Vikan - 17.04.1958, Side 12

Hér er þriðji kafli framhaldssögunnar um
Christine Granville. konuna sem talin
var . . .
Hœttulegasta
kona veralda
r
SKYNDILEGA brá ljóma yfir kórinn í kapellu klaustur-
skólans. Presturinn þaut út í ofboði. Hempa hans stóð
í ljósum logum.
Ung stúlka, sem kraup nálægt altarinu, leit í kring-
um sig skelfingu lostin. Hana hafði ekki órað fyrir afleiðingum
tilraunar sinnar. Það var hún, sem hafði kveikt í hempu prests-
ins með logandi kerti.
Stúlkan var grönn með barnalegt andlit. Hún hét Christine
Granville. Og nú varð hún að taka afleiðingunum. Enn einu sinni
yrði hún rekin úr enn einum klausturskólanum.
Christine var mikill ærslabelgur. Vinur hennar sagði síðar,
að hún hefði áreiðanlega verið rekin úr helming allra skóla í
Póllandi. Hún var fífldjörf, og einmitt fífldirfska hennar átti
eftir að koma henni að góðum notum í leyniþjónustunni.
Stanley Moss hélt áfram að segja mér frá þessari voguðu
konu. Hann kvað dirfsku hennar hafa verið einum of mikla. Hún
horfðist alltaf óhrædd í augu við allar hættur, en stundum tefldi
hún á tvær hættur, aðeins, að því er virtist, til þess að sýna
yfirburði sína jrfir karlmönnunum.
Dynamit og Gestapomenn
1 byrjun stríðsins var hún látin fremja skemmdarverk á
gríðarstórum olíuprömmum, sem gengu eftir Dóná fullir af
rúmenskri olíu, sem flytjast skyldi til Þýzkalands.
Brezka leyniþjónustan sá henni fyrir sprengiefni. Christine
kom annað hvort fyrir tímasprengjum í lestum bátanna, eða þá
hún lét festa sprengjur utan á þá.
Þetta var áður en Ungverjar fóru opinberlega að taka þátt
í stríðinu. En allar líkur bentu til þess, að Ungverjar myndu
brátt veita Þjóðverjum aðstoð, og í höfuðborginni úði og grúði
af Nazistaforingjum og Gestapomönnum, sem voru allir dulbún-
ir sem óbreyttir borgarar.
Eitt sinn hafði Christine tekið á móti dynamitsendingu í
ferðatösku. Þegar hún hafði rogazt með töskuna dálitla stund,
datt henni í hug, að það væri gaman að því, að fá Þjóðverja
til þess að bera hana fyrir sig.
Hún tók eftir manni, sem bersýnilega var þýzkur hermaður,
og byrjaði nú að reyna að lyfta töskunni, stritaðist við að öll-
um mætti í hans ásjón.
Hún leit biðjandi til hans og brosti sínu fallegasta brosi, og
Sagan um Christine Granville er sönn.
Hún var ein af hetjum heimsstyrjaldarinn-
ar, ótrúleg kona sem lifði ótrúlegu lífi. Þetta
er sagan um pólsku greifynjuna, sem gekk
í þjónustu Breta þegar nasistarnir óðu inn
í Pólland. Þetta er sagan um konuna, sem
kunni ekki að hræðast og sem kunni ekki
að æðrast. Og enginn maður, hermir sag-
an, stóðst töfra hennar.
EFTIR ALLEN ANDREWS
innan stundar var Þjóðverjinn farinn að bukka sig og beygja,
og krafðist þess að fá að bera dynamitið fyrir hana.
Stuttu síðar sá Christine leigubíl og veifaði í hann. Hún
þakkaði hermanninum kærlega fyrir, og lét hann koma sprengi-
efninu fyrir í bílnum, meðan hún sagði bílstjóranum hvert fara
skyldi.
Christine kom nú sprengiefninu sjálf fyrir í einum fljóta-
bátnum, sem lá þar við bryggju. Síðan hélt hún heimleiðis. Þeg-
ar hún kom heim, sá hún, að vinur hennar og starfsbróðir beið
eftir henni.
„Við höfum mikið að gera á morgun," sagði hann. „Þrír
flugmenn og skotfærasérfræðingur hafa flúið úr þýzkum fanga-
búðum yfir tékknesku landamærin. Það er mikið í veði, og
við verðum að hjálpa þessum mönnum.“
Þau fóru á fætur klukkan fjögur næsta morgun og óku að
,,vinahúsi“, þar sem flóttamennirnir biðu þeirra. Síðan var flótta-
mönnunum komið fyrir í bíl Andrews, og síðan óku þau suður á
bóginn.
Brátt varð hindrun fyrir þeim. Nokkrir vopnaðir menn bentu
þeim að staðnæmast.
Andrew ók hægt að mönnunum, en þegar hann var kominn
mjög nálægt þeim, jók hann hraðann. Hermennirnir tvístruð-
ust í allar áttir, skutu úr byssum sínum, og einn hljóp að síma-
klefa.
En með þrautseigju tókst Andrew að komast gegnum allar
hindranir, og þetta sama kvöld voru flóttamennirnir komnir í
vinahendur.
Christine var nú ein eftir ásamt Andrew. Hún andvarpaði
ánægð, þegar Andrew ræsti bílinn. En bíllinn vildi ekki fara í
gang.
Obreyttum borgurum var ekki veitt benzín, svo að Andrew
hafði sett tréspíritus á hann, en nú komst bíllinn ekki í gang,
nema hann yrði dreginn í gang.
Þau voru stödd á bannsvæði nálægt landamærunum, þar sem
úði og grúði af varðliðssveitum.
Leikið á landamæraverði
„Við getum ekkert gert fyrr en á morgun,“ sagði Christine
glaðlega. Hún hallaði sér upp að öxl Andrews og sofnaði.
í dögun vaknaði hún við það að tveir landamæraverðir
gengu að bílnum. Án þess að hugsa sig um tvisvar gekk hún
brosandi á móti þeim.
„Þið eruð einmitt mennirnir, sem ég var að leita að,“ sagði
hún við þá. „Það er laglegt að sitja hérna fastur, þegar mað-
ur ætlar að halda heim úr skógarferð.“
Annar maðurinn sagði eitthvað.
„Bannsvæði?" svaraði Christine. „Það var þá engin furða,
að við skyldum villast. En ég er auðvitað með passa — diplom-
atapassa."
22
VIKAN