Vikan - 02.04.1953, Blaðsíða 4

Williard H. Temple:
ÉG TÓK MYND AF HUNDI
EG hafði verið beðinn um að taka
myndir klukkan hálf fimm í
einbýlishúsinu við Edgware Avenue.
Ég tók myndavélina mína og önnur
nauðsynleg áhöld og hélt fyrir nefið
meðan ég gekk niður stigann.
Ég gerði það ekki af því ég hefði
neitt á móti fiski eða Fetershjónun-
um, sem ráku fisksöluna og höfðu
leigt mér vinnustofuna á hæðinni fyr-
ir ofan. Ég gat bara ekki vanizt þeim
og það gátu tilvonandi viðskiptavin-
ir mínir auðsjáanlega ekki heldur.
Um leið og þeir komu auga á dauðu
fiskana, misstu þeir allan áhuga á
að láta taka myndir af sér, enda
gengu þeir alltaf framhjá.
Ég var búinn að sjá glæsilega
vinnustofu í Hampstead, en hún
kostaði hundruð króna á mánuði.
Þessvegna varð ég pöntuninni frá
Edgware Avenue svo feginn. Kannsld
ég kæmist nú í samband við heldra
fólk og losnaði við þorskinn og síld-
ina.
Ég ók gamla bílskrjóðnum mín-
um að húsinu, gekk upp gangstíginn
og hringdi dyrabjöllunni. Einhver
skepna virtist gæta dyranna, því ég
griilti í hvítflekkóttar lappir og
gapandi gin gegnum glerrúðuna. En
þá kallaði einhver fyrir ofan mig.
Ég gekk nokkur skref aftur á bak
og sá stúlku halla sér út um
glugga.
— Eruð þér ljósmyndarinn ? spurði
hún. — Hurðin er ólæst. Gangið
bara beint inn.
— Það er einhver þarna inni, svar-
aði ég. — Ulfur eða eitthvað þess-
háttar.
— Það er Bruce, sagði hún. —
Hann gerir yður ekkert mein.
Höfuðið hvarf og ég fór aftur að
gægjast á tennurnar. Þær voru
margar og i góðu lagi — bæði hvass-
ar og beittar. Ég opnaði hurðina. —
Litli, sæti Bruce, sagði ég kjassandi.
Heitan gufustrók lagði framan í mig.
Ég valt í aðra áttina og pjönkur
mínar í hina. Ég komst þó nógu
fljótt á fætur aftur til að sjá Bruce
hverfa út um dymar.
Með heimspekilegri ró hugsaði ég
með sjálfum mér, að þetta hefði
getað farið verr og gekk áfram inn
í dagstofuna. Þar valdi ég stól handa
stúlkunni að sitja á og var í óða
önn að koma lömpunum fyrir, þeg-
ar hún kom niður — há, grönn og
spengileg.
— Jean Taylor, sagði hún brosandi
um leið og hún rétti mér hendina.
— Þér verðið að afsaka, að ég
hef fært til húsgögnin, sagði ég. —
Ég er búinn að velja þennan stól.
— Hann er ekki nógu stór. Það
er annar stærri inni í skrifstofunni
hans pabba.
— Mér er ekkert um að láta yður
sitja á of stórum stól, sagði ég.
— Þér hljótið að hafa misskilið
mig, svaraði hún. — Sagði ég yður
ekki, að þér ættuð að taka mynd af
Bruce? Hvar er hann?
— Ég er hræddur um, að hann sé
kominn alla leið niður að ánni svar-
aði ég og sagði henni svo hvað kom-
ið hafði fyrir.
— Almáttugur! Hann týndist líka
í morgun. Pabbi verður alveg æfur.
Hann getur ekki þolað Bruce, og
hann er einmitt í vondu skapi þessa
dagana. Hann hefur auglýsingaskrif-
stofu og Bruce fer í taugarnar á
honum. Þessvegna ætla ég að láta
taka mynd af honum. Þó ég ætti
erfitt með að fylgjast með þvi sem
hún var að segja, hafði ég gaman
af að hlusta á hana.
— Haldið þér að mynd af Bruce
geti mildað hann? spurði ég.
