Vikan - 28.08.1952, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 33, 1952
13
HANN STAL EINNI
MILLJÚN!
ISIÐUSTU VIKU var sagt frá
Willie Sutton, manninum, sem
orðið hefur frægur fyrir að brjótast
út úr Steininum. En fyrir skemmstu
kom annar bófi mjög við sögu í frétt-
um Bandaríkjablaðanna: Gerhard A.
Puff bankaræningi, sem yfirvöldin
höfðu meðal annars elt mánuðum
saman fyrir að stela 62,000 dollurum
(rúmlega milljón krónum) úr banka
í Kansas. Þetta rán framdi Puff í
nóvember síðastliðnum, og síðan hef-
ur hann verið ofarlega á lista banda-
risku leynilögreglunnar yfir stór-
glæpamenn. En snemma í þessum
mánuði náði hún honum svo loks, þó
ekki fyrr en eftir talsvert sögulega
viðureign, þar sem einn af lögreglu-
mönnunum beið bana.
Leynilögreglan komst á snoðir um
það 20. júlí, að Puff og félagi hans,
Heroux að nafni, hefðu sest að í
hóteli í New York ásamt tveimur
vinstúlkum sínum. Var þá brugðið
við skjótt og settur vörður við hótel-
ið, en þó ekki flanað að neinu, enda
ákveðið að taka mennina lifandi.
Þegar lögreglan lét til skarar
skríða, varð hún samt fyrir óvæntum
vonbrigðum. Fuglarnir voru flognir,
höfðu sagt upp herbergjum sínum 1
hótelinu fyrir tveimur stundum. Það
var allsendis óvíst, sagði hótelstjór-
inn, að þessir tveir skrítnu gestir
hans kæmu aftur, þó gæti lögreglan
biðið, ef henni svo sýndist. Lögreglan
beið — og tveimur dögum síðar birt-
ist Puff aftur á sjónarsviðinu.
Leynilögreglumennimir fóru sér
enn að engu óðslega. Þeir vissu, að
Puff var vopnaður, létu hann óáreitt-
an, þegar hann bað um lykilinn að
herberginu sínu fyrrverandi og fór
upp í lyftunni. Hinsvegar var ákveð-
ið að taka hann, þegar hann kæmi
niður aftur, og lögreglumennimir
tóku fram byssur sínar og komu sér
fyrir á víð og derif um anddyri
hótelsins. Einn þeirra húkti bak við
hurð andspænis lyftunni — og beið
eins og hinir.
Það var þessi maður, sem féll fyrir
marghleypu glæpámannsins. Því hann
var varla fyrr kominn í fylgsni sitt,
en Puff birtist í dyrunum fyrir aftan
hann; hann haföi valið stigaleiðina
niður í anddyrið, en ekki tekið lyft-
una, þegar hann einhvernveginn
komst að því, að hann var genginn
í gildru.
Og nú gerðist margt í sömu and-
ránni. Puff skaut fimm skotum á
lögreglumanninn andspænis lyftunni,
ruddist svo fram anddyrið með byss-
una á lofti. Hann notaði hana óspart
og stefndi að dyrunum út á götuna
og hugðist komast þannig undan. En
leynilögreglumennirnir voru við þessu
búnir. Þeir hófu skothrxð á flótta-
manninn, og ein kúlan hæfði hann í
fótinn. Hann kipptist við, tókst ein-
hvernveginn að reika út um dyrnar,
en hneig þar til jarðar á gangstétt-
ina. Þar var hann tekinn, og nú var
ákæran ekki bankarán heldur morð
að yfirlögðu ráði
JOAN CRAWFORD
FRÁ H0LLYW00D
Hún var fátækur
á hún aödáendur
FYRIR rösklega 25 árum innrit-
aðist ung stúlka í Stephens
College í Bandaríkjunum, og þegar
talið barst að skólagjaldinu, kom í
ljós, að hún átti ekki nógu mikla
peninga. Svo hún fékk að vinna fyrir
gjaldinu að nokkru leyti, með því
að þjóna hinum stúlkunum til borðs;
það er að segja: þegar þær settust
að snæðingi, þá klæddist hún búningi
þjónustustúlkunnar og bar þeim mat-
inn. Hún gat sárasjaldan farið út að
skemmta sér, og til þess bar einkum
tvennt: hún átti enga peninga aflögu
og hún átti nærri ekkert af fötum.
Hún gekk að mestu í gömlum föt-
um skólasystra sinna, sem þær voru
orðnar leiðar á og gáfu henni. Nú
er hún hinsvegar talin ein bezt
Hún safnar líka börnum
Joan Crawford er að því
leyti lík öðrum bandarískum
bíó-Ieikkonum, að híin hefur
safnað eiginmönnum. Hún er
þrígift. En hún hefur líka
safnað bömum, tekið nokkur í
fóstur og gengið þeim í móð-
urstað. í útlendum bókum um
kvikmyndaleikara segir, að
Joan sé rúmlega 162 senti-
metrar á hæð, með rauðbrúnt
hár og brún augu.
klædda kona veraldarinnar, og kyn-
systur hennar um allan heim stæla
kiæðaburð hennar. Hún heitir Joan
Crawford og á heima í Hollywood.
Nú má segja, að lífið leiki við
þessa konu. En hún er ekki orðin
auðug og heimsfræg fyrirhafnar-
laust. Hún hefur verið allslaus og ein-
mana, oftsinnis ekki átt peninga
fyrir einni máltið. Og hún hefur unn-
ið fyrir sér frá blautu barnsbeini.
