Vikan - 14.02.1956, Qupperneq 11

GISSUR DEYR ALDREI RAÐALAUS.
Gissur: Þarna lék hún mig grátt! Og strák-
Rasmína-Éa œtla að trvaciia baö að liann lœð- Gissur: Nú lizt mér ekki á blikuna! Rasmína rr * , ,
ist'ekki út, með því að lœsa fötin lians inni. hefur lœst ÖU fötin min inni í skápnum og tekið armr biða mm alhr á barnum. Hvað á ég nu
lyicilinn með sér. að gera.
»
Gissuv Halló þú, komdu hingað! Þii ert ein- Gissur: Heldurðu að þú getir opnað þennan skáp? Lásasmiðurinn: Hm! Þetta œtlar að reynast
mitt maðurinn, sem ég þarf á að halda. Lásasmiðurinn: Það er enginn vandi - aðems erfiðara en ég gcrði ráð fyrvr
J * 1 handtak. Gissur: Haltu afram að reyna.
Lásasmiðurinn: Ég hélt að ég gceti opnað hvaða
skrá sem vceri, en þessa rœð ég ekkert við.
Gissur: Ekki gefast upp. Ég treysti á þig.
Lásasmiðurinn: Því miður! Eg er búinn að gera
mitt bezta. Eg get ekki gert meira fyrir þig.
Gissur: Jú, það geturðu.
(C)1955, King Featurtt Syn<?;C4t«r, ?nc.. Worl<l righis rrsrrvfd.
Gissur: Ekki get ég að því gert, þó hann hafi
ekki getað opnað hurðina.
Ástin er ágæt, en hún getur komið manni í klípu!
Eltingaleikur elskhugans — Astralíuferð þeirrar ást-
fangnu - Maðurinn sem giftist tengdadóttur sinni o. fl.
UNG OG LAGLEG bílfreyja í London
var trúlofuð bílstjóra strætisvagns-
ins, sem hún starfaði í, og bæði höfðu
mikinn hug á því að komast sem fyrst í
hjónabandið. En þegar þau byrjuðu að
vinna eftirvinnu, til þess að flýta þeirri
stundu, er þau ættu nógu mikla peninga
til heimilisstofnunar, gerðu hundruð
starfsfélaga þeirra verkfall.
Þetta gerðist í fyrra. Verkalýðsfélagið
þeirra hafði samþykkt að leggja bann við
eftirvinnu — og jafnvel ástarguðinn varð
að hlýta því banni.
V V
Ástin er ágæt — en hún getur vissu-
lega komið mönnum í klípu. Breskur her-
maður, sem sendur var til Kanada, kynnt-
ist stúlku í Halifax. Hann gat ekki gleymt
henni, eftir að hann sneri heim til Eng-
lands. Til þess að reyna að ná fundi henn-
ar, gerðist hann laumufarþegi á skipi, en
uppgötvaði úti á rúmsjó, að það var raun-
ar alls ekki að fara til Kanada heldur til
Batavíu.
Hann var settur í land í Port Said og
sendur til Englands með herskipi. Þegar
hann reyndi aftur að komast til Ameríku,
hafnaði hann í fangelsi innflytjendaeftir-
litsins í New York.
Loks fékk hann sex mánaða landvistar-
leyfi í Kanada, og til þess að eignast
peninga fyrir fargjaldinu til Halifax, gekk
hann í kanadiska herinn.
En hann hafnaði ekki aldeilis í Halifax.
Hann var sendur til Manitoba — 3,000
kílómetra í burtu! Þetta var í rauninni
rothöggið, og þegar síðast fréttist, var
hann enn ekki giftur stúlkunni!
Betty Dobson heitir stúlka, sem líka
lagði land undir fót. Hún fékk þá flugu í
höfuðið að flytjast til Ástralíu. Kærastinn
hennar bað hana eins og guð sér til hjálp-
ar að vera um kyrrt í Englandi. Betty
daufheyrðist við óskum hans.
Hinsvegar snerist henni hugur, þegar
hún kom til Fremantle og tók þar við
tugum ástarbréfa, sem kærastinn hafði
skrifað henni og sent með flugpósti. Hann
hafði skrifað daglega — og Betty komst
að þeirri niðurstöðu, að hún elskaði hann
víst meira en hún hafði ætlað.
Hún sneri heim með sama skipinu,
sem flutt hafði hana til fyrirheitna lands-
ins. Munurinn var bara sá, að til Ástra-
líu hafði hún greitt svokallað „innflytj-
endafargjald" (450 krónur) — en heim-
ferðin kostaði 6,300 krónur!
Til allrar hamingju tók kærastinn á
móti henni á bryggjunni.
Það er ekki langt síðan Alice nokkur
Seldon ákvað að koma manninum sínum —
liðþjálfa í bandaríska hernum — á óvart.
Hann var við skyldustörf í Munchen í
Þýzkalandi og Alice var með miklum dugn-
aði búin að vinna sér inn nógu mikla pen-
inga til að geta heimsótt hann.
