Vikan - 06.01.1955, Blaðsíða 4

Hin sanna saga Evu Braun og Adolfs Hitler
FOKSAGA:
EVA BRAUN kveður æskulieimili sitt
í Tyrolölpunum og unnusta sinn, KTJRT
og fer með vinkonu sinni, ERNTJ HOFF-
MAN, til að vinna á ljósmyndastofu manns
hennar í Miinchen. I‘ar hittir hún Adolf
Jitler, og upp frá því er henni reglulega
iLff á heimili hans. Því stjórnar systir
h«7W^fn'i Raubal. Eva kynnist þar helztu
nazizmfeoringjunum. Eva er stödd á sveita-
setri Hitlers, þegar Kurt kemur inn um
í gkiggann á herbergi hennar. Hún heyrir
fðtíi-tak og felur hann í klæðaskáp.
ÓTATAKIÐ nálgaðist á ganginum, og þó skó-
Jr' hljóðið væri dauft á teppunum, þá voru öll
l/ ' skilningavit hennar spennt til hins ýtrasta,
og hún þekkti komumann, svo hún varð að taka
á öllu sem hún átti, til að sýnast róleg. Snöggv-
ast leit hún út um gluggann, á furuskóginn og
himininn, alsettan tindrandi stjömum. Hún fann
til brennandi löngunar til að flýja frá þessu öllu,
eins og einu sinni í Miinchen, þegar hún hafði
Jieyrt Der Erlkönig leikið í kránni, en nú hafði
Æxiax Kurt til að vernda. Hún yrði að vera kyrr í
f P.crp-hA|Jian.s vegna.
inn í herbergið.
,x, að skapið var með allra versta
ví augnaráðið var undarlega þungbúið,
ininn í stormi. Hann leit á hana, hend-
kkulfu, það fór krampadrættir um munn-
af einhverri undarlegri ástæðu datt henni
djöfullinn með forkinn.
— Roehm hefur svikið mig! Guð minn góður,
hvað ég hef þjáðst. Roehm hefur svikið mig!
— Það hefur Roehm ekki gert. Hún vonaði
að málrómurinn væri ekki mjög óeðlilegur. —
Roehm er heiðarlegur. Ég trúi því ekki, að hann
hafi svikið þig.
Adolf studdi sig við borðið. Andlit hans var
gráfölt, og hann hvislaði hásri röddu:
— Allir vinir mínir sitja á svikráðum við
mig. Svo sagði hann henni með berum orðum
hvað gerzt hafði, án þess að taka hið minmÆa
^^illit til tilfinninga hennar eða sjá, að húp^pá-
f fölnaðjÉmeðan hún hlustaði á hann.
Ki^^Mtegi sagt satt, þvi blóðið hafði^mnið
'götureSíunum, þegar stormsveitirnar
svikaraná. Af þessu getur fólkií^ert, sae
íitler^^gð tindrandi augum. Þetta TO^.rrySFa
blóðbaðið. Hann skók fingurinn valdmannlega
framan í hana, og nú var komin blá slikja á
húð hans. Augasteinarnir þöndust út, áugun
loguðu og það var engu líkara en að þau ætluðu
út úr höfðinu á honum. Hún horfði á hann og
fann að enn hafði hann jafn mikil áhrif á hana,
jafnvel þó hann liti svona út. Hvað var það, sem
veitti honum svona mikið vaid yfir henni?
Hún hneig niður á rúmið og starði á hann,
dáleidd af þessu skipandi augnaráði, og hún
vissi, að hún gæti ekki hreyft sig fyrr en hann
leysti hana úr álögunum.
Hann þagnaði til að draga andann, því hann
hafði verið að hlakka yfir síðustu mínútum
Roehms og lý§a fyrir henni skelfingu mann-
anna, sem höfðu verið skotnir úti á götu, og
dáið í forugum göturennunum.
En þá heyrðist skruðningur frá skápnum. Það
var einmitt hljóðið, sem hún hafði beðið eftir
með skelfingu. En þó hún hefði átt von á þvi,
stirðnaði hún við að heyra það.
Hann leit á hana.
Hún varð að segja eitthvað. — Hvað — hvað
var þetta? spurði hún með óþekkjanlegri röddu.
Hann gekk fram að dyrunum og hrópaði
skipanir sínar fram á ganginn. Skelfingin virt-
ist hafa gert hana að steingerfingi. Hún vildi
hætta lífí sínu með því að stökkva fram, en hún
gat það ekki. Eins og í leiðslu sá hún hvað var
að gerast, eins og hún stæði utan við þetta allt
og væri ekki sjálf á lífi.
