Vikan - 13.01.1955, Blaðsíða 7

Framliðni maðurinn
var bókhneigður
og aðrar draugasögur
AL L A R þjóðir eiga sínar
draugasögur, flest byggð-
arlög sína svipi og drauga.
Alltaf öðru hvoru komast líka sög-
ur á kreik um nýjar furðulegar
sýnir, spánýjar afturgöngur, sem
gangi ljósum logum í húsum eða
úti á víðavangi. Oftast gleymast
þessar sögur fljótt, þegar draugsi
hættir að sýna sig eða einhver
greindur náungi sannar, að höfuð-
lausi riddarinn í tunglskininu hafi
ekkert annað verið en lak á þvotta-
snúru, sem bærðist í vindinum. En
fyrir kemur, að svo margir sjá hina
íurðulegu veru, eða svo trúverðug-
ir menn, að það er einskis annars
úrkostar en að játa, að eitthvað
„yfirnáttúrlegt“ hafi gerst og
skrifa það á reikning „annars
heims.“
Þannig var það til dæmis í York í Bret-
landi veturinn 1953, þegar draugur einn
fór að gera sér tíðar ferðir í bókasafnið
í Yorkshire. Næturvörðurinn, maður að
nafni George, varð hans fyrst var. Hann
mætti draugsa kvöld eitt klukkan rösk-
lega hálf átta, og svo góða lýsingu gat
hann gefið á honum, að menn voru ekki
í neinum vafa um, að þetta hefði verið
bæjarráðsmaðurinn og lögfræðingurinn
Edward Wooller — andaður fyrir réttum
30 árum.
1 fyrstu var ekki laust við að menn
gerðu gys að George garminum, en þegar
hann fjórum vikum síðar sá Edward á
nýjan leik, læddist á eftir honum, horfði
á hann taka bók ofan úr hillu og leggja
hana á gólfið og ganga síðan í rólegheit-
um gegnum læstar dyr — þá fóru menn að
leggja við eyrun.
Mánuði síðar ákváðu nokkrir góðir og
gegnir borgarar að standa vakt í bóka-
safninu eina nótt og sjá, hvort þeir gætu
ekki hitt þennan merkilega draug. Fyrst
var gerð rækileg leit í bókasafninu, til
þess að ganga úr skugga um, að þar leynd-
ist enginn, sem gaman hefði af svolitlu
sprelli. Síðan var fyrrnefnd bók sett á
sinn stað í bókahillunni og klemmt vel að
henni, svo að hún gæti ekki farið af stað
sjálfkrafa.
Draugurinn sýndi sig ekki, en þegar
klukkuna vantaði nákvæmlega átta mín-
útur í átta, heyrðist þrusk — um leið og
bókin var dregin hægt fram úr hillunni!
Hún seig hægt til gólfs og stöðvaðist þar
opin!
Ekki kom til mála, að neinn við-
staddra hefði snert hana; sá næsti var í
tveggja metra fjarlægð. Athugun á hill-
unni Qg nálægum bókum leiddi heldur
ekkert óvenjulegt í ljós.
„Þetta var gjörsamlega óskiljanlegt,“
segir læknir, sem þarna var. „Það er ekki
blöðum um það að fletta, að bókin var
tekin úr hillunni, og að sá, sem það gerði,
var ekki af þessum heimi.“
Það vill svo til, að bókin, sem hér um
ræðir — „Forngripir og þjóðminjar í
kirkjum“ — var rituð af Edward Wooller,
draugnum sjálfum!
James Mordue og kona hans búa á
afskekktu brezku heiðarbýii. í hitteðfyrra
notuðu þau jólin til þess að heimsækja
kunningja sína í nágrenninu. Þegar þau
komu heim, mætti þeim ófögur sjón. Ein-
hver hafði umturnað öllu í svefnherberg-
inu, og loðkápa, sem frú Mordue átti, var
horfin. Þau leituðu hátt og lágt, en ár-
angurslaust. Eitt kom þeim einkum ein-
kennilega fyrir sjónir: allir gluggar voru
lokaðir og allar dyr, svo að engu var lík-
ara, en að hinn óboðni gestur hefði haft
húslyklana.
