Vikan - 05.06.1958, Blaðsíða 13

vöxt hennar, þegar hún stóð upp. Thursday fann að hún átti í mik-
illi innri baráttu. Hún var sallaróleg — nema hvað brún augun komu
upp um hana. Bak við skæra augasteinana voru skuggar örvæntingar
og ótta. Og þegar hún sá hávaxna manninn i snjáðu bláu fötunum, leit
hún undan ringluð.
Maðui'inn, sem hún hafði verið að tala við, stóð einnig upp frá legu-
bekknum. Hann var stór og axlabreiður. Hann var sólbrúnn og kringlu-
leitur. Hár hans og augabrúnir voru orðin gulleit af sólinni. Þegar hann
brosti vingjarnlegu brosi, sáust greinilega i honum flestar hvítar tennurn-
ar. Clapp gekk til hans og rétti fram lúkuna.
„Ég heiti Clapp. Lögregla — morðdeild.“
Ókunni maðurinn ljóshærði sagði: „Gilpin heiti ég. Les Gilpin. Ég
geri ráð fyrir að þér viljið vita hvað ég er að gera hérna.“
„Já, við viljum yfirleitt vita hvað gengur á í svona máli. Ég geri ráð
fyrir að þér séuð lögfræðingur."
Georgia fékk sig til þess að líta fráman í Thursday og sagði spyrj-
andi: „Ég bjóst ekki við'því að ég þyrfti lögíTæðing."
Clapp sagði fljótt: „Auðvitað ekki. Auðvitað er það óþarfi."
Gilpin ræskti sig. „Ég held að frú Mace hafi aðeins viljað tala við mig
sem vin. Hún hringdi í mig fyrir eitthvað hálftíma.“
„Það er satt,“ sagði Georgia. „Ég þarf bara- á vini að halda.“
„Einkum vegna þess að fyrri maðurinn hennar sveik hana alger —“
Ljóshærði maðurinn leit á Thursday í fyrsta sinn. „Er þetta hann?“
„Þetta er hann. Ég heiti Thursday.“
„Ég kannaðist við yðui' af lýsingu Georgiu, Thursday."
„Þakka gullhamrana," muldraði Thursday. Hann leit aftur á hvítan
kúrekahatt Gilpins, þar sem hann lá á pianóinu.
Clapp leit á mennina tvo til skiptis hugsandi. „Til þess að fyrirbyggja
allan misskilning — hvað gerið þér, Gilpin?“
Ljósar augabrúnirnar lyftust spyrjandi. „Hérna? Ég var að segja það.“
Thursday fann, að Gilpin þurfti ekki mikið til þess að missa stjórn á sér.
Hann fann að honum geðjaðist ekki að honum.
„Nei,“ sagði Clapp rólega. „Hvað starfið þér yfirleitt. Hvernig vinnið
þér fyrir daglega brauðinu ?“
„Nú, ég he.f bílasölu. Á horninu á nítjándu götu og Broadway."
Georgia sagði: „Gilpin er góður vinur mannsins míns. Þegar mér
fannst ég verða að tala við einhvern í morgun datt mér auðvitað hann í
hug.“
„Auðvitað.“ Clapp kinkaði þunglamalega kolli til samþykkis. „Ég
geri ekki ráð fyrir að þér vitið hvar dr. Mace er niðurkominn, Gilpin?“
Andlit ljóshærða mannsins var sviplaust, en augun lýstu óvináttu. Og
sölumannsrödd hans gaf ekkert til kynna. „Nei, ég er hræddur um að
ég viti ekki um hann. Homer sagði mér ekkert um þessa ferð til Long
Beach, og ég heyrði fyrst um þessa ferð hjá Georgiu í gær."
