Vikan - 22.10.1959, Síða 21

★ Nágrannarnir sögðu:
Hún hefur verið svo undarleg' síðustu
dagana . . .
★ Ungi maðurinn sagði:
Hún hegðaði sér furðulega, þegar ég
bauð henni út . . .
★ Læknirinn sagði:
hugmyndir. Auðvitaö stóð enginn fyrir utan og
beið hennar....
Þetta var þá 18. apríl, sagði dr. Norton. — Það
var þann dag, sem þér fyrst þóttuzt verða varar
við, að yður væri veitt eftirför?
— Já, svaraði Margrét Corday.
— Venjulega vaxa samt svona hugmyndir smátt
og smátt á lengri tima. Hvað yður snertir, virðist
þetta hafa skollið yfir allt í einu.
Margrét yppti grönnum öxlum, og það var upp-
gjöf í svipnum.
— Kom ekkert fyrir þennan morgun, sem —
án þess að þér gerðuð yður það ljóst, — hefur
hrætt yöui ? ÞaöJ-romur rnargc 3’ikt fyrir í stór-
borg.
— Ég veit það. Aðeins fáeinum dögum áður
myrtu nokkrir flækingar konu í íbúð hennar, sem
var skammt frá heimili mínu. Ég heyrði húsvörð-
inn hjá okkur tala um það. En þetta hafði engin
áhrif á mig. Ég leiddi slíka atburði ávallt hjá mér.
Ég fór á fætur, klæddi mig, borðaði morgunmat-
inn, fór á skrifstofuna og þaðan út til hádegis-
verðar, eins og ekkert hefði komið fyrir.
— Var allt eðlilegt á skrifstofunni?
— Já, bæði þennan dag og alla aðra daga, allt
þar til ég sagði upp.
(Framh. í naasta blaöi).
Hún er greinilega haldin ofsókn-
og ekki aðeins að horfa, heldur gefa henni nánar
gætur.
Margrét leit upp, en kom ekki auga á nokkurn
mann, sem liti í áttina til hennar. Hún aðgætti
allt i kringum sig, en án árangurs. Þegar hún
drakk kaffisopann, leit hún aftur rannsakandi i
kringum sig og grandskoðaði hvert andlit. Hún
þekkti engan viðstaddra nema gamla lækninn, sem
einmitt var að kveikja sér í vindli og hafði aug-
sýnilega ekki hugmynd um, að hún starði beint
framan í hann.
Hún sagði við sjálfa sig, að auðvitað væri þetta
hugarburður, greiddi síðan morgunverðinn og fór.
Þegar hún gekk eftir Madison Avenue á leið
til skrifstofunnar, kom yfir hana sama tilfinn-
ingin, — en hvarf aftur, er hún gekk inn í húsið,
og Margrét hafði næstum gleymt henni, þegar
klukkan var orðin fimm og vinnu lokið. Hún fór
úr skrifstofunni og tók neðanjarðarlestina áleiðis
heim.
Húsið, sem Margrét bjó í, var gömul, grábrún
steinbygging í Tíunda stræti. I húsinu voru íbúðir
af ýmsum stærðum. Ibúð hennar var lítil, tvö
herbergi á fjórðu hæð, sem var efst. Það var
engin lyfta, en Margréti féll það ekkert sérlega
illa.
Lækningastofa dr. Gollways var á fyrstu hæð.
Hann virtist hafa fáa sjúklinga, og Margrét bjóst
við, að hann hefði þegar að talsverðu leyti hætt
hinu erfiða læknisstarfi. Nafn hans hafði þó ný-
lega verið bendlað við lát gamallar, sérviturrar
konu, Amöndu Aarensen, sem fyrir skömmu hafði
dáið í fátæklegri íbúð, en látið eftir sig ríflega
fjárupphæð. Dr. Gollway hafði verið læknir henn-
ar.
Margrét hafði farið í verzlanir á leiðinni heim
frá neðanjarðarstöðinni. og taskan hennar var
þung, þegar hún lagði hana frá sér fyrir framan
ibúðina sína til þess að leita eftir lyklinum. Hún
gekk inn með innkaupatöskuna í hendinