Vikan - 22.09.1955, Blaðsíða 4

Hver dagur á sift
leyndarmál
FORSAGA: Flugslys yfir frumskógum
Brazilíu kemur í veg fyrir að OLGA kom-
izt til manns síns, fornleifafræðingsins,
ANDRÉSAR LESCANO, sem hún hefur
gifzt gegnum spánska sendiráðið. Hún
kemst af og lifir í fimm ár, ásamt PAUL
WELLIAMS og katólskri nunnu, meðal
hinna innfæddu, áður en þeim er bjarg-
að. Þá leggur hún í annað sinn af stað
til fundar við mann sinn i Madrid, en
mágur hennar, XAVIER, tekur á móti
henni á flugveUinum og segir, að ANDRÉS
sé í vísinilaleiðangri í Indlandi, móðir sín
sé ekki heima og húsið í viðgerð. Siðan
fer hann með hana í sumarbústað fjöl-
skyldunnar, þar sem hún hittir FlNU,
gamla þjónustustúlku á heimiUnu. Olga
finnur fljótlega, að það er eitthvað dul-
arfullt við háttalag þeirra, og lætur sér
jafnvel detta í hug, að þau ætli að láta
hana verða fyrir slysi og hverfa.
OLGA hallaði sér út yfir handriðið og kom
auga á Xavier, sem æddi fram og aftur
um gólfið og sló stafnum sínum í húsgögnin.
Hún heyrði Fínu segja með grátstafinn í kverk-
unum:
— Það getur ekki verið . . . að neinn hafi
þorað að fremja slíkt óþokkaverk! Það er sví-
virðilegt . . . til skammar . . . það er . . .
— Hetjudáð! greip Xavier fram í fyrir henni
og skellihló. — Mínar beztu árnaðaróskir.
” Og aftur barst rödd Fínu upp til hennar: —
Ég heyri ekkert, ef þú talar svona hátt.
— Leggðu niður símtólið! Það endar með því,
að þú vekur Olgu með þessum hrópum. Þessi
fjandans sími . . .
Sími . . . Auðvitað var sími í húsinu! Hvers
vegna hafði henni ekki dottið það í hug? Hann
var vafalaust falinn undir einhverri ábreiðunni
yfir húsgögnunum. Olga læddist niður nokkur
þrep og hætti á það, að Xavier kæmi auga á
hana. En hann hélt áfram að hlægja og leit ekki
í áttina til hennar. Hann sneri sér að Fínu, sem
hélt á heyrnartólinu af síma, sem stóð á borð-
inu. Olga gat sér þess til, að það hefði verið hulið
áklæði.
-—- Ég skil það vel, að þetta sé óskemmti-
leg aðstaða fyrir þig, hélt Fína áfram, en við
megum ekki missa kjarklnn.
— Nei, missum um fram allt ekki kjarkinn,
endurtók Xavier háðslega.
Fína lagði heyrnartólið á. Hún snökkti.
- Hættu að gráta, gamla norn, sagði Xavier.
— Nornir gráta ekki. Ef þær fara að vola af
einhverjum orsökum, þá gefa þær frá sér hroll-
vekjandi vein.
— Þegiðu! Eg þoli þetta ekki lengur . . .
- O-jú, þú þolir það, bjáninn þinn! Þú þol-
ir allt það, sem ég kæri mig um að leggja á
þið. Nú er röðin komin að mér að hlægja, að
hæðast að þér og snillingnum, yfirboðara þín-
um . . . sem hélt að nú væri búið að koma öllu
í fyrirmyndar lag.
— - Hlæðu þá, ef þér þykir gaman að því! Hlæðu
eins og vitfyrringur, því að það ertu í raun og
veru. Ef þú hugsaðir nokkurn hlut, þá mundirðu
skilja, að það sem hefur komið fyrir, er alveg
jafn slæmt fyrir þig . . . móður þína ... og
Lezcano-safnið.
