Vikan - 28.08.1952, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 33, 1952
Þegar Kínverjinn vakti
konuna (o. fl. sögur)
Str SAGA er sögð um ungan Englend-
ing, sem hafði góða stöðu hjá brezku olíu-
félagi í Kína (áður en fór sem fór), að
hann hafi farið í frí til Englands, hitt þar
yndislega stúlku og gifzt henni. Að fríinu
loknu, héldu ungu hjónin af stað til Kína,
og á ieiðinni sagði Englendingurinn kon-
unni sinni frá framtíðarheimili þeirra.
„Húsið er á dásamlegum stað,“ sagði hann,
„og í því eru öll heimsins þægindi. Og svo
hef ég kínverskan þjón, sem er hreinasta
gersemi. Þú þarft ekki að hreyfa til hend-
inni. Ling sér um alla skapaða hluti; hann
hefur reynzt mér alveg ómetanleg hjálp.“
SvTo komu ungu hjónin á leiðarenda og
unga frúin skoðaði húsið og heilsaði upp
á fyrirmyndarþjóninn. En daginn eftir
kvaddi maðurinn hennar með kossi, áður
en hann hélt til vinnunnar. „Sofðu eins
lengi og þér sýnist, ástin mín,“ sagði hann.
„Ling sér um allt, sem gera þarf.“
Þrem stundum síðar vaknaði unga frúin
við það, að Ling stóð við rúmið hennar
og ýtti blíðlega við henni. „Nú kominn tími
til að klæða sig og fara heim, fröken,“ sagði
hann.
! ! !
VlÐ iásum líka nýlega aðra sögu um
annan Englending, sem gerði sér ferð til
vinar síns í annarri borg. „Jack“, sagði
hann, „þú mátt tU að lána mér 5,000 krón-
ur.“ „Nei, John,“ svaraði Jack, „svarið er
afdráttarlaust nei.“ „En Jack þó,“ hróp-
aði vinur hans, „þú hlýtur að vera að gera
að gamni þínu! Hver bjargaði þér frá
gjaldþroti 1929, þegar þú varst að því kom-
inn að tapa aleigunni?“ „I>ú,“ játaðl Jack.
„Og 1931, þegar Joan dóttir þín veiktist
svona hastarlega, hver fór þá með hana til
Ameriku, af því þú varst sjálfur Iasinn?“
„Þú, John.“ „Og hver bjargaði lífi þínu
1937, þegar þú dattst í höfnina í Hull?
Hver bjargaði lífi þínu þá?“ „Þú, John.“
„Jæja, Jack, hvernig 1 ósköpunum geturðu
þá neitað mér um þetta lítilræði, þegar
þú veizt að mér bráðliggur á því ?“ Jack
dæsti. „Þetta er alltsaman gott og blessað,
John,“ sagði hann, „en hvað hefurðu gert
fyrir mig upp á síðkastið?“
! ! !
ElNHVER maður nákominn Bakka-
bræðrum á að hafa keypt sér bók um
„tilbúin hús“ og orðið svo hrifinn, að hann
tók aleigu sína úr bankanum samdægurs
og pantaði eitt. Nokkmm vikum síðar
skrifaði liann framleiðandanum svæsið
skammarbréf: húsið var svikið frá kjallara
upp í kvist. Eftirlitsmaður verksmiðjunn-
ar fór samstundis á staðinn, og þegar hann
sá húsið, öskraði hann: „Asni og fífl! Þú
hefur reist húsið á haus!“ „Nú, er það þá
ekki annað?“ ansaði kaupandinn. „Síst að
furða, að ég skyldi alltaf vera að detta
niður af svölunum."
anlegt fyrir þá sem næstir stóðu. Það vildi svo
til, að tveir eða þrír af hallarþjónunum voru
einmitt staddir þarna í fremstu röð.
„Hver þremillinn! Þetta er rétt!“
„Það er Mary!“
Orð þessara manna, sem sögð voru í undrunar-
tón, voru mikil guðs mildi, því margir þeirra
er næst stóðu heyrðu þau. Nýr undrunarkliður
færðist yfir mannfjöldann.
„Taktu við, Bill,“ sagði Konkvest fjörlega.
Williams lét ekki á sér standa, — hann gladd-
ist af því að Konkvest skyldi kalla sig til lið-
veizlu. Sem fulltrúi laganna hafði hann miklu
meira vald til að fást við mál af þessu tagi, en
hinn ímyndaði von Haupt barón.