En þegar til Evrópu kom, uppgötvaði
hún, að maðurinn hennar hafði fengið
nákvæmlega samskonar hugmynd — og
var sigldur í skyndiheimsókn til Banda-
ríkjanna!
Þegar Gina Guada, dóttir eins af fanga-
vörðunum við fangelsið í Bologna, varð
ástfangin af ungum fanga, harðbannaði
faðir hennar henni að tala við hann. En
fangarnir svöruðu með verkfalli, og málinu
lyktaði með því, að Gina giftist unga
manninum, þegar honum var sleppt til
reynslu.
Mikil og skrítin flækja varð úr því,
þegar Helena Roll varð ekkja aðeins 23
ára gömul og flutti heim til tengdafor-
eldra sinna með kornungt barn sitt. Þeg-
ar tengdamóðir hennar andaðist, vildi
tengdapabbinn ólmur giftast henni. Þetta
var ekki hægt samkvæmt lögum Pennsyl-
vaniu, en að lokum gátu elskendurnir látið
gefa sig saman í Maryland.
Eftir giftinguna stóðu málin þannig,
að Roll var tengdafaðir konunnar sinnar,
fósturfaðir barnabarnsins síns og tengda-
sonur tengdamóður sonar síns!
Ung belgisk stúlka lenti í óvenjulegum
ævintýrum, þegar faðir hennar lýsti sig
því mótfallinn, að hún giftist fátækum,
ungum verkamanni. Faðirinn var vellauð-
ugur kaupsýslumaður og sjálf var hún
útskrifuð úr menntaskóla.
Faðirinn hélt því fram, að stúlkan væri
alin upp við of miklar allsnægtir til þess
að geta búið við fátækt. Hún kvaðst fús
til að sanna honum, að hann hefði á
röngu að standa. Og eftir talsvert þras,
fékk hún hann til að gera við sig svofeld-
an samning, að ef hún gæti þraukað í
átján mánuði sem verkakona, legði hann
blessun sína yfir giftingu hennar og verka-
mannsins. Daginn eftir fluttist hún svo
að heiman.
En faðirinn var mesti bragðarefur.
Hann var áhrifamaður í bænum, og þegar
stúlkan byrjaði að leita sér að vinnu,
kom hún allstaðar að lokuðum dyrum.
Faðirinn hafði einfaldlega beðið vinnu-
veitendur að ráða hana ekki, og hugðist
á þann hátt heimta hana sneypta heim
eftir fáeinar vikur.
Hann þekkti dóttur sína illa. Hún efld-
ist við hverja raun, varð í þokkabót fjúk-
andi vond og eyddi síðustu aurunum sín-
um í fargjald til verksmiðjubæjar í grend-
inni.
En jafnvel þangað náði áhrifavald föð-
ur hennar. Hún fékk vinnu í málningar-
verksmiðju — og var sagt upp viku seinna,
,,af vissum ástæðum.“ Þegar hún komst í
aðra verksmiðju, fór á sömu leið, nema
hvað verksmiðjustjórinn sagði henni hrein-
skilnislega, að uppsögnin væri runnin und-
an rifjum föður hennar.
V
Það leit út fyrir, að hún ætlaði að tapa.
Þá sá hún í dagblaði, að stjómarvöldin
auglýstu eftir fólki til vinnu í námunum í
Maaseyk. Hún keypti sér farmiða þangað
sama kvöld og var komin í ráðningar-
skrifstofuna skömmu upp úr hádegi dag-
inn eftir.
Þar fékk hún vinnu — og þar gat faðir
hennar ekki hróflað við henni. — 1 þokka-
bót hafnaði hún boði hans, þegar hann
gafst upp og bauðst til að rifta samn-
ingnum. Hún sagðist ætla að sýna honum
svart á hvítu, að hún gæti komist af án
hjálpar hans, auk þess sem henni og unn-
ustanum veitti ekkert af því, að bæði
hefðu vinnu.
Sem eftirmála má þó bæta því við, að
fullar sættir tókust, þegar faðirinn mætti
hlaðinn gjöfum í brúðkaupinu.
— JOHN COFFIN.
BLESSAÐ
BARIMIÐ
Pabbinn: Hvenœr heldurðu að þú verðir búinn að læra lexíurnar Pabbinn: Það er sama, þú verður að Ijúka lienni Pabbinn (les): Hið œgiþrungna myrlcúr virtist vera orð- Pabbinn: Hamingjan góða! Klukkan er orðin Pabbinn: Ég lýk aldrei við þessa skvrslu
þínar, Lilli, ef þú situr allt kvöldið yfir þessari sakamálasögu? einhverntíma seinna. íð ennþá svartara, þegar skerandi vein rauf allt í einu tólf, og ég er ekki byrjaður á skýrslunni fyrir í nótt. Hvað get ég sagt húsbónda minum'?
Lilli: Ég er að verða búinn með hana, pabbi. Lilli: En ég átti aðeins eftir nokkrar blaðsiður. kyrrðina og . . . fyrirtœlciö. Ekki get ég sagt að ég liafi verið uð lesa
sakamálasögu.
10
11