Clapp leit á gólfið hugsi og sagði: „Einmitt." Þegar hann leit upp,
brosti hann vingjarnlega. „Við ætlum að fara að taka skýrslur af frú
Mace og herra Thursday. Þar sem það er eklci venjan að fólk, sem ekki
er eitthvað viöriðið glæpinn sé viðstatt —“ hann þagnaði — „gætuð
þér þá ekki farið inn í annað herbergi, Gilpin."
„Auðvitað." Gilpin gekk til dyra. „Gleður mig að hafa kynnzt ykkur
öllum." Hann meinti þetta ekki.
Georgia kallaði á eftir honum. „Við verðum ekki lengi, Les.“ Huröinni
var lokað og Crane muldraði: „Ég vona ekki. Ég er orðinn syfjaður. Ég
var búinn í vinnunni fyrir tveimur klukkutímum."
Clapp lyfti annarri augabrúninni. „Þú ert búinn í vinnunni þegar fólk
hættir að drepa fólk. Hvar hefurðu séð Gilpin áður, Thursday?" Spurn-
ingin féll eins og beitt sverð.
Thursday skellti í góm. „Þvílik kænska. Gilpin keyrði Georgi til mín
niður á Bridgeway í gær. Hann kom ekki inn.“
Lögregluforinginn stóri virtist vonsvikinn. Síðan hló hann. ,,Ég hlýt
að vera eins þreyttur og Jim. Ég hélt að ég væri orðinn slunginn.
Einkum vegna þess að þú talaðir um hattinn hans í alla nótt. Þótt Gilpin
hafi ekki komið inn, þá hefur hann nú samt haft óvenju rnikil áhrif á þig.“
„Það þarf lítið til þess að hafa áhrif á mig."
Georgia settist. Hún sagði þreytulega: „Má ég gefa skýrsluna? Mér
finnst ég ekki þurfa á lögfræðingi að halda, og ég vil ljúka þessu af."
„Nokkrar smáathugasemdir fyrst," sagði Clapp róandi. „Skrifið þér
öll viðtöl við dr. Elder í minnisbókina á skrifborðinu ?“
„Flest. Öðru hverju skrifar hann samt sjálfur."
„Skrifar hann með skrifstöfum eða prentstöfum ? “
„Yfii-leitt með prentstöfum."
„Vissuð þér að hann hafði viðtal við einhvern klukkan hálf-niu í gær-
kvöldi ?“
„Ég held ekki.“ Hún leit spyrjandi á mennina þrjá. „Átti hann viðtal
við einhvern. Hann vissi ekki að Max mundi koma.“
Thursday brosti gleðivana brosi. „Hann sagðist hafa vitað að ég
hefði ætlað að koma — hann sagði að þú hefðir sagt sér það.“
Hún virtist herpast saman í skelfingu. „Nei, ég gerði það ekki! Ég
lofaði þér að ég skyldi ekki vara hann við!“
„Hann kannaðist við mig, ástin.“
Þú hurfu vandræðin úr augum hennar til muna. „Auðvitað kannaðist
Framhald á bls. lJf.
MAIMIMÆTUR í SJÓIMIiM
TTANN kom manninum algerlega að
óvörum. Engum svörtum ugga sást
bregða fyrir í vatninu. Fólkið á strönd-
inni heyrði skelfingaróp mannsins, sá
hann hefja handleggina til himins, svo
færði hákarlinn hann í kaf.
Hann sást snöggvast aftur; hákarlinn
var með hann í kjaftinum. Svo hvarf
hann í hafið og neyðarópin þögnuðu . . .
Svona skeður þetta. Og það getur
skeð aftur . . .
Það er sama hvar þú syndir undan
Ástralíuströnd: þessir ránfiskar eru
aldrei langt undan. Það getur verið lífs-
hættulegt að nota sjóinn og sólskinið í
Ástralíu.
Flestar árásirnar eiga sér stað við
austurströndina. Að minnsta kosti
fimmtíu sundmenn hafa orðið fyrir árás
hjá baðströndinni í Sydney.
