Vikan - 05.06.1958, Blaðsíða 5

lútandi, varð henni ekki um sel. Hún vildi ekki skjóta sér á bak við
Philippu. Hugmyndin hafði verið sú, að láta þetta líta út sem árás ungs
glæpamanns, sem sjálfur biði bana af slysni. En núna, þegar lögreglan
var búin að komast að því að borið hafði verið á lamirnar, hafði málið
tekið aðra stefnu. Og það var enginn (hún hafði ekki hugmynd um hver
Júlía var), sem hafði nokkra ástæðu til að vilja drepa hana nema Phil-
ippa ein. Hún gerði sitt bezta til að koma í veg fyrir að Philippa þekktist.
Hún áttaði sig nógu fljótt til að segja þér að Sonja hefði verið lítil og
dökkhærð, þegar þú spurðir hana, og hún fjai'lægði allar gömlu myndirnar
af Sonju úr albúminu, svo að þú sæir ekki hve líkar mæðgurnar voru,
um leið og hún tók allar myndirnar af sér og Letitiu.
— Og svo lét ég méi' detta í hug að frú Swettenham væri Sonja
Goedler, sagði Craddock hneykslaður.
— Aumingja mamma, tautaði Edmund. Allra heiðvirðasta kona —
eða það he^ ég alltaf haldiö.
— Auðvitað var það Dóra, sem henni stafaði aðallega hætta af. Með
hverjum deginum sem leið, varð Dóra gleymnari og fjasgjarnari. Ég man
eftir augnaráðinu, sem ungfrú Blacklock sendi henni daginn sem ég drakk
með henni te. Og á ég að segja ykkur hvers vegna? Vegna þess að Dóra
hafði enn einu sinni kallað hana Lotty. 1 okkar eyrum hljómaði þetta bara
sem mismæli. En Karlotta varð dauðskelfd. Þetta endurtók sig hvað eftir
annað. Aumingja Dóra gat ekki stillt sig um að tala. Þegar við sátum
saman í Blábrystingnum, hafði ég það einhvern veginn á tilfinningunni
að hún væri að tala um tvær manneskjur, ekki eina — enda var það líka
rétt. Aðra stundina sagði hún að vinkona sín hefði ekki verið áberandi
glæsileg stúlka, en ákaflega skapföst, og rétt á eftir lýsti hún henni sem
fallegri, léttlyndri stúlku. Hún talaði um að Letty hefði alltaf verið svo
fær, væri ein af þeim stúlkum sem komast áfram í lifinu — og í næstu
andrá var hún farin að segja frá því hvað hún hefði átt ömurlega æfi
og tala um dapui'leg örlög borin af hugrekki — en þetta virtist engan
veginn geta átt við Letitiu og æfikjör hennar. Ég býst við að Karlotta hafi
heyrt mikið af því sem við sögðum þennan morgun, þegar hún kom inn
í kaffihúsið. Að minnsta kosti hefur hún heyrt Dóru minnast á lampa-
skiptin og segja að hjarðsveinninn hafi verið kominn í staðinn fyrir hjarð-
meyna. Þá gerði hún sér loks fulla grein fyrir því hve hræðilega hættu-
leg þessi vesalings trygga Dóra var henni.
Ég er hrædd um að samtalið við mig í kaffihúsinu hafi ráðið örlögum
Dóru — þið verðið að afsaka svona háfleygt orðalag. En ég býst við að
það hefði reyndar komið í sama stað niður . . . Karlotta var alltaf i hættu
meðan Dóra Bunner lifði. Henni þótti vænt um Dóru — og hún vildi ekki
drepa hana — en hún sá enga aðra leið. Og ég býst við að henni hafi
tekizt að telja sér trú um að þetta væri allt að því góðverk. Vesalings
Bunny, hún átti ekki langt eftir' ólifað hvort eð var og ef til vill mundi
hún fá kvalafullan dauðdaga. Það einkennilegasta er þó það, að hún skyldi
gera allt sem í hennar valdi stóð til að gera Bunny sem hamingjusamasta
þennan síðasta dag. Hún hélt afmælisveizlu fyrir hana, lét baka þessa
sérstöku tertu . . .
