Vikan - 26.07.1956, Síða 14

819. KROSSGÁTA VIKUNNAR.
LÁRÉTT SKÝRING:
1 samheiti félaga — 13 blæs — 14 stórfljót — 15 einkennisstafir —
17 bók — 18 lögsagnarumdæmi — 20 danskt blað — 21 ber — 23
framkoma — 25 nær miðju — 27 grannur — 28 á fjöður — 30 spyrja
— 31 hljóðar -— 32 frumefni — 33 sælgæti — 35 tók — 36 tveir sam-
stæðir — 37 fjöldi — 38 lík — 40 tré — 41 kind — 42 vera margt —■
44 iðnnema — 46 áflog — 47 greinir —■ 49 forsetning — 51 mál — 54
ástfólgin — 56 sk.st. — 57 bit — 59 aftur og aftur — 60 beygingarend-
ing — 61 skartgripur — 62 tuska — 64 veldisstaf — 67 gamall — 68
sá sem étur allt — 70 kvenmannsnafn — 71 færa gjöf — 72 tónn —■
73 laufkróna (mállýzka í A.-Skaft.) — 75 úrgangur — 76 forsetning —
77 hugdeigir — 79 sæti — 81 fyrirgreiðslustofnun.
LÓÐRÉTT SKÝRING:
1 þjóðsaga — 2 tveir eins — 3 elur — 4 ástundunarsöm — 5 óþrif —
6 þyngdareining — 7 tónn — 8 einkennisstafir — 9 á flík — 10 nákvæmni
— 11 reglubróðir — 12 lagarmál — 16 fleyta — 18 fræðimaður — 20
drepur — 22 i kirkju — 23 tónn — 24 tónn — 26 þrír eins — 28 fley —
29 stórfljót — 32 tónn — 34 leit — 37 svipljót — 39 letur — 41 heiður
— 43 beita — 45 vesælt líf — 48 liðsafla — 50 tyggja — 52 tónn — 53
fangamark fyrirtækis — 54 vindur — 55 húsdýr — 56 þjónustustúlka
— 58 haf — 61 fjöldi — 63 haft í hyggju (flámæli) — 65 ryk — 66 áflog
■— 67 lét lífið — 69 líffæri — 71 fallvatn — 74 vixl — 75 láta af hendi —
77 tveir eins — 78 samhljóðar — 79 einkennisstafir — 80 málfræði sk.st.
Lausn á krossgátu nr. 818.
LÁRÉTT: 1 sær — 3 skelegg — 9 rás — 12 ár — 13 glas — 14 slig —
16 RE — 17 ruglar — 20 ólesin — 22 lag — 23 bás — 25 sko — 26 sið —
27 felur — 29 krá — 31 kot — 32 Sir — 33 nes — 35 gap — 37 ós — 38
festingin — 40 ra — 41 lukka — 42 annar — 44 grín — 45 færa —• 46
barst — 49 bogar — 51 la — 53 ríkilátur — 54 sí — 55 ógn — 57 sin —
58 suð — 59 Rín — 60 nef — 62 patar — 64 geð — 66 kös — 68b rýr —
69 Ari — 71 vottur —■ 74 frönsk — 76 it — 77 tróð — 79 Kron — 80 ká
— 81 kal — 82 taðskán — 83 lek. >
LÓÐRÉTT: 1 sárt — 2 æru — 3 slag — 4 kar — 5 es —6 es — 7 gló
— 8 Gils — 10 ári — 11 senn ■— 13 glað — 15 gekk — 18 glit — 21 sorg
— 23 Berta — 24 summa — 26 SOS — 27 fiskiskip — 28 regnvotur —
30 áar — 31 kónguló — 32 sek — 34 sin — 36 parafín — 38 funar — 39
nafar — 41 L.l.B. — 43 rær — 47 rís — 48 tinar — 49 básar — 50 guð
— 52 agn — 54 síð — 56 nekt — 59 rein — 61 fött — 63 Týr — 64 grön
— 65 svik — 68 surt — 69 Aron — 70 skák — 72 ota ■—■ 73 róa — 74 frá
— 75 ske — 78 ðð — 79 kk.
LEYNDARMÁLIÐ hennar Láru
Framhald af bls. 11.
anum. Hann hafði dregið sig í hlé. Lagt
metnað sinn í það. Hverjum átti að vera
frjálst að lifa lífinu eins og hann vildi
sjálfur. Hann hafði haldið litlu stúlkunni
þeirra og sökkt sér ofan í vinnuna. Hefði
hann ekki átt að leggja að Pálu? Hún
hefði þá kannski komizt við. . . Eftir
Öauða barnsins, þennan hræðilega vetur
1944, þá hafði hún virzt vilja reyna að
nálgast fyrrverandi eiginmann sinn aft-
ur. Það var of seint fyrir Jakob. Honum
fannst hjarta sitt vera kalt og dautt.
Þessu var allt öðru vísi varið með Láru.
Hún var félagi, sem hann mat og bar vin-
arhug til. Hún tók þátt í starfi hans. Þau
voru aldrei saman án þess að ræða um
vinnuna og blaðið, sem var þeim báðum
kært. Það voru samræður, sem hún hefði
eins vel getað átt við hvern sem var. Við
Monnier, til dæmis.
— En ég elska hana. Guð minn góður,
hvað á ég að gera, ef hún er með honum?
Hvers vegna hef ég verið svona þrjózkur?