Hákarlar sækja líka upp í ár og jafn-
vel vötn, þar sem þeir leggjast á hesta
og hunda. Hinn skæði og grimmi tígris-
hákarl heldur sig gjarnan við bryggj-
ur, þar sem hann hirðir matarleifarnar
sem varpað er frá skipunum.
Ástralía hefur einskonar einkarétt á
mannskæðum hákörlum. Áströlsku há-
karlarnir eru stærri en annarstaðar í
heiminum. Þeir valda líka hvergi eins
miklu tjóni.
Þegar hvítir menn byrjuðu að flytj-
ast til Ástralíu, virðast einungis gæzlu-
mennirnir í fanganýlendunum hafa
reynt að hafa gagn af hákörlunum. Með
því að geyma ódælustu fangana á eyði-
eyjum í grend við Sydney, gerðu þeir
hákarlinn að fangaverði og stundum
böðli.
Yfirvöldin í Nýju Suður Wales hafa
öðrum fremur beitt sér fyrir herferð-
um gegn þessum skaðræðisfiski. Marg-
ar uppástungur hafa komið fram um
það, hvaða meðul séu bezt til þess að
verjast hákörlum. Um það leyti sem
sjóböð komust í tízku, kom fram æði
brosleg tillaga. Sundfólkið átti að klæð-
ast svörtum samfestingi — alsettum
bjöllum!
Kafljós og rafstraumur hefur verið
reyndur til þcss að hræða hákarlinn frá
baðströndum. Hávær neðansjávar-gjall-
arhorn hafa líka verið reynd. En árang-
ur af þessu hefur ekki ennþá svarað
kostnaði.
í heimsstyrjöldinni var gerð tilraun
með áburð, sem sundmaðurinn smurði
á sig. Ónafngreindur ofurhugi tók sér
fyrir hendur að sanna, að svo megn
óþefur væri af áburðinum, að hákarl-
inn legði á flótta. Svo reyndist líka vera,
þegar fullhuginn stakk sér í laug, sem
geymdi tvo mannskæða hákarla. Þeir
litu ekki við honum. Áburðurinn dugði
með öðrum orðum. En hann hafði þann
ókost að hann fór líka svo illa í nef
mannfólksins að þa'ð lagði á flótta.
Um skeið voru borguð verðlaun fyrir
hvern drepinn hákarl, eða þar til ein-
hver sýndi fram á, að þetta hafði
bara útgjöld í för með sér en gerði
ekkert gagn. Þó að allur ástralski flot-
inn varpaði djúpsprengjum á hákarlana,
mundi það hafa hverfandi áhrif á við-
komu þeirra.
Við áströlsku baðstrendurnar hafa
stálnet gefið bezta raun. Það eru bún-
ar til varnargirðingar. Meðallengd net-
anna er 500 fet, og leitast er við að
láta þau ná til botns. Þau eru lögð við
flotholt og ankeri.
Þegar þessum netum var fyrst komið
fyrir við baðströndina í Sydney, veidd-
ust í þau um þúsund hákarlar á ári,
auk þess sem mjög dró úr árásum á
baðgesti.
Engum þykir vænt um hákarlinn,
ekki einu sinni öðrum hákarli. Þeir éta
hvern annan miskunnarlaust. Þetta eru
sannkallaðir vargfiskar.
I einum hákarli, sem náðist, fannst
hylkið af átján punda fallbyssukúlu, í
öðrum poki af fiðri, gömul stígvél,
niðursuðudósir og kartöflupoki — og
voru sumar kartöflurnar byrjaðar að
spíra!
Um áttatíu hákarlategundir finnast
við Ástralíu, en fæstar eru mannætur.
Hættulegustu tegundirnar eru hval-
hákarlinn og tígrishákarlinn.
Stærsti hákarlinn, sem veiðst hefur
við Ástralíu, var nærri tólf metra lang-
ur.
— KENDRICK HOWARD.
\TIKAN
13