Vikan - 18.06.1959, Side 19

á, flestar kúlur V.
ru kringlóttar, .)
BARNAGAMAN
Áð ofan: Við leik og dans í Isaksskólanum.
Að neðan: Við kveðjum skólann glöð og kát og
hittumst heil í haust.
Skólinn
Hér munu birtast nokkrir kaflar úr bókinni „Öndvegis-
súlurnar“ eftir frú Laufeyju Vilhjálmsdóttur.
TJm leið og við þökkum höfundi fyrir leyfið til birtingar,
viljum við ennfremur þakka það Iestrarefni, er frúin hefur
valið börnunimi í þessari bók.
kvaddur
TOFR AE Y J AIN
Nú eru allir bamaskólar
að ljúka kennslu „Vorið er
komið og gmndirnar gróa“
og börnin fara að hugsa til
ferðar í sveitina eins og vera
ber.
Hér birtast myndir frá
einum skólanum, sem börn-
in á meðfylgjandi mynd voru
að kveðja fyrir skömmu. Það
er bamaskóli Isaks Jónsson-
ar.
Ég ætla að segja ykkur sögu af Hallveigu Fróða-
dóttur og Ingólfi Amarsyni, sem fyrst allra nor-
rænna manna komu hingað til lands til að setjast
hér að. — Fyrir meir en 1000 árum sigldu þau frá
Noregi til Islands yfir hafið, sem skilur þessi lönd.
Þá var Island að mestu óþekkt og óbyggt land, en
hingað höfðu rekizt nókkur skip og alls konar furðu-
sagnir höfðu komist á kreik um landið. Þær helztu
em á þessa leið.
Fyrir meir en 2000 árum bjuggu forvitnir menn
suður á Grikklandi við Miðjarðarhaf. Þá langaði til
að vita alla skapaða hluti. Einn þeirra Pýþeas að
nafni, mikill stjömufræðingur og landkönnuður, fór
eitt sinn í langferð til að athuga, hve langt væri á
heimsenda. Hann fór alla leið til Skotlands, en fólk
þar sagði honum af löndum og fólki lengra í norðri
svo að hann sá, að heimsendir var enn langt undan.
Hélt hann því af stað í norðurátt, og eftir 6 daga
siglingu kom hann að sótrri eyju, er hann nefndi
Thule. Þar var lengstur dagur 20 stundir, um sum-
ar sólhvörf, en nóttin 4 stundir.
Þá segir annar gamall ferðalangur, að alla, sem leggja á
hafið og norðrið seiði til sín,beri fyrr eða síðar að Thule, sem
rís úr hafi sæbratt með ógnarháum fjallatindum. —
Þessir sagnir eru frá Grikkjum og Rómverjum, en vafasamt
er að menn af þeim þjóðum hafi nokkru sinni setzt hér að. —
Öðru máli gegnir um íra, er voru miklir sjógarpar í gamla
daga og^ sigldu um úthöfin á skinnbátum. Þeir voru dálítið
skrítnir í háttum, því að þeir tóku ekki konur með sér, þegar
þeir fóru til sjós, heldur leituðu afskektra staða til þess að
búa þar einlífi og lofa guð. Slíkir írar voru nefndir Papar og
hafa að líkindum setzt að á Islandi löngu áður en Norðmenn
vissu nokkuð um Island. Hér var því ekki að tala um stofnun
heimila og myndun þjóðfélags. Það átti að verða hlutverk Hall-
veigar Fróðadóttur og kynsystra hennar, er fetuðu í fótspor henn-
ar og settust hér að.
VIKAN
19