Vikan - 04.10.1956, Qupperneq 17

Grace Keily klippir meistarann og . . .
4LFRED HITCHCOCK kýmdi og ávarpaði mig glaðklakka-
lega. „Veiztu hvað ég held gð gæti orðið virkilega áhrifa-
ríkt og hroðalegt atriði í kvikmynd?“ sagði hann. „Það væri
að láta blóð úr helsærðum manni drjúpa hægt á hvítar rósir.“
Manni brá nærri því að heyra þetta af vörum þessa feit-
lagna, vingjarnlega manns, sem sat þarna í hægindastólnum og
lét fara vel um sig og minnti mest á efnaðan kaupsýslumann.
En þetta var Hitchcock hinn annálaði, kvikmyndastjórinn
heimsfrægi, sem hefur þá skoðun, að morð megi fremja af mik-
illi list. Hann stjómaði Fjárkúgaranum, sem var fyrsta brezka
talmyndin — og fjallaði um morð. Síðan hefur hann stjórnað
hverri morðmyndinni á fætur annarri, og óneitanlega með
listrænum tilþrifum. Einn ái’angurinn er sá, að hann er löngu
orðinn forríkur.
Hann er. fram úr hófi vandlátur. Morðin í myndunum hans
verða að sýna hugkvæmni og dirfsku. Aldrei hefur hann til
dæmis leyft morðingjunum sínum að kála fómarlömbunum með
vélbyssu á bandaríska vísu. Ónei! „Hvað fífl sem er,“ segir
Hitchcock, „getur drepið mann með vélbyssu. Og hver hefur
gaman af fíflum?“
Hvemig er hann, þessi snillingur blóðmyndanna ?
„Ég er sauðmeinlaus og reglusamur,“ segir hann, „og mér
hefur vegnað vel af því ég er ekkert að slá um mig.“
Hann var árum saman einn feitasti kvikmyndastjóri ver-
aldar. Svo léttist hann um þriðjung og varð að kasta öllum
gömlu fötunum sínum. Nú er hann feitlaginn — en það er líka
allt og sumt.
Hvernig fór hann að þessu? Hann svelti sig. „Og ég má enn
svelta mig,“ tjáði hann mér. „Ég bragða naumast vott né þurrt
mánuðum saman.“ Hánn bragðar ekki brennda drykki og forð-
ast sykur eins og heitan eldinn.
Hann sagði mér: „Þegar ég skoða hinn spengilega líkama
minn í spegli, finnst mér ég vera endurfæddur. Einskonar
dýrlingur. Ég er sísvangur og þjáist eins og ósvikinn píslar-
vottur. En ég nýt píslan'ættisins. Það verður maður að gera til
þess að geta þetta á annað borð.“
En það er aðeins líkamlega sem Hitchcock hefur rýrnað.
Hann er ennþá sami risinn sem kvikmyndastjóri. Á því sviði
gnæfir hann yfir flesta keppinauta sína.
Hann er ekki hátíðlegur leikstjóri. En hann getur orðið
reiður og strangur. Hann krefst skilyrðislausrar hlýðni af
stjörnum sínum.
Hann hefur ánægju af að stjórna fallegum kvikmyndadís-
um. Þær koma honum í gott skap, segir hann. Doris Day, Ingrid
Bergman, Marlene Dietrich, Grace Kelly, Jane Wyman og marg-
ar aðrar hafa skreytt myndirnar hans. Og þær bera allar virð-
jngu fyrir hinum miklu hæfileikum hans og þykir vænt um
hann eins og góðan vin.
Þó getur hann svosem gert þær fokvondar. Hann lætur þær
ávallt finna, að það er hann sem er við stýrið. Ein Hollywood-
stjarna sagði í blaðaviðtali: „Hann stjórnar leikkonunum eins
•g þær séu ambáttir, en, drottinn minn góður, hann fær þær
líka til að leika eins og engla!"
Hitchcock fæddist í Bretlandi. Faðir hans var kaupmaður.