— Þetta dýrmæta Lezcanosafn, sagði Xavier
háðslega. — Vesalings Fina! Þú færð nóg að
gera . . . við að hugga örvæntingarfullar sálir.
— Eg gæti svosem vel séð um þetta . . . en
þú . . . það er sama hvað þú tekur þér fyrir
Olga hallaði sér út yfir hand-
riðið og varð vitni að æðis-
gengnu rifrildi milli Fínu
og Xaviers.
hendur, það fer allt í handaskolum. Þú ert ekki
lengur nýtur til neins. Já, þú varst notaður með-
an það var nauðsynlegt, og síðan var þér fleygt
til hliðar . . . svo að þú gætir engzt sundur og
saman. Og það gerðir þú reyndar!
Stafurinn hófst ógnandi á loft, og Fína gaf
frá sér skerandi skelfingaróp. Eins og elding
þaut hún yfir anddyrið og tók fjögur þrep í hverju
skrefi upp stigann. Olga hafði rétt tíma til að
flýja og læsa sig inni í herberginu sínu.
Oiga var skelfingu lostin, þó hún vissi ekki
vel af hverju það stafaði. Þetta ofsafengna rifr-
ildi, sem hún hafði orðið vitni að, sannaði henni,
að einhverju dularfullu og mikilvægu væri hald-
ið leyndu fyrir henni. Óttinn, sem hún hafði borið
i brjósti frá því fyrsta, var þá eftir allt saman
á rökum reistur. Það lá í augum uppi, að Xavier
var óvinur hennar . . . og að Fina og hann voru
engir vinir.......Vertu alveg róleg . . . Eg hef
ekki í hyggju að granda þér eins og stendur,“
hafði hann sagt.
„Það væri alltof auðvelt. Enginn mundi leita
þín . .
Hún settist á rúmið, skjálfandi af ótta, og rifj-
aði upp fyrir sér allt það, sem Xavier og Fina
höfðu sagt frá því daginn áður.
Ég verð að skilja þetta allt, hugsaði hún. Ég
verð að fá að vita hvað undir býr.
Hún einbeitti sér við að reyna að finna lykilinn
að þessari gátu.
Síminn . . .
Hún gæti notað símann og hringt til Madrid.
Ef það væri satt, að enginn byggi í húsinu, þá
mundi heldur enginn svara. Og ef einhver svar-
aði, þá gæti hún spurt . . . hvers gæti hú*
eiginlega spurt? Hvers vegna hún væri fangi
þarna.
Því hún var innilokuð!
Hún settist aftur í hægindastólinn, og vafði
sloppnum utan um sig. Eldurinn logaði glatt í
arninum. Hún yrði að bíða þangað til Xavier
væri sofnaður. Því hún mætti ekki eiga það á
hættu, að hann kæmi henni að óvörum. En
hann var „maðurinn, sem alltaf vakti.“
Hún blundaði í stólnum. Nokkrum klukku-
stundum seinna vaknaði hún við eitthvert hljóð.
Hún opnaði hurðina varlega og læddist berfætt
fram á stigapallinn. Það var búið að slökkva á
öllum ljósum í borðstofunni og anddyrinu. En
inn um gluggann yfir hurðinni barst dauf birta,
sem gerði það að verkum, að húsgögnin voru lík-
ust uggvekjandi skuggamyndum. Hún þreifaði
fyrir sér í leit að símanum og fann hann að lok-
um. Ábreiða hafði verið lögð yfir hann. Þau
vildu auðvitað fela hann fyrir henni.
Skyndilega áttaði hún sig á því, að hún vissi
ekki símanúmerið í Lezcano-húsinu. Samt sem
áður ákvað hún að reyna að hringja. Henni gekk
illa að ná í miðstöð og síðan upplýsingadeild
símans. Það var svo langt síðan hún hafði notað
síma. Hana langaði mest til að gráta.
— Ég ætlaði að tala við Madrid . . . við Lez-
canosafnið.
Til allrar hamingju mundi hún götunafnið og
húsnúmerið.
4
Eftir Luisa "Jaria Linares