendilinn.
— Já, mjög lagleg.
— Vísaðu henni þá inn.
*
Þegar konan var farin, sendi forstjórinn um-
svifalaust eftir sendlinum.
— Þokkalegur fegurðarsmekkur, sem þú hef-
ur, eða hitt þó Iieldur, sagði hann reiðilega.
— Sannleikurinn er sá, sagði sendillinn, að
ég hélt kannski hún væri konan yðar.
— Og það er hún! hvæsti forstjórinn.
★ ★★★★★★★★★★★
Rödd hans kafnaði algerlega í hávaðanum,
köllunum og öskrunum, sem bárust með svölu
næturloftinu, eins og óveðurgnýr .Hinn æsti múg-
ur ætlaði ekki að láta tefja fyrir sér á slíkri
stundu, — þegar verið var að koma flekanum á
flot og allt benti til þess að fjöldainnrás í höll-
ina yrði bráðlega möguleg.
„Bölvuð fíflin vilja ekki hlusta á mig!“ sagði
Williams másandi um leið og hann hopaði af
svölunum. „Hvað eigum við að gera nú, Kon-
kvest? Þú ert svo fjandi slyngur, kannske þú
getir stungið upp á einhverju ? Það sem við þörfn-
umst mest núna, eru nokkrir raddmiklir hátal-
arar!“
Norman var annars hugar. Hann stóð við hlið-
ina á glugganum og horfði á dálitla þyrpingu
unglinga sem komu hlaupandi yfir trjágarðinn.
Um leið og aðalþyrpingin vék til hliðar fyrir
þessum hóp, byrjuðu mikil hróp, og það var ber-
sýnilegt að eitthvað sérstakt var þarna á ferð-
inni.
„Mér lízt illa á þetta, Bill,“ sagði Konkvest.
„Allt saman bófar og angurgapar — ósvífnir,
ábyrgðarlausir þrjótar, sem aðeins vilja valda
sem mestri eyðileggingu. Það er þessi tegund
manna, sem kemur á stað uppþotum á stjórn-
málafundum, af tómri illmennsku.“
„Hugsaðu ekki um þá,“ sagði Williams ó-
þreyjufullur. „Það eru þessir sveitalubbar og
landbúnaðarverkamenn, þeir með flekann, sem
við þurfum að hafa gát á. Þeir verða komnir yf-
ii síkið á svipstundu.“
Orð hans köfnuðu í rámu öskri angur-
gapanna, sem nú höfðu komizt fram á síkisbakk-
ann.
„Farið frá, hver og einn, ef þið viljið ekki
verða fyrir meiðingum." öskraði fyrirliði flokks-
ins hásum, hlakkandi rómi. „Þetta skal duga!
Við ætlum að varpa nokkrum hlunkum af sprengi-
efni inn um gluggana. Það kemur lífi í tuskurn-
ar!“
Innan um samsinningarköllin og hvatningar-
ópin blönduðust önnur hróp — mótmælaköll.
Æstir miðaldra menn, er áður höfðu verið meðal
hinna áköfustu i að brjótast inn í höllina, urðu
allsgáðir á augabragði.
„Hæ, Bert Mitchell, láttu þetta ógert!“ hróp-
aði þreklegur bóndi. „Við viljum ekki hafa slíka
þrælmennsku!"
Þessu var auðvitað enginn gaumuf gefinn.
Þótt angurgaparnir væru í minnihluta, þá höfðu
þeir ráðin í þessu efni. Menn hopuðu frá, ótta-
slegnir. Þeir sem næstir voru Bert Mitchell hlupu
eins og byssubrenndir, þegar þeir heyrðu að
hann væri með sprengiefni í fórum sínum.
Konkvest skildist, að hann yrði að gera eitt-
hvað að gagni á næstu sekúndunum, til þess
að koma í veg fyrir þá ógurlegu hættu, sem yfir
vofði. Honum var ljóst, að sprengingin gæti hæg-
leg tortímt sér og þeim öllum, ef illþýðið reyndi
að hæfa svalirnar og væri hittið . . . Hann skildi
hina þungu ábyrgð, sem hvíldi á sér; hann hafði
komið upphlaupinu af stað og hann varð að finna
einhver ráð til að stöðva brjálæðið.
Hann gekk út að brjóstvirkinu á svölunum . . .
og Joy spennti greipar.
Djöfullegt öskur kvað við, og Williams blótaði.
Þetta tiltæki Konkvests var gersamlega tilgangs-
laust . . .
Skothvellur kvað við.
Tiltæki Konkvests var furðulegt — og langt
frá þýðingarlaust. Hann hafði dregið skamm-
byssu upp úr vasanum og skotið viljandi upp í
loftið. Hvellurinn var svo óvæntur, svo áhrifa-
mikill, að þögn sló á múginn. Mönnum varð hverft
við. Norman notaði strax tækifærið.
„Komdu hingað Fía — fljótt!“
Hún stóð við hlið hans á næsta augnabliki.
„Lítið á!“ kallaði Konkvest hátt. „Hérna er
stúlkan, sem þið hélduð að væri dauð. Hún er
ástæðan fyrir óspektum ykkar. Everdon drap
hana ekki, eins og þið haldið.“
Hátt undrunaróp kvað við. Um leið kveikti
Konkvest á vasaljósi sínu og lét birtuna leika
um andlit og herðar konu sinnar. Hið friða and-
lit hennar sást mjög greinilega og var þekkj-