Vikan - 14.02.1956, Blaðsíða 8

EFTIR TVEGGJA
ÁRA FJARVERU
Smásaga eftir ELIZABETH ROSSITER
KLUKKAN var rétt að verða fjögur. Unga konan andvarpaði
lítillega og lyfti upp gluggatjaldinu: knúpparnir á hvítu
og brúnleitu sírenublómunum voru að opnast hver í kapp við
annan í hinum hlýju geislum fyrstu aprílsólarinnar, og þetta
voru síðustu mínúturnar, sem hún átti eftir að eyða á hress-
ingarhælinu.
Það var barið hæversklega að dyrum tvisvar sinnum, og loks
í þriðja sinn, áður en hún heyrði það: hún var komin langt í
burtu . . .
— Ætlið þér ekki að drekka mjólkina yðar, frú?
— Jú, ef ég má. Tíminn líður þá fljótar. Ég er svo óþolin-
móð og svo ánægð yfir að vera að fara heim, Anna.
— Ég skil yður vel! svaraði góða, feita hjúkrunarkonan
hjartanlega og með samúðarbrosi. Henni þótti orðið vænt um
þennan sjúkling sinn, sem var svo auðveldur viðureignar, svo
elskulegur og svo ákveðinn í að láta sér batna, að hann hafði
barizt látlaust í þessi tvö ár gegn berklunum án þess að láta
hugfallast.
Læknarnir viðurkenndu það, að lækningin hefði verið mikið
henni sjálfri að þakka, þar sem engin læknisráð geta komið
í staðinn fyrir lífsþrá sjúklingsins sjálfs. Allt hjúkrunarliðið
var hreykið af henni og gladdist yfir því að hún skyldi nú fá
að sameinast fjölskyldu sinni. Enginn hafði grun um, að innan
um gleði hennar leyndist örlítill kvíði: mundi hún geta samlag-
ast lifnaðarháttum hinna heilbrigðu, sem henni hafði verið
haldið frá svo lengi? Þessi kvíði hafði haldið fyrir henni vöku
nóttina áður og hann gerði hana óörugga, þegar henni var til-
kynnt að Filip væri kominn.
Henni fundust klukkustundirnar undarlega fljótar að líða
á leiðinni, eða réttara sagt, það var eins og hún væri utan við
tímann. Hún vildi ekki stanza, enda fann hún ekki til líkam-
legrar þreytu. Það sem amaði að henni var annars eðlis.
Hún sat langt frá honum í bílnum .Og hún hreyfði sig varla,
sat bara eins og lömuð og neri taugaóstyrk hendur sínar, þegar
hún þekkti aftur götuna þeirra og húsið.
— Er María þar? spurði hún þvingaðri röddu.
— Vissulega, elskan, og mig grunar að hún hafi undirbúið
svolitla móttökuhátíð fyrir þig. Þú veizt hvernig hún er! Hún
reynir alltaf að gleðja alla. Börnunum þykir svo vænt um hana.
Það er ekkert smáræði, sem hún er búin að gera fyrir okkur
þennan tíma . . .
Hún vissi þetta svo vel og líka það, að hún átti að vera mág-
konu sinni ákaflega þakklát fyrir að hafa yfirgefið þægilega
heimilið sitt, til að taka að sér heimili bróður síns, en innst inni
gat hún ekki stillt sig um að vera gröm yfir því að hún skyldi
vera þar núna. Það var líka María, sem fyrst heyrði í lyftunni,
opnaði dyrnar upp á gátt, tók varlega undir olnbogana á henni
og faðmaði hana að sér eins og brothættan aumingja.
— Elskan mín, en hvað mér þykir gaman að sjá þig hérna
aftur . . . Hvað þú lítur Vel út, þó þú sért svolítið föl! Góða,
flýttu þér inn. Ég ætla að hella á teið.
Hún hafði vonað að börnin mundu fagna henni. En þarna
stóðu þau hátíðlega við dyrnar á setustofunni, klædd nýjum
fötum, sem hún þekkti ekki, og hún varð að ganga til þeirra.
Hún fann að tárin komu fram í augun á henni og hún fékk
hjartslátt. Móttökurnar voru ekki eins og hana hafði dreymt um.