Vildi verða fræg og rík.
Hún fæddist í sveitaþorpi í Okla-
homa. Þar muna menn eftir henni
sem röskri dugnaðarstelpn, sem átti
í fullu tré við strákana á staðnum.
Þar kom hún í fyrsta skipti fram
á leiksviði: hún og leiksystkini henn-
ar bjuggu sér til ,,senu“ úr gömlum
trékössum, og svo voru leikin leik-
rit.
einstæðingur, nu
um allan heim.
Hún gerði það upp við sig í þorp-
inu þarna, að einhverntíma skyldi
hún verða fræg og rík. Hún segist
hafa heitið því á sjálfa sig að eign-
ast rauðan flauelskjól og gullskó og
stóran hatt með strútsfjöðrum!
Joan var átta ára, þegar móðir
hermar fluttist til Kansas City og
kom henni fyrir í klaustri, þar sem
hún varð að vinna fyrir uppihaldi
sínu. Hún varð að hjálpa til við hreia-
gerningu á fjórtán herbergjum, að-
stoða í eldhúsi, þvo matarílát 25
barna og hátta þau og koma þeim
í rúmið. Hún klæddist vinnubúningi
klaustursins og svaf í stórum svefn-
skála með hinum börnunum.
Allslaus í ókunnri borg.
Það var sex áx’um siðar sem hún
afréð að reyna að ganga menntaveg-
inn. Það var þá sem hún fékk inn-
göngu í Stephens College gegn
greiðslu í eigin vinnu. Hún hefur
sjálf sagt frá því, hvernig sumar
skólasystur hennar litu hana horn-
auga vegna þjónshlutverksins. En í
dag er skólinn hreykinn af henni, og
i matsal hans er stór mynd af henni
og undir þessi áletrun: Hér gekk
Joan Ci’awford einu sinni um beina.
Það var í skólanum sem hún tók
þá ákvörðun að reyna að dansa sér
til fjár og frama. Hún greip þess-
vegna tækifærið feginshendi, þegar
henni bauðst danshlutverk hjá ferða-
leikflokki. Tveimur vikum síðar fór
fyrirtækið á höfuðið og Joan stóð
allslaus uppi í ókunnri borg.
En hún gafst ekki upp. Einhvern-
veginn tókst henni að fá nokkra doll-
ara að láni, komst til Kansas City,
vann þar og lagði fyrir og hélt þar-
næst til Chicago. Þegar þangað kom,
átti hún eftir tvo dollara. Hún þorði
ekki að eyða þgim, svo hún borðaði
ekkert þann daginn.
Samkeppni um nýtt nafn.
Hún fékk vinnu við að dansa i
vínstofu, komst svo tíl New York
og dansaði þar í hópsýningum í
Winter Garden. Þar tók Hollywood-
maður eftir henni, sendur út af örk-
inni fyrir M.G.M. kvikmyndafélagið
til þess að leita að vænlegum leik-
araefnum. Nokkrum vikum síffar var
hún komin til Hollywood og búin að
undirrita samning, sem tryggði henni
75 dolara laun á viku. Og þegar hér
var komið, skipti hún um nafn. Réttu
nafni hét hún Lucille LeSueur. Það
fannst kvikmyndamönnunum afleitt
nafn. Og svo var efnt til verðlauna-
samkeppni um nýtt nafn á þessa
óþekktu stúlku, þúsundir tillagna
bárust og Joan Crawford varð fyrir
valinu.
En hún átti ennþá langt í land. Hún
fékk nokkur smáhlutverk, tók þátt
í hópsenum, var um skeið staðgeng-
ill Norma Shearer. Hollywood-stjörn-
ur hafa nærri allar staðgengla. Stað-
genglarnir ,,leika“ stjörnurnar, þegar
fjarlægðin frá myndavélunum er svo
mikil, að það er hvort eð er óger-
legt að greina andlit leikarans á
sýningartjaldinu. Líka „leika“ stað-
genglar oft í þeim senum, þar sem
andlit aðalleikarans þarf ekki að
sjást, en sem hafa i för með sér
óvenjumikið ertiðí, Cpægindi og
jafnvel hættur.
Hún skipti nm gerfi.
Joan Crawford gerði sér ljóst, að
í þessu var engin framtíð. Svo hún
greip einn góðan veðurdag til þess
ráðs að gerbreyta persónu sinni.
Hún skipti algjörlega um gerfi, ef
þannig mætti orða það. Hún var
ekki nógu grönn -— svo hún svelti
sig. Hún hætti að leggja megin-
áhei-zlu á dansinn, tók í þess stað
tíma í frönsku, ensku og söng. Og
hún lagði meira að sér en nokkru
sinni fyrr. Og smásaman fór hlut-
verkunum að fjölga og letrið að
stækka í nafninu hennar á auglýs-
ingaspjöldunum. Og svo — allt í einu
— var hún orðin fræg.
Joan Crawford segir sjálf, að enn
i dag skilji hún ekkert í þeirri ger-
breytingu, sem orðið hefur á fflR
hennar.
Hún fæddist bláfátæk; nú er hún
auðlxg.
Hún átti fáa vini; nú er hún um-
kringd — já, umsetin — af hópi að-
dáenda.
Hún þótti ófrítt barn; nú telja
margir hana eina fegurstu leikkon-
una í allri Hollywood.
• í NÆSTl) VIKll:
Basil Zaharoff, dularfulli milljónamæringurinn,
sem lifði á því að aðrir létu lífið!