Vikan - 05.09.1956, Qupperneq 3

ATJ'AN' AR
- SA
MARION GILCHRIST var kannski ekki
beinlínis sérvitur, en duttlungafull
var hún í meira lagi. Til dæmis fann hún
upp á því að geyma skartgripi, sem hún
átti og virtir voru á 135,000 krónur, í fata-
skápnum sínum.
Og það átti eftir að verða hennar bani,
þótt hún hefði öflugar skrár fyrir öllum
hurðum.
Marion Gilchrist var tekin að reskjast.
Hún var ógift og bjó í íbúð sinni í Glas-
gow með einni þjónustustúlku, konu að
nafni Helen Lambie.
I íbúðinni fyrir neðan bjó maður að nafni
Adams með systrum sínum. Marion hafði
tjáð þeim, að hún mundi berja í gólfið,
ef hún einhverntíma þarfnaðist skjótrar
hjálpar.
Um sjöleytið mánudagskvöldið 21. des-
ember 1908, fór þjónustustúlkan í sendi-
ferð, sem tók hana um tíu mínútur. Á
meðan á því stóð, heyrðu Adams-systkin-
in „hávaða að ofan, þvínæst mjög þungt
fall og loks þrjú greinileg högg.“
Adams minntist orða gömlu konunnar,
flýtti sér upp og hringdi dyrabjöllunni.
Enginn svaraði, en hann heyrði hljóð út
úr íbúðinni, „eins og einhver væri að
brjóta í eldinn.“ Hann komst að þeirri
niðurstöðu, að allt væri með feldu, og
sneri til baka til íbúðar sinnar.
Nærri því á sömu stundu heyrðu
systkinin enn óvenjuleg hljóð úr íbúðinni
efra; „eins og loftið mundi falla ofan á
okkur,“ eins og eitt þeirra orðaði það.
Adams fór upp aftur, og um leið og hann
lagði hendina á hurðarhúninn, kom þjón-
ustustúlkan upp stigann. Hún opnaði með
lykli sínum. Þegar hún nálgaðist eldhús-
ið, kom maður út úr svefnherberginu.
Hann skaust fyrir aftan hana, komst ó-
séður framhjá Adams og þaut niður stig-
ann „eins og elding.“
Áður en þjónustustúlkan fór inn í íbúð-
ina, hafði Adams sagt henni, hvað hann
hafði heyrt, en hún virtist taka því með
mestu ró, þótt hún vissi, að húsmóðir
hennar var taugaóstyrk.
Samkvæmt frásögn hennar, sá hún þenn-
an ókunna mann þjóta út úr íbúðinni, sem
átti að vera harðlæst. Hún sagði ekkert
við Adams, og í stað þess að hlaupa inn
í svefnherbergið til þess að aðgæta, að
ekkert væri að gömlu konunni, fór hún
hin rólegasta fram í eldhús, áður en hún
loks leit inn í herbergið! Það var ekki
fyrr en Adams spurði: „Hvar er húsmóð-
ir þín?“ að þjónustustúlkan fór inn í borð-
stofuna.
Á boröstofugólfinu lá lík Marion Gil-
chrst. Höfuð hennar var með miklum
áverkum og blóðslettur á arninum. Það lá
í rup.um uppi, að hún hafði vcrið myrt á
hróðalegan hátt. Nokkru af skartgripum
Það felst meira í lífinu en að auka liraða
þess. >Ialiatma Gandhi.
Öl! dýr nema maðurinn vita að aðalmark-
niið lífsins er að njóta þess.
Samuel Butler.

í FAIMGELSI
KLAUS
hafði verið stolið, en mörg djásn lágu enn
á snyrtiborði hinnar myrtu, þar sem morð-
inginn hafði orðið að hlaupa frá þeim.
Lögreglan birti ófullkomna lýsingu á
morðingjanum — svo ófullkomna, að henni
lauk með orðunum: „Betri lýsing ekki
fyrir hendi.“
Unglingsstúlka að nafni Barrowman
staðfesti þó þessa lýsingu. Hún sagðist
hafa verið á heimleið og komin á móts
við húsið, þar sem Marion Gilchrist bjó,
þegar maður kom hlaupandi út um for-
stofudyrnar, straukst fram hjá henni og
og hvarf. Hún hafði ýmsu smávegis við
lögregluna að bæta, en þar sem þetta gerð-
ist á dimmu desemberkvöldi, var hæpið
að byggja of mikið á upplýsingum henn-
ar.
Hinn 25. desember tjáði maður að nafni
M’Lean lögreglunni, að þýzkur Gyðingur
að nafni Oscar, hefði boðist til að selja
honum veðlánarakvittun fyrir brjóstnál,
sem Marion Gilchrist hafði átt og blöðin
voru búin að lýsa.
Lögreglan fór heim til Gyðingsins, en
var tjáð, að hann hefði farið til Liver-
pool fyrr um daginn og kona verið í fylgd
með honum. Hann hafði ekki reynt að
leyna því, hvert hann var að fara. Burð-
armaður tjáði lögreglunni, að níu töskur,
sem ferðalangurinn hefði haft meðferðis,
Þaó er aðeins hægt að skilja lífið eftir á,
en því verður samt að lifa fram á við.