Daginn eftir fann frú Mordue loðkáp-
una sína — á miðju svefnherbergisgólfinu!
Næstu daga á eftir gerðist margt skrít-
ið. Þung ávaxtakrukka tók upp á því að
flytja sig af sjálfsdáðum innan úr búri og
fram á eldhúsgólf. Ávaxtadós tók sig til
og ferðaðist úr búrinu inn í baðherbergi.
Öskubakkar og blómaskálar hurfu af sín-
um venjulegu stöðum og fundust á stólrnn
víðsvegar um húsið. Húfa og frakki geist-
ust úr fatahenginu og upp í stiga.
Áttu þau að flýja?
Dag nokkurn eftir hádegi fóru hjónin
í göngutúr, eftir að hafa læst húsinu vand-
lega. Þegar þau komu aftur, uppgötvuðu
þau, að grenigrein og jólakort, sem stað-
ið höfðu uppi á hárri hillu, höfðu verið
flutt á stól, sem stóð nær meter frá veggn-
um. Auk þess höfðu þrjár bækur verið
teknar úr bókaskápnum í stofunni og flutt-
ar fram í búr.
Það var eftir þennan atburð sem kunn-
ingjar þeirra minntu þau á undarlegt fóta-
tak, sem ýmsir höfðu heyrt fyrir utan
húsið nokkrum árum fyrr. Það var eins
og einhver kæmi gangandi upp trað-
irnar, færi með allri framhlið hússins og
hyrfi eitthvað út í buskann á bak við það.
Þetta hafði endurtekið sig hvað eftir ann-
að.
Hjónin á heiðarbýlinu ræddu það með
FYRIR FRAMAN ÞÁ STÓÐ
UNG STÚLKA
*
sér, hvort þau ættu að flytjast burtu. Það
varð ofan á, að bíða átekta og sjá, hvort
þessum dularfullu atburðum linnti ekki.
Þau eru fegin því núna, því að ekkert ó-
venjulegt hefur skeð í meir en ár. Enginn
veit hinsvegar, hve lengi sá friður muni
vara.
Skammt frá enska bænum Darlington
höfðu menn tekið eftir því í mörg ár, að
hundar þeirra voru sífellt að snuðra á
sama stað við gamlan steinvegg. Eitt-
hvað var þetta sett í samband við morð,
sem sögur hermdu, að framið hefði verið
á staðnum. Þar átti hermaður að hafa
myrt vinstúlku sína. Sama saga hermdi,
að nokkrum árum síðar hefðu tveir her-
menn legið helsærðir í tjaldi sínu eftir
orustuna við Culloden. Allt í einu var eins
og birti í tjaldinu, og fyrir framan þá
stóð ung stúlka — stúlka, sem báðir vissu
að var látin. Sýnin stóð skammt en var
mjög greinileg.
Daginn eftir, þegar annar hermannanna
gerði sér ljóst, að hann var að dauða kom-
inn, játaði hann fyrir félaga sínum að hafa
myrt stúlkuna, sem þeir höfðu séð um
nóttina. Hann hafði gert það af afbrýði-
semi, er hann frétti, að hún átti vingott
við annan mann. Þegar hér var komið,
játaði svo hinn hermaðurinn, að hann hefði
verið elskhuginn, sem kom félaga hans
til að fremja ódæðisverkið.
Svona var sagan eins og menn sögðu
hana í Darlington. Og hundarnir gerðu
sér semsagt tíðfarið á hinn meinta morð-
stað.
Svo var það dag nokkurn, góðri öld
eftir að atburðurinn átti að hafa gerst, að
verkamaður, sem var að vinna hjá veggn-
um, kom niður á beinagrind af ungri
stúlku. Gröf hennar hafði verið grunn og
þröng, því að líkið hafði verið lagt í hana
í hnipri.
Það virðist því óneitanlega ein-
hver fótur hafa verið fyrir sögunni
um morðið og sýnina á vígvellinum.
En að minnsta kosti einn annar
dularfullur atburður hefur átt sér
stað við þennan gamla steinvegg.
Því að fyrir fáeinum árum fann
annar verkamaður þar aðra beina-
grind.
En um hennar sögu er ekkert
vitað.
— Philip Paul
7