- - Ljúffengan dauða, sagði Philippa og það fór hrollur um hana.
— Já — já einmitt. Hún reyndi að gefa vinkonu sinni ljúffengan
dauða . . . Hún hélt veizlu, gaf henni allt sem henni þótti bezt og reyndi
að koma í veg fyrir að fólk segði eitthvað, sem gæti komið henni í geðs-
hræringu. Og svo hafði hún pillurnar í aspirínglasinu á sínu eigin nátt-
borði, svo að Dóra mundi fá af þeim, þegar hún fvndi ekki glasið sem
hún var sjálf nýbúin að kaupa. Þá mundi líta svo út að pillurnar hefðu
verið ætlaðar Letitiu . . . Bunny dó því fullkomlega hamigjusömu í svefni,
og öryggi Karlottu var ekki lengur ógnað. En hún saknaði Dóru Bunner —
hún saknaði trygglyndis hennar og vináttu, og saknaði þess að geta ekki
spjallað við hana um gamla daga. Hún grét sárt daginn sem ég kom
upp eftir til hennar með bi-éfið ft'á Júlían — og sorg hennar var ósvikin.
Hún hafði drepið ástkæra vinkonu . . .
— Það er skelfilegt til þess að hugsa, sagði Bunch.
— En ákaflega mannlegt, sagði Júlían Harmon. Okkur hættir til að
gleyma því hve mannlegir morðingjar eru.
- Já, vissulega, sagði ungfrú Marple. Mannlegir og oft ákaflega aumk-
unarverðir. En þeir eru líka hættulegir. Einkum veiklyndir morðingjar eins
og Karlotta Blacklock. Því þegar veiklyndar manneskjur verða verulega
hræddar, þá verða þær alveg óðar af skelfingu og missa algerlega stjórn
á sér.
Áttu við morðið á Murgatroyd? spurði Júlían.
— Já, vesalings ungfrú Murgatroyd. Karlotta hlýtur að hafa komið upp
að húsinu og heyrt þær vera að rifja upp árásina. Glugginn stóð opinn
og hún hlustaði á þær. Henni hafði aldrei komið til hugar að neinn annar
gæti verið henni hættulegur. Ungfrú Hinchliffe var að hvetja vinkonu
sína til að muna hvað hún hefði séð, en fram að þessu hafði Karlotta
ekki látið sér detta í hug að nokkur maður hefði séð neitt. Hún hafði
gert ráð fyrir því að allir hefðu horft á Rudi Scherz. Hún hlýtur að
hafa haldið niðri í sér andanum og hlustað. Mundi þetta vera í lagi ? En þá,
rétt um leið og ungfiú Hinchliffe rauk af stað niður á stöðina, kom í ljós að
ungfrú Murgatroyd var að átta sig á sannleikanum. Hún kallaði á eftir
ungfrú Hinchliffe: ,,Hún var þar ekki . . .“
SÖGULOK I NÆSTA BLAÐI
Gerist áskrifendur VIKUNNAR!
VIÐSKIPTASKRÁIN 1958
er í prentun.
Félög og einstaklíngar,
sem reka viðskipti í einhverri mynd, og ekki
eru þegar skráð í bókinni, hafa enn tíma til að
láta skrá sig.
Viðskiptaskráin
er ómissandi handbók á hverri skrifstofu og
öllum, sem vilja fylgjast með viðskiptalífi þjóð-
arinnar.
Viðskiptaskráin
fer víða um heim og liggur frammi í öllum sendi-
ráðum íslands erlendis, enda berast henni jafnan
fjöldi fyrirspurna erlendis frá.
Ekkert fyrirtæki,
sem vill láta að sér kveða, má láta sig vanta í
Viðskiptaskrána.
Allar upplýsingar fúslega veittar.
VIÐSKIPTASKRÁIN
Tjarnargötu 4 — Sími 17016
YIKAN
a