Það er kominn morgun og Jakob reik-
ar um fyrir framan járnbrautarstöðina í
Morlaix. Hann verður að bíða í tvo tíma
eftir áætlunarbílnum til Carantec. Hann
hefur komizt að því, að þar er aðcins
eitt hótel opið á þessum tíma árs. Annað
livort er hún því þar eða hjá einhverju
frændfólki sínu í héraðinu. En hún hafði
aldrei minnzt á að hún ætti frændfólk á
Bretagne. Hann þarf á öllu sínu hugrekki
að halda til að spyrja um hana á hótelinu.
Á hann að spyrja um frú Duval eða ung-
frú Duval? Þennan morgun átti hann
vissulega að leita upplýsinga um frú
Duval. . .
— Já, herra minn, hún kom í gærkvöldi
með lestinni.
— Er hún búin að borða morgunverð?
— Nei, hún bað um að þeim yrði færð-
ur hann. Á ég ...
— Það þarf ekki. Viljið þér láta mig fá
herbergi hér?
Hann fær næsta herbergi við hennar.
Hinum megin við þilið kveður við hlátur
Láru, skær og dillandi, og eitthvert
ógreinilegt muldur svarar henni. Til hvers
er ég kominn hingað? spyr hann sjálfan
sig. Til að sannfærast um að einhver ann-
ar sé í spilinu ? Hvernig á ég að geta hald-
ið vináttu hennar, ef ég njósna um hana?
Á ég að fara? En ég verð að fá að vita,
við hverjum hún hlær svona hjartan-
lega...
Hurðin opnast og fótatak glymur í stig-
anum. — Ef það er Monnier, þá lem ég
hann í klessu, hugsar hann og hallar sér
upp að gluggarúðunni. Hann lokar augun-
um og opnar þau ekki aftur fyrr en eftir
eilífðar tíma, að honum finnst
Hann sér hana . . . hlaupa í bláum sund-
bol og berfætta niður að vatninu. Tveir
sundmenn stinga sér í öldurnar, velta sér
í löðrinu og Jakob jafnar sig smám sam-
an eftir áfallið ...
Þær stíga upp úr vatninu. Litla telpan
stappar niður fótunum, til að skvetta
vatni yfir Láru, en hún togar hana ákveð-
in upp úr.
Jakob gengur út úr herberginu, niður
stigann og á móti þeim niður á ströndina.
Lára hefur komið auga á hann og stanzar.
— Jakob, þetta er Karólína . . . „þessi
mikla ást“ mín.
Varir hennar titra ofurlítið, en hún
mætir augnaráði hans djarflega. Hann
leggur hendina á kollinn á litlu telpunni.
— Ætlar hann að vera hjá okkur yfir
hátíðina? spyr hún og horfir kankvís-
lega á hann.
Þá loksins hverfur honum allur kvíði.
Hann tekur í hendina, sem telpan réttir
honum og svarar henni: — Já, við skulum
öll eiga dásamlega daga hérna og upp frá
þessu... nú beinir hann máli sínu til
Láru . . .
GRETA GARBO
Framháld af bls. J/.
á Pasadena, Long Beach eða á öðrum stöðum í
nágrenninu, þar sem hún áleit minni líkur til
að nokkur þekkti hana. Gústaf var þá alltaf
látinn stöðva bílinn nokkrar húsaraðir frá
kvikmyndahúsinu og síðan gekk hún síðasta
spölinn með hattinn slútandi og kápukragann
uppbrettann. Hún hafði mikið dálæti á Gary
Cooper og sá allar myndirnar hans. Hún sá líka
allar myndir, sem Stroheim eða Lubitsch höfðu
stjórnað, en þeir voru að hennar dómi snjöll-
ustu stjórnendurnir í Hollywood. Og þær myndir
sá hún oft tvisvar eða jafnvel oftar.
Skap hennar fór mikið eftir veðrinu, eins og
títt er hjá Svíum. Þar sem hún var vön svölu,
röku loftslagi, þá átti hún erfitt með að venjast
þessum langvinnu þurru hitum, sem einkenna
Suður-Kaliforníu. „Ég þoli þessa þurrka ekki
lengur“, kveinaði hún oft, þegar þannig stóð á.
„Það verður að rigna, annars missi ég vitið“. En
hún leysti þann vanda á barnslegan og einfald-
an hátt. „Hún var vön að fara út í garðinn, setja
vökvunardreifarann í gang og standa i bununni,
þangað til hún var orðin holdvot. Stundum fór
hún í sundbol, en oftast var hún í fötunum,"
segir Gústaf. „Þetta gerði hún hvað eftir ann-
að. Og þarna gat hún staðið þangað til garður-
inn var næstum fljótandi í vatni“. Slík böð hafa
kanski verið róandi fyrir taugarnar, en oft
urðu þau til þess að hún fékk kvef — henni
hætti mikið til þess. Og hún hafði meiri trú á
gömlum „húsráðum" en læknum.
Svör við „Veiztu — ?“ á bls. 5:
1. Portvín,
2. Hann var lengst af læknir í Grindavík, auk
þess sem hann var tónskáld.
3. Frá miðjum marz og fram í miðjan júní,
aðallega þó í apríl.
4. Frá Kína. Þau vom til á 9. öld, að því að
haldið er.
5. Sápa.
6. Það em hvomtveggja sígræn tré.
7. ltalia liggur allt í kringum það.
8. Josepli Conrad.
9. Eftir það.
10. Blekbytta og penni.
14