S. A. Kierkegaard.
Lífið er eins og að leika opinberlega ein-
leik á fiðlu og læra á hljóðfærið um leið.
Lytton lávarður.
smmmsm
hefðu allar verið merktar: „Liverpool".
Og næst kom á daginn, að hann hafði
fengið sér hótelherbergi í Liverpool und-
ir sínu rétta nafni, Oscar' Slater, en dag-
inn eftir lagt af stað með vinkonu sinni
til New York með Lusitaniu. Um sömu
mundir gerði lögreglan óvænta uppgötv-
un — brjóstnálin hafði verið veðsett fimm
vikurn á'ður en morðið var framið!
Þótt sönnunargögn lögreglunnar væru
eklti upp á marga fiska, fór hún þess
á leit við bandarísku yfirvöldin, að þau
framseldu Oscar Slater. Lögfræðingar
Slaters í New York tjáðu honum, að hann
gæti mótmælt þessum aðförum, en hann
lýsti yfir, að hann væri gjörsamlega sak-
laus og hélt af frjálsum vilja til Skot-
lands til þess að svara ákærunni á hend-
ur sér.
Réttarhöld í máli hans hófust 3. mai
1909, og þremur dögum síðar kvað 15
manna ltviðdómur upp þann úrskurð, að
Iiann væri sekur. Meirihlutinn réði. Níu
töldu sekt ákærða sannaða, fimm töldu
sönnunargögn ónóg, einn sýlmaði hann
skilvrðislaust.
Slater var dæmdur til dauða og belndi
þá eftirfarandi orðum til dómarann úr
sakborningastúkunni:
„Lávarður minn, foreldrar mínir eru fá-
tækir. Ég sneri aftur til þessa lands af
frjálsum vilja. Ég kom hingað til þess
að hreinsa mannorð mitt. Mér er þetta
mál með öllu ókunnugt. Þið eruð að dæma
saklausan mann.“
Dómurinn vakti ólgu og deilur. Blöðin
fordæmdu hann í einu hljóði. Efnt var
til mótmælafunda, og kunnir lögfræðing-
ar urðu til þess að skrifa blöðunum og
jafnvel gefa út bæklinga, til þess að sýna
fram á, hve óréttlátur úrskurður meiri-
hlutans hefði verið.
Meðal áköfustu málsvara hins dauða-
dæmda var Sir Arthur Conan Doyle, höf-
undur Sherlock Holmes bókanna. Yfir
20,000 skrifuðu undir náðunarbeiðni, sem
send var konungi. Aftakan hafði verið
ákveðin hinn 27. maí, og það var aðeins
sólarhring fyrir aftökudaginn sem innan-
ríkisráðherrann tilkynnti, að dauðadómn-
um hefði verið breytt í ævilangt fangelsi.
Mótmælum hélt þó áfram að rigna yfir
stjórnarvöldin, og í apríl 1014 var stjórn-
skipaðri nefnd falið að rannsaka málið.
Vald nefndarinnar var sáralítið og mikil
leynd hvíldi yfir starfi hennar.
Hinn 27. júní var birt opinber yfir-
lýsing um málsrannsóknina. Við lestur
hennar kom að visu í ljós, að nefndin varð
r.ð viðurkenna, að sönnunargögnin gegn
Oscar Slater væru harla veigalítil. En
dómurinn stóð óhaggaður!
Þegar heimsstyrjöldin braust út,
gleymdist þessi maður að mestu, þótt ýms-
ir héldu tryggð við málstað hans.
Árið 1925 skrifaði Conan Doyle innan-
ríkisráðherranum og vakti athygli á því,
að Slater væri þegar búinn að afplána
15 ár af ævidómnum. Með góðri hegðun,
skrifaði Doyle, væri það venjulegast látið
nægja, jafnvel þótt dómurinn hefði hljóð-
r.ð upp á lífstíð. En ráðherrann svaraði,
að hann teldi „ekki í'éttmætt," að Slater
yrði látinn laus.
Þessum úrskurði gat hinn ógæfusami
fangi ekki áfrýjað. En góðir menn héldu
áfram að berjast fyrir frelsi hans. Árið
1926 tókst þeim að fá mál hans tekið upp
að nýju. Dórnstóllinn, sem nú fjallaði um
það, komst að nokkuð annarri niðurstöðu
cn kviðdómurinn. Hann kvað upp þann
úrskurð, að fullkomlega væri ósannað, að
Slater hefði framið morðið. Hann var
sýknaður af ákærunni og fékk fulla upp-
rc'nn æru. En skaðafcæturnar, sem þessi
saklausi maður fékk cftir 18 ára fangels-
isvist, námu aðcins um 270,000 krónum.
— ART BRICKER.
Það er skritið þetta með lífið: ef maður
neitar að taka við nema því allra bezta,
fær maður það oft.
Somerset .Muugluim.
*•>
.)