Fjórir S.S. menn, með hörkulega andlitsdrætti,
komu inn. Þeir krupu á kné fyrir framan skáp-
inn og þó Eva vissi hvað þeir ætluðu að gera,
þá gat hún ekki komið I veg fyrir það, þvi hún
gat sig ekki hreyft. Það tók eilífðartíma, svo þessi
sýn greyptist í huga hennar, og þaðan í frá
gat hún aldrei gleymt henni né hrundið henni
frá sér. Ærandi hávaði frá fjórum byssum kvað
við, og hvellirnir bergmáluðu í herberginu. En
jafnvel það gat ekki vakið hana úr dvalanum,
sem hún var í. Reykurinn fyllti kokið á henni
og hálfblindaði hana, þegar hún starði jtilopnum
augum út í herbergið. Svo reyndi húiyað biðja,
nni fannst eins og guð hefði sj»ð sér
len^^og að armar krossins hefðí^jogn^^ og
hann^feú orðinn að hakakrossi. Allt^^^jfpað!
íæst kemur röðin að mér, hrj^aði hútj
> hún af allri hinni iðrandi^ht. slAfdu
sinni um að það yrði núna strax, áður en hún
flæktist ennþá meir í netið.
Reykurinn hvarf, en ekki lyktin.
Einn S.S. mannanna gekk að skáphurðinni
en ekkert orð kom fram á varirnar á henni.
og sprengdi hana upp með vasahníf. Það brak-
aði óhugnanlega i trénu og að lokum lét það und-
an með bresti. Eitthvert hrúgald, sem ekki líkt-
ist Kurt, valt fram á gólfið og hún sá dökkan
blett á teppinu, þar sem það kom niður.
Henni varð óglatt.
Nú fékk hún aftur krafta til að hreyfa sig,
og hún staulaðist út að glugganum og bjóst
við skoti í bakið, en fleiri skotum var ekki hleypt
af. Hún steig út á svalirnar og hallaði sér upp
að grindverkinu, með stjörnurnar blikandi yfir
höfði sér og kyrrlátan furuskóginn framundan.
Einu sinni hðfðu þau Kurt staðið saman undir
furutrjám. Það var daginn, sem hún hafði farið
til spákonunnar. Þá hafði þessi sami harpeis-
kenndi ilmur fyllt vit þeirra, og þau höfðu haldizt
í hendur. En margt hafði gerzt síðan þá. Allt
of margt!
Hún heyrði að Adolf kom út á eftir henni.
Hann nálgaðist hana og nú fann hún hendi hans
á handlegg sínum. Hann talaði lágt og blíðlega
til hennar.
— Hann var njósnari, sagði hann. ■— Það er
krökkt af þeim i Þýzkalandi. En að hugsa sér, að
þeir skuii dyrfast að koma alla leið hingað inn!
Hún barst í grát og milli ofsalegra gráthviða,
reyndi hún að segja honum sannleikann, en
orðin komu öll í belg og biðu og það bjargaði
sennilega lífi hennar. Um leið og hún hneig að
brjósti hans, fann hún, að nú var hún aftur
ekkert annað en ástmey Hitlers, og að hún æskti
einskis annars í lífinu.
Leiðin heim var lokuð fyrir fullt og allt, og
héðan í frá yrðu það örlög hennar að ganga
eftir rykugum veginum til heljar. Hún grét við
brjóst hans og hann kjassaði hana blíðlega. Leið-
in til undankomu var lokuð.
11. KAFLI
Fyrsti keimurinn af völdum.
Fyrstu dagana eftir morð Kurts var Eva veik.
Hún lá i herberginu, sem hún hafði verið borin
inn í, því hún gat ekki hugsað til þess að flytja
aftur í herbergið sitt, jafnvel þó farið hefði verið
með sundurskotna klæðaskápinn. Það var blóðlykt
í herberginu og Ijótir blettir á teppinu. Þá yrði
aldrei hægt að fjarlægja.
— En hvað er svolítið blóð ? spurði Hitler.
— Þú ætlar þó ekki að segja mér, að Eva mín
litla sé tepruleg? Þú hræðist þó ekki blóð?
Sjálfri fannst henni, að einhverju af hennar
eigin blóði hefði verið úthellt, to'i með þessu
atviki voru öll tengsli hennar vij^skuárin rofin.
Henni voru sagðar hinar hjjwiilegu ^É^tir af
lúnchcnhreinsuninni í öllun'fl|^náatu#un^^Þar
afði Roehm hlotið grimmilegm^|«Ædaga, um-
kringdur og myrtur, og ^ssvegnsÆ^^xaSi hún
með hryllingi til Múnche^^A.lv*T ein^^f hún
4