Vikan - 18.06.1959, Page 20

„ÐRTU FÉLAUS"
Ég les venjulega ekki auglýsing-
arnar í biöðunum, en ég rak undir
6ins ciugun i auglýsinguna „Ertu fé-
lausy'V^egar ég tók Morgunblaðið.
Síðar tm daginn sá ég hana líka í
AlþýðubÍL-ðinu, en hvort hún kom í
hinum fcí,- unum, veit ég ekki, því
ég feá þav aldrei þennan dag. En
ég gpri ráð fyrir að hún hafi komið í
þcfp cilum.
'Auglýsinjm hljóðaði þannig:
ERTU FÉLAUS?
Ef þú ert það, og jafnframt
h-.’r akkur og þagmælskur,
gefurðu fengið vinnu, sem þú
með sjálfum þér þarft ekkert
að skammast þín fyrir. — Svar
í pósthólf 656.
Það var ekki að furða, þó að ég
tæki eftir þessari auglýsingu, því ég
var sannarlega félaus. Ég skuldaði
Jóhanni gamla 3 mánaða húsaleigu,
og i meira en ár hafði ég aldrei vitað
hvort ég fengi nokkuð að éta næsta
dag, að undanteknum hálfum mán-
uði, er ég var í Vestmannaeyjum.
Ég er því miður ekki einn af þeirri
tegundinni, sem stælist við erfiðleik-
er, en bara tregða, tregða, allt annað
en duglegur. En óg var einmitt, þegar
þessi auglýsing birtist, nýbúinn að
sýna býsna mikinn dugnað, og það
einmitt af því, að ég mætti mótstöðu.
Ég hafði einn morgun hitt sveita-
mann, er ég þekkti, fyrir utan
,,Land“, sem bauð mér þar kaffi.
Þessi kunningi minn úr sveitinni er
allra skemmtilegasti náungi, nema
þegar hann fer að segja sögur af
skrítnum körlum. En það er óþarfi að
hlusta á hann þá, því hann hlær þá
atltaf sjálfur og tekur ekkert eftir,
hvort maður veitir því eftirtekt, sem
hann segir. Við Islendingar höfum
lengi verið duglegir gildaskála- eða
kaffihúsamenn, og er þess getið í
Laxdælu, að þegar Bolli Bollason
dvaldi í Þrándheimi, hafi mikið borið
é honum og mönnum hans á skytn-
ingum, en svo voru nefndir gilda-
skálar og kaffihús þeirra tíma, og
er sagt frá því, að Bolli hafi jafnan
skotið einn silfri fyrir félaga sína,
það er borgað góðgerðirnar. Um Þórð
kakala er og getið í Sturlungu, að
hann hafi dvalið mjög á skytningum,
er hann var í Björgvin.
Olafur viö Faxafen:
Þeir sem aðallega koma við sögu:
★ Jón á Klapparstígnum
★ öm Ósland
★ Sjöfn frá Hlíðarhúsum
★ Hávarður Gunnarsson
ana, heldur er ég því duglegri sem
betur gengur.
Það er gott að vera þannig gerð-
ur þegar vel gengur, en ekki þegar
ólánið tekur upp á þeim fjanda, að
fara að elta mann. En þó ég geti
verið seigur, ef ég mæti nógu greini-
legri mótstöðu, þá er ég gagnvart
langvarandi atvinnuleysi og þesskon-
ar, þar sem enginn mótstöðumaður
Kunningi minn og ég settumst við
borð, þar sem þrír eða fjórir sátu
fyrir, allt menn er ég þekkti, og
brátt bættust fleiri í hópinn. Eru um-
ræður á gildaskálum venjulega frið-
samlegar, en það vildi svo óheppi-
lega til þennan dag, að ég lenti þarna
í skömmum við einn manninn. Var
orsökin sú, að hann fór að skamma
einn kunningja minn fjarstaddan, og
hafði föður hans, sem er drykkju-
maður sem svivirðingu á hann.