Hitchcock byrjaði að vinna fyrir sér á teiknistofu og hefur
ÞAÐ ER ENGINN
VANDI AD SKJÚTA
l)R VÉLBYSSU —
segir ALFRED HITCHCOCK
enn feikngaman af að teikna. Næst fékk hann vinnu hjá aug-
lýsingafyrirtæki og upp úr því byrjaði hann að vinna í kvik-
myndaiðnaðinum. Hann skrifaði textann inn á gömlu mynd-
imar.
Honum finnst barnalega vænt um það, þegar honum er hrós-
að. Andlit hans ljómar af ánægju, þegar minnst er á, að tvær
af myndunum hans urðu metsölumyndir um víða veröld. Hann
bókstaflega malar af vellíðan.
Fyrstu myndinni stjórnaði hann árið 1925. Síðan hafa þær
streymt frá honum og undantekningarlaust fengið frábærar
móttökur. Það má nefna myndir eins og Hin .3.9 þrep, Reipið,
Horfna stúlkan, Mor'öingi í símanum, Glugginn*
Hann er einn þeirra fáu leikstjóra, sem bíógestir kannast
við. Venjulegast veljum við myndimar eftir leikurunum. En
það er ekkert óalgengt að heyra: „Það er byrjað að sýna nýja
Hitchcock-mynd. Við verðum að sjá hana.“
Kona Hitchcock heitir Alma Reville. Þau hafa verið gift ár-
um saman og kváðu vera ákaflega hamingjusöm. Alma semur
kvikmyndahandrit og aðstoðar manninn sinn á ýmsan hátt. Þau
eiga fagurt hús í Hollywood.
Hvernig er Hitchcock sem eiginmaður? „Rólegheitin sjálf,"
tjáði konan hans mér. „Hann gerir sig ánægðan með flest í
lífinu nema egg og ostrur.“
Auðvitað er hann ekki fullkominn. Einn af siðum hans
veldur frú Hitchcock satt að segja talsverðum erfiðleikum.
Honum finnst ákaflega gott að fá sér blund fyrir mat. Og
stundum blundar hann yfir matnum! Hann er lítill samkvæm-
ismaður, og eitt sinn, þegar hann neyddist til að fara í veizlu,
sem var haldin honum til heiðurs, var hann ekki fyrr sestur
í sæti sitt en hann sofnaði. Um miðnætti stuggaði konan hans
við honum og hvíslaði: „Eigum við ekki að fara, væni?“
Hitchcock var ákaflega hneykslaður. „Nei, það getum við
ekki verið þekkt fyrir,“ svaraði hann. „Það væri dónaskapur."
Hitchcock er mesti hrekkjalómur. Hann reyddist eitt sinn
hrokafullum leikara, sem (meðal annars) var sífellt að stæra
sig af því, að á heimili hans gengi allt fyrir rafmagni. Húsið
var jafnvel rafmagnshitað. Nokkrum dögum síðar gat leikara-
garmurinn ekki þverfótað fyrir kolamönnum, sem spurðu, hvar
þeir ættu að láta kolatonnið, sem hafði verið pantað.
Hitchcock hafði hringt á allar kolaverzlanir borgarinnar og
beðið um kol í nafni leikarans.
Hitchcock er oft spurður að því, hvort hann langi ekki að
reyna sig við aðrar myndir en morðmyndir. „Jú, óneitanlega
langar mig það stundum," svarar hann. „En . . og hann yptir
öxlum . . . „ég geri mér það fullljóst, að ég sit fastur í gildr-
unni. Fólk yrði fyrir vonbrigðum, ef það sæi engin lík í mynd-
unum mínum."
Við megum þessvegna búast við því, að hann eigi enn eftir
að sýna okkur urmul af líkum.
Og ef ég þekki bíógesti rétt, láta þeir sér það vel lynda.
— DICK RICHARDS.
* Tjarnarbíó sýndi Gluggann fyrir skemmstu.
17