Sússana steig samt sem áður eitt skref í áttina til hennar og
sagði, eins og hún væri að fara með lexíu: — Mamma, mér þykir
vænt um að þér skuli vera batnað! Pétur opnaði ekki munn-
inn, en hafði ekki af henni augun. Hún beygði sig niður að þeim
og faðmaði þau að sér, en ekki eins innilega og hana langaði til.
— Þau eru feimin, sagði María til skýringar. — Það er ofur
skiljanlegt, er það ekki? Þetta er svo langur tími . . . En fáðu
mér nú kápuna þína og seztu svo niður!
Þau fóru með hana eins- og gest. Hún hlýddi samt sem
áður. Ekki dugði að standa á móti Maríu, sem vissi svo vel
hvað við átti hverju sinni. Hún hallaði sér aftur á bak í hæg-
indastólnum og leit í kringum sig. Hvað hafði breytzt svona?
Ójá, gluggatjöldin! Hamingjan góða, hvað þau voru hræðileg!
Hversvegna.........
Maðurinn hennar kom inn um dyrnar og þar sem María var
farin fram og hafði tekið börnin með sér, fannst henni hún
geta hrópað upp yfir sig: *
— Hamingjan góða, Filip, hverjum hefur dottið í hug að
koma heiðgulum gluggatjöldum fyrir í þessari stofu?
Það kom skelfingarsvipur á andlit hans og hann lagði fing- »
urinn á varirnar. — Uss, elskan! María gerði það fremur af
vilja en smekk, . . . nefndu það ekki, í hamingju bænum!
— En ég hefði getað valið gluggatjöldin sjálf, svaraði hún
svolítið gremjulega. — Þið hefðuð aðeins þurft að sýna mér
nokkra þræði úr efninu.
— Þú varst svo lengi alltof þreytt til að við færum að ónáða
þig með heimilisáhyggjum, og ég var satt að segja alltof
áhyggjufullur til að hirða um slíka smámuni. Þú getur bara
látið breyta þeim eftir þínum smekk, elskan mín, bætti hann við
blíðlega.
— Þú hefur rétt fyrir þér, elskan mín! Gluggatjöldin skipta
engu máli. Ég er komin og þá er allt gott. Hún horfði ástúð-
lega^ á hann. — Ertu feginn að ég skuli vera komin heim ?
Áður en hann hafði tíma til að svara, heyrðu þau teborðið
nálgast, ásamt fylgdarliði sínu. Sússana og Pétur ýttu því inn
Þetta var sannarlega veizluborð! Og á því miðju stóð súkkulaði-
terta, með áletruninni: — Hjartanlega velkomin til okkar!
Hún komst við af þessari hugulsemi mágkonu sinnar og
kom ekki upp nokkru orði, kyssti hana aðeins þakklát á feit-
ar kinnarnar.
Þegar hún hafði legið í þessu hræðilega hvíta herbergi á
sjúkrahúsinu, hafði hún stundum ímyndað sér heimkomuna,
og þá hafði ást hennar á þeim öllum sett þetta allt á svið:
Börnin mundu koma á móti henni og hún tæki þau í fangið
og hlustaði á frásagnir þeirra. Þau hlutu að hafa svo margt
að segja henni og hún hafði safnað svo miklum byrgðum af
ástúð, sem hún gæti nú látið þau verða aðnjótandi. Hvað
það yrði gott að hlusta á trúnaðarmál þeirra.
En nú hrundu þessir draumar hennar til grunna. Um leið
og Sússana var búin að gleypa í sig tvær sneiðar af tertu,
tók hún fram púsluspil og byrjaði að setja saman hlutana, án
þess að líta upp. Pétur settist á arminn á stól föður síns
og laumaðist til að virða móður sína fyrir sér.
Hvað átti hún að gera? Henni leið ekki vel. Hún var of
feimin til að fara að ganga um íbúðina og skoða alla gömlu,
kæru hlutina sína, hikaði við að ávarpa son sinn, sem henni
virtist líkastur ókunnugum manni í varnarstöðu, svo hún tók
það ráð að ganga til dóttur sinnar.
— Viltu að ég hjálpi þér? spurði liún og kom einum bita
fyrir á sínum stað.
— Mér þykir meira gaman að gera það sjálf, ef þér er
sama, mamma, svaraði Sússana.
— Jæja, elskan, ég vissi ekki að þú værir orðin svona dug-
leg. Svona var þá að vera komin heim eftir tveggja ára fjar-
Framhald á bls. 12.
8