Nú átti þessi maður sjálfur bróð-
ur, sem er nokkuð drykkfelldur, og
var nýbúið að sekta þennan bróður
hans fyrir sölu á áfengi. En það var
þá svo opinn munnurinn á mér þarna,
að ég fór eitthvað að minnast á bróð-
ur hans, en af því reiddist hann af-
skaplega, kallaði mig flæking, auðnu-
leysingja og ræfil, og allt þar fram
Ölafur við Faxafen fæddist 16.
ágúst 1886 á Eskifirði. Hann dvaldi
erlendis nálega milli tvítugs og þrí-
tugs. Ólafur kom aftur til Islands
1914. Þá stofnaði hann blaðið Dags-
brún og var ritstjóri þess. Arið 1919
stofnaði hann Alþýðublaðið og var
fyrsti ritstjóri þess. Ólafur var 20
ár í bæjarstjórn Reykjavíkur frá
1918—1938 og hefur átt heimili I
Reykjavík siðan 1915. Ólafur hefur
alia tíð haft mikíl afskipti af fé-
lagsmálum, en seinni árin hefur liann
einnig unnið mikið að náttúrufræði-
rannsóknum og skáldsagnaritun.
eftir götunum. En af því að hann
hljóp svona á sig tókst mér að vera
rólegur, hló bara að honum.
En mér sveið þetta geysilega, því
langvarandi basl gerir mann við-
kvæman, og einkum sveið mér það,
af því að ég skuldaði honum tvær
ki’ónur. Það voru sex mánuðir síðan
ég hafði fengið þær lánaðar hjá hon-
um, ég hafði þurft að hjálpa kunn-
ingja mínum, sem var staddur á
kaffihúsi og var félaus.
En sökum atvinnuleysis mins, hafði
alltaf staðið svo illa á, þegar ég hafði
mætt honum (sem reyndar var ekki
oft), að ég hafði ekki getað borgað
honum. Ég kallaði yfirþjóninn á ein-
tal, og sagðist skulda mannhelvít-
inu tvær krónur, og bað hann bless-
aðan að lána mér þær, til þess að
ég gæti skellt þeim I hann. Þjónn-
inn hafði heyrt svívirðingarnar og
lánaði mér tafarlaust túkallinn.
Þessi árekstur varð til þess, að
það kom töluvert kapp í mig að
reyna að rétta minn hag, og ég fór
að finna menn, sem mér datt i hug að
gætu látið mig fá vinnu. En allt varð
árangurslaust.
t fimm daga stóð þessi dugnaður
mii i, en svo var hann líka búinn.
SjötL. daginn fór ég ekki á fætur
fyrr ei um hádegi, enda hafði ég
ekkert víst að éta. En þegar ég kom
út á götu, þá vildi svo einkennilega
til, að fyrsti maðurinn, sem ég mætti,
var sá, sem skammaði mig. Hann
rétti mér strax höndina og spurði
hvort ég væri reiður við sig. En mér
fannst þá ekki sæma annað en segja,
að ég hefði aldrei reiðst við hann. Það
hefði bara fokið í mig sem snöggvast.
Ég gæti því sízt af öllu verið reiður
nú. Hann sór nú og sárt við lagði, að
hann hefði ekki munað nokkurn skap-
aðan hluta eftir því, að hann átti
þessar tvær krónur hjá mér, þegar
hann var að skamma mig, og endaði
tal sitt á því að taka upp 50 krónur,
sem hann vildi fyrir hvern mun lána
Rammíslenzk saga,
Saga þessi var rituð fyrir lið-
lega tuttugu árum og var þá
autt svæði þar sem Búnaðar-
bankinn og veitingastaðurinn
(steinhúsið) voru síðar reist.
Fylgist með
sem engan svíkur
Mjói gangurinn sem oft er
nefndur var vestast á þessu
svæði (við hús Sigurþórs gull-
smiðs).
frá byrjun
20
VIKAN