— Einn af viðskiptavinum hans
hefur pantað auglýsingu um plast-
stóla og pabba hefur ekki dottið
neitt gott í hug. Einn af þessum
stólum stendur inni hjá honum og á
hverju kvöldi situr hann og starir
á hann, án þess að geta búið til nógu
snjalla auglýsingu. Hún þagnaði
andartak og hélt svo áfram: — Svo
mér datt í hug að það væri ágæt
hugmynd að taka mynd af Bruce í
stólnum, af því að næstum öllum
þykir vænt um hunda. Það getur
orðið ágæt auglýsing og þá kemst
pabbi aftur í gott skap og lofar mér
að hafa Bruce.
— Jæja, þá skulum við finna
Bruce.
Ég var búinn að kalla og blístra
lengi, þegar Bruce þaut allt í einu
fram hjá mér heim að húsinu. Hann
settist við eldhúsdyrnar, og skyndi-
lega fóru nasavængir mínir að titra.
Stúlkan kom hlaupandi. — Finnið
þér ekki fisklykt? spurði ég.
Við þefuðum í allar áttir og lyktin
var af Bruce. — Það eru öskutunn-
ur niðri við ána og hann hlýtur að
hafa fundið fisk þar, sagði stúlkan.
Bruce var auðsjáanlega harðánægð-
ur. Hvað sem hann hefur fundið,
hefur honum fallið það vel í geð, því
hann leit hræðilega út og lyktaði
enn verr.
— Við getum ekki myndað hann
svona, — sagði stúlkan, — hann
verður að fara í bað. Ég hringi og
ákveð einhvern annan dag.
— Hvenær sem þér viljið, svaraði
ég og gekk af stað, en svo sneri ég
við. — Lofið mér að hjálpa yður.
Við fórum með hundinn upp í bað-
herbergið. Ég hélt honum meðan
hún burstaði hann. Og þegar við vor-
um að ljúka við að skola af honum
sápuna, hristi hann sig og yfir okk-
ur dundi regnskúr, eins og þeir geta
orðið verstir í hitabeltinu. Ég leit á
fötin mín. Þau voru rennandi blaut
og á þeim var nægilega mikið af
hundshárum til að stoppa heilan
sófa.
— Hamingjan góða! sagði stúlk-
an. — Þér getið ekki farið svona.
Bíðið við svolitla stund. Hún hljóp
fram og kom aftur með baðslopp.
-— Sloppurinn hans pabba, sagði hún.
— Farið úr fötunum og hengið þau
hérna yfir baðkerið. Svo getið þér
farið niður með Bruce. Það er bjór
í eldhúsinu og sígarettur í skrifstof-
unni.
Ég fór niður, fékk mér bjór í eld-
húsinu og settist svo inn í skrif-
stofuna og virti fyrir mér plast-
stólinn. Hann var stór og appelsínu-
gulur, en það var erfitt að segja
nokkuð frumlegt um hann. Ég var
að brjóta heilann um þetta, þegar
dyrabjallan hringdi. Ég fór fram
með glasið í hendinni. Þar stóð grá-
hærður, þungbúinn maður. Hann
sagði ekkert, en starði á mig —
ekkert fór framhjá honum — hvorki
sloppurinn, bjórinn né sígarettan.
Að síðustu sagði hann: — Hver eruð
þér eiginlega?
— Tom Finley. Ég er ljósmyndari.
— Þurfið þér að fara úr fötunum
til að taka myndir ? spurði hann
meinfýsinn. -— Þér eruð í sloppnum
mínum. Hvar er Jean?
' — Vertu rólegur, sagði stúlkan,
sem nú kom niður stigann. — Þetta
er pabbi minn. Ég er búinn að
bursta og pressa fötin yðar, Finley.
Þér getið farið upp í baðherbergið
og klætt yður.
Ég fór upp og á meðan ég var að
klæða mig, heyrði ég að stúlkan
sagði föður sínum, hvað komið hafði
fyrir. — Ég er búin að segja pabba
frá myndinni, sagði hún við mig,
þegar við gengum inn í skrifstof-
una. Ég setti stólinn þar sem ég
vildi hafa hann og kallaði á Bruce.
Hann virtist alveg forviða, þegar ég
lyfti honum upp á stólinn.
Andlitið á föður stúlkunnar varð
eldrautt af reiði. — Mér hefur að-
eins tekizt að kenna hundinum eitt
í þá tvo mánuði, sem hann er búinn
að vera hérna, og það er að sitja
ekki í stólunum — og nú eruð þér
búnir að eyðileggja margra vikna
erfiði.
Ég varð dauðhræddur, en setti
samt upp lampana án þess að svara.