„Hvað sem fjandskap ykkar til Everdons
lávarðar líður, góðir vinir, þá er þessi uppreisn
ykkar gegn reglum og siðferði mjög heimsku-
leg,“ hrópaði Williams og komst að efninu með
viðeigandi hraða. „Kallið mig lygara, ef þið viljið,
en ég er Williams yfirforingi frá Scotland Yard,
— og ég ræð ykkur til að trúa mér.“
Dauðaþögn . . .
„Mér er kunnugt, að Everdon hefur vakið hat-
ur manna í þessu héraði, og ég hef samúð með
ykkur,“ hélt hann áfram. „En hvað gott getur
leitt af brennu og ránum? Hafið þig hugsað um
afleiðingarnar ? Með slíku heimsku-brjálæði svift-
ið þið saklaust fólk vinnu sinni og eyðileggið
fagra og fræga byggingu, sem hefur staðið af
sér storma fjögurra eða fimm alda. Hættið þess-
um heimskulegu fyrirætlunum og farið með friði
og spekt heim til ykkar.“
Hann undraðist mælksu sína. Það heyrðist sam-
þykkissuða frá nokkrum hluta mannfjöldans, en
aðrir voru ekki eins fljótir að láta sér segjast.
Bert Mitchell og flokkur sá er stóð að hinu fyrir-
hugaða sprengjutilræði var sérstaklega vonsvik-
inn. Þeir hófu upp áköf andmælahróp — en
mönnum til undrunar var þaggað niður í þeim
af hóp ungra vinnumanna, sem hópuðust að þeim.
Williams, sem stóð á svölunum og fylgdist með
öllu, tók eftir breytingunni; hann skildi að hit-
inn var að fjara út úr hugum manna.
„Þið komuð hingað af skökkum forsendum,"
hrópáði hann eins hátt og hann gat. „Lítið á
stúlkuna hérna. Hún er dálítið föl og eftir sig
— það er allt og sumt. Á morgun, þegar skyn-
semi ykkar hefur náð yfirhöndinni, mun ykkur
skiljast, að fall hennar út um gluggann orsakað-
ist af slysni einni saman.“
„Nei, lávarðurinn hrinti henni."
„Everdon lávarður er slæmur, en hann gerði
stúlkunni ekki mein!“ hélt yfirforinginn áfram.
Hamingjan góða! Haldið þið að ég standi hérna
og segi ykkur helber ósannindi? Bg er fulltrúi
laganna og ég segi ykkur það satt, að Everdon
lávarður átti enga hlutdeild í því að stúlkan datt.
Þið mynduð alls ekki hafa komið hingað, ef
þessi heimskulega skröksaga hefði ekki komizt á
kreik. Verið nú öll saman svo skynsöm að fara
heim í friði.“
„Herrann hefur rétt fyrir sér, piltar," kallaði
maður einn. „Við höfum hagað okkur eins og
kjánar."
„Víst höfum við gert það,“ hrópaði annar. „Og
að því er skiptir þig, Bert Mitchell, með sprengi-
efnið, ræð ég þér til að henda því í hallarsíkið,
áður en þú verður sjálfur fyrir meiðslum."
Nokkrir angurgapanna úr flokki Bert Mit-
chells tæmdu vasa sína í flýti og það sáust marg-
ar skvettur á yfirborði síkisins. Hinir, sem treg-
ari voru til að hverfa frá fyrirætlun sinni fylgdu
fordæminu og þegar forsprakkinn sá hvað verða
vildi, gerði hann hið sama.
„Farið nú allir góðfúslega heim,“ hélt Williams
áfram og varð sýnu léttara við þennan gang
málanna. „Eitt atriði er þó rétt að þið fáið vit-
neskju um — einkanlega nokkrir ykkar, sem
áttuð á hættu að vera ákærðir fyrir morð.“ Hann
talaði af miklum alvöruþunga og það varð stein-
hljóð. „Nokkrir ykkar frömdu það brjálæði að
taka Everdon höndum og hengja hann. Þið getið
þakkað ykkar sæla fyrir að við undirforingi minn
og ég komum þarna að rétt á eftir, skárum á
snöruna og björguðum þannig lífi lávarðarins.“
Williams gerði sér engar grillur yfir því að
segja dálítið ósatt, því að orð hans höfðu hin
æskilegustu áhrif. Hálfkæfð fagnaðaróp heyrð-
ust frá þeim, sem verið höfðú andvígir öllu of-
beldi í aðförinni.
