Vikan - 14.02.1956, Side 17

að Vicente var áhyggjufullur. Það sýndi eirðarleysi hins unga mexikana;
auk þess var hann alltaf að skima upp á fja.ll. Þó var svosem ekki víst,
aö hann vissi, hvar flóttamaðurinn leyndist. Kvíði hans gat einfaldlega
stafað af nærveru mannaveiðaranna í dalnum.
Lantz valdi sér stöðu undir grastó kippkorn frá varðeldinum. Hann var
með sjónauka og þegar morgnaði beindi hann honum að mexikanska hús-
inu. Hann var gæddur ódrepandi þolinmæði. 1 hans augum skipti það
veiðimanninn litlu máli, þótt einhver tími fari í að leita uppi bráðina.
Sá þolinmóði sigraði að lokum.
Hann fylgdist með ferðum mexikananna allan daginn. Undir kvöld
ráku þau Maria' Ci'istina og Jua.nito ærnar heim að bænum. Skömmu
seinna byrjaði að rjúka úr reykháfnum. Vicente kom út á hlað og hjó
brenni. Sólin hvarf bak við sjóndeildarhringinn í rauðum loga. Jacob
Lantz kveikti í pípunni sinni og beið. Þetta var stundin, sem mestu máli
skipti.
Og þó skeði ekkert. Myrkrið grúfði sig yfir dalinn. Maria Cristina birt-
ist í bæjardyrunum og Lantz beit fast í pípuna og beið. En ekkert skeði
— hreint ekki neitt. Maria Cristina hvarf aftur inn í bæinn. Dalurinn
var myrkur, dauður pollur.
Og þó beið Lantz. Hann vafði um sig teppinu sínu og beið. Kannski
hafði honum skjátlast. Kannski vissu þau ekkert um manninn, sem þeir
voru að elta. Kannski. En í myrkrinu mundi Lantz geta læðst nær bæn-
um . . .
En það var annar maður, sem vakti og reykti og beið. Trace Jordan
liafði skreiðst fram á syllubrúnina. Hann horfði niður í dalinn. Hann sá
ljósin á bæ mexikananna og eitt andartak sýndist honum hann sjá ljós-
glampa skammt frá varðeldi mannaveiðaranna. Hann velti því fyrir
sér stundarkorn, hvort honum hefði missýnst, en ypti svo öxlum.
Hann lá á maganum og horfði niður í dalinn og vissi ekki, að hinu-
megin í hlíðinni sat Lantz á verði. En um það leyti sem Lantz vafði um
sig teppinu, skreiddist Jordan aftur í bólið sitt hjá lindinni og lagðist
út af og dró ábreiðuna yfir sig og hvíldist. Hann var sárþreyttur eftir
þessa áreynslu. Hann lá lengi hreyfingarlaus og starði upp í loftið, áður
en hann treysti sér til áð setjast upp og seilast til matarins, sem Maria
Cristina hafði fært honum.
Þessi matarbiti — þessi kaka og þetta kjöt — gat kostað hana lífið.
Hér var háð tafl við miskunnarlausa menn. Það var ekki um að villast,
að Suttonarnir ætluðu, að hann leyndist einhverstaðar þarna í grendinni.
Ella væru þeir löngu farnir. En hve lengi mundi þeim sjást yfir þennan
felustað? Ef einhver færi nú hæst upp í hlíðina hinumegin og sæi
skuggann yfir syllunni ? Mundi hann ekki telja ástæðu til að athuga
málið nánar ? Eða ef einhver sæi hreyfingu þarna uppi í klettunum ? Hlyti
það ekki að vekja forvitni hans? Maria Cristina var umkringd mönn-
um, sem fyrr eða síðar kynnu að sýna henni fullan fjandskap. Þetta
var ójafn leikur.
Jordan þóttist geta treyst því, að hesturinn hans reyndist hestum
óvinanna frárri, ef hann fengi nægan tíma til hvíldar. En svo var hins að
gæta, að Jordan var síður en svo sjálfur orðinn ferðafær. Auk þess
átti hann enn verk að vinna: Enn var hann hvorki búinn að finna morð-
ingja vinar síns, Johnny Hendrix, né hestana, sem þessir sömu morðingjar
höfðu stolið frá þeim.
Hann vaknaði um sólarupprás. Hann fékk sér matarbita og vatn
úr lindinni. Hann neri handleggi sína og fætur, fannst allur líkami sinn
stirður og sljór. Nokkru seinna datt honum í hug að skreiðast aftur fram
á brún syllunnar, en varð að hætta við það. Hann var of máttvana.
Hesturinn hans var innst á syllunni, þar sem grasið var grænast og
safarikast. Það var engin hætta á, að hann sæist meðan hann hélt sig
þar. Sólin hækkaði á lofti, en tíminn var lengi að líða . . .
Smyrslið, sem Maria Cristina hafði boriJ á sáriö, virtist vera góðui'
græðandi. Þegar hann skygndist undir umbúðirnar, sá hann, að bólgan
var stórum minni og roðinn ekki eins uggvænlegur. Þó var sárið ljótt
ennþá.
Hann tók sjónaukann sinn úr hnakktöskunni. Hann hafði keypt þenn-
an sjónauka af hermanni, og hann var góður og hafði oft komið sér
vel i leit þeirra Johnnys að villihestunum. Hann skreiddist að kofarústinni
og settist upp og beindi sjónaukanum að hlíðinni hinumegin í dalnum.
Hann ætlaði að skygnast ögn um á staðnum þar sem hann hafði
talið sig sjá Ijósglampann kvöldið áður. Hann renndi sjónaukanum fram
og aftur um hlíðina, en árangurslaust. Nei, honum hafði víst missýnst,
það var ekkert grunsamlegt þarna, alls ekkert — og þó!
Hafði hann ekki séð einhverja hreyfingu undir grastónni skammt fyr-
ir ofan staðinn, þar sem varðeldurinn hafði verið? Hann beindi sjónauk-
anum þangað aftur. Hann sá engan, en hann vissi, að ef einhver laut
væri þarna, þá þyrfti hún ekki að vera djúp til þess að maður gæti leynst
i henni, ef hann væri hreyfingarlaus.
Og þá sá hann manninn, sá allt í einu höfuð hans og herðar birtast, sá
framan í gamalt sólbrennt andlit, sem starði niður i dalinn. Jacob
Lantz! Það hlaut að vera hann. Þótt Jordan hefði aldrei séð hann, þá
var hann sannfærður um það.
Hann beindi sjónaukanum í flýti frá manninum, minnugur þeirrar
staðreyndar, að það er ekki með öllu hættulaust að horfa of ákaft á
suma menn. Það eru til þeir menn, sem finna það á sér, þegar njósnað
er um þá, menn, sem gæddir eru sex en ekki fimm skilningarvitum.
Menn eins og Jacob Lantz.
Maria Cristina sat yfir ánum. Drengurinn bróðir hennar var að
Framhald á bls. 18.
(MATBOR®)
HREVFILL
hefir opið
allan sólarhringinn
9imi bbtU
17