— Hæ, Bruce! kallaði ég svo til að
fá hundinn til að líta upp, en hann
lagði trýnið fram á lappirnar og
kunni auðsjáanlega engan veginn við
sig. Ég gat tekið fjórar myndir áður
en hann hreyfði sig.
Pabbi Jean var nú orðinn rólegri
og fór að spyrja mig um atvinnu
mína. Ég sagði honum að ég hefði
eytt öllum mínum peningum i fyrsta
flokks ljósmyndatæki og að nú vant-
aði mig vinnustofu.
Hann brosti: — Ég hugsa að ég
geti ekki notað myndirnar í auglýs-
inguna, en ef ég get það, þá skuluð
þér fá 800 krónur fyrir þær.
Það var meira en eins mánaðar
leiga fyrir vinnustofuna í Hamp-
stead! Ég var
niðursokkinn í
drauma þegar
stúlkan kom inn.
— Maturinn er
til. Ég lagði líka
á borð fyrir yður, Finley . . .
Ég var ekki með sjálfum mér
þangað til ég var búinn að fram-
kalla myndirnar. Það voru ágætar
myndir af hundi í appelsínugulum
stól, en ég hafði ekki hugmynd um,
hvort hægt væri að nota þær í aug-
lýsingaskyni. Ég hringdi til Jean og
ók þangað sama kvöldið. Þegar ég
hélt myndunum upp að ljósinu, hopp-
aði hún og dansaði af kæti.
— Þær eru stórkostlegar, hrópaði
hún. — Ég gæti kysst yður fyrir-
þaér.
— Hm, sagði ég, en í því kom.
faðir hennar. Hún fékk honum mynd-
irnar, en hann rétti mér þær strax
aftur. — Ég get ekki notað þær,
sagði hann og fór. Ég stóð örvilnað-
ur eftir.
— Vesalings pabbi, stundi stúlk-
an. Við settumst í sófann. — Þér
fáið auðvitað venjulega þóknun, hélt
hún áfram, — en þetta eru samt.
mikil vonbrigði fyrir yður.
Á þessu augnabliki var ég samt
ekkert að hugsa um nýju vinnustof-
una mína. Það var mér miklu meira
virði að sitja við hlið hennar. Ég
var svo nálægt henni með höfuðið,
að hárið á henni kitlaði nefið á mér.
Hún leit við, svo varir hennar voru
rétt við mínar. Þá gerði ég það sem
hver sæmilega skynsamur maður
hefði gert — ég kyssti hana.
Um leið heyrðist hátt gelt inni í,
skrifstofunni. Bruce kom þjótandi
þaðan og velti lampanum um. Við
Jean stóðum skyndilega sitt I hvoru
horni stofunnar og faðir hennar kom
æðandi inn.
— Ungi maður, sagði hann. —
Síðan þér tókuð myndirnar, hefur
þessi bannsettur hundur ekki gert
annað en læðast upp í stólinn. Jean,
þú verður að losa okkur við hann.
Hann skellti hurðinni á eftir sér.
— Það er líklega bezt að ég fari,
sagði ég og reis á fætur. — Ef ég
hefði fengið vinnustofuna, hefði ég
getað aflað mér peninga. Ég á við
að þá . . .
—• Peningarnir skipta ekki mestu
máli, sagði hún.
Þegar ég lá heima í rúminu mínu,
fór ég að hugsa um Bruce, fyrst
hreinan og fínan eins og hann hafði
verið eftir baðið og síðan eins og
hann hafði litið út eftir flóttann
niður að öskutunnunum. Allt í einu
settist ég upp í rúminu. Mér hafði
dottið nokkuð nýtt í hug. Snemma
næsta morgun fór ég til Jean.
—■ Ég er búinn að fá nýja hug-
mynd varðandi auglýsinguna, sagði
ég. — Ég tek Bruce með mér í
skemmtigöngu.
Ég setti band um hálsinn á hund-
inum og teymdi hann gegnum portið
og niður að ánni, þar sem hann fékk
að snuðra i öskutunnunum svolitla
stund. Síðan sleppti ég honum.
— Leiktu þér nú, gamli minn,
sagði ég. Bruce stakk trýninu niður
i leðjunni og velti
sér í óhreinu vatn-
inu. Hann skemmti
sér konunglega og
varð eins óhreinn og
Framhald á bls. 7.
4