„Everdon lávarður hefur nú horfið burt úr
héraðinu til einhvers ókunns staðar,“ sagði yfir-
foringinn. „Mér segir svo hugur um, að þið munið
ekki sjá hann aftur I langan tíma — og kannske
aldrei framar. Þið getið reitt ykkur á að ritari
lávarðarins, von Haupt barón, mun sjá svo um
að ekki verði send nein kæra til lögreglunnar
hér á staðnum. En því aðeins þó, að þið tvístrist
þegar í stað.“
Hin rólega og valdsmannlega framkoma og
skynsamlegar fortölur yfirforingjans hrifu eins
og töfralyf. Nokkrar af konunum voru þegar
farnar í burtu og sumir karlmannanna fóru nú
líka að hypja síg, hálfkindarlegir á svip. Tom
Porkkiss og illþýði því er honum hafði fylgt,
létti stórum við orð yfirforingjans, því þeir höfðu
allir verið dauðskelkaðir yfir ódæði sínu, eftir að
mesti vígamóðurinn rann af þeim; þeim varð
ljóst, að þeir höfðu gerzt sekir um morð.
„Þetta heppnaðist, Bill, —■ en engu mátti
muna,“ sagði Konkvest glaðlega. „Mér leizt illa
Þessi auglýsing birtist nýlega í blaði í North
Conway í Bandaríkjunum: „Tengdamamma vænt-
anleg í næstu viku. Vantar gamlan legubekk (þarf
ekki endilega að vera þægilegur). Upplýsingar
í síma 25413.“
á piltana með sprengiefnið. Augnablik var um líf
og dauða að tefla.“
„Jæja, ég vona að þú sért ánægður," muldraði
Williams og dæsti.
„Algerlega, þökk — og þú veizt ekki nema
hálfan sannleikann," sagði Norman hlæjandi. „Þú
ætlar ekki að setja mig i fangelsi, Bill, eða hvað?
Þegar til alls kemur, hefur ekkert lögbrot verið
framið."
„Eg mun tala við þig síðar,“ sagði Williams
hörkulega.
Hann leit einu sinni út yfir grasvellina og
trjágarðinn, áður en hann fór. Það sem hann
sá, gerði hann rólegan og ánægðan. Múgurinn
var ekki lengur skríll, —• þarna var aðeins dreifð-
ur mannfjöldi, sem þokaðist með kyrrð og spekt
heim á leið.
Niðri í stóra forsalnum voru þau Williams og
Konkvesthjónin umkringd af gestum lávarðar-
ins, er voru æstir og hrifnir yfir gangi málanna.
Þeir voru óðamála í þakklæti sínu og hamingju-
óskum — og margir þeirra báðu Bill Williams
afsökunar á fyrri framkomu sinni. Yfirforinginn
leit á þá með nokkurri fyrirlitningu. Flestir
þeirra voru mjög ungir . . . Ef til vill gat þetta
ævintýri haft bætandi áhrif á þá.
„Auðvitað kemur það mér ekki við,“ sagði
Williams höstuglega, „en ég vona að þið takið
ekki illa upp, þótt ég ráði ykkur til að hætta
að bindast vináttuböndum við menn af líku tagi
og Everdon lávarður."
„Drottinn minn dýri! Vissulega munum við
ekki misvirða þetta, hr. Williams," sagði Fruity
af ákafa. „Við höfum verið erkiheimskingjar, og
skiljum það nú. Þetta hefur kennt mér ýmislegt
sem ég gleymi ekki fyrst um sinn.“
„Sömuleiðis mér!“ var hrópað í kór.
„Jæja, það er engin ástæða fyrir ykkur að
fara héðan í nótt, nema þið óskið þess,“ hélt
yfirforinginn áfram. „Hættan er um garð geng-
in, og mér þykir líklegast að þjónustufólkið komi
brátt aftur . .
„Nokkrir þjónanna eru þegar komnir," sagði
Davidson undirforingi, sem kom utanað. „Og
veistu hvað ? Sveitarlögreglan er komin — marg-
menn. Einmitt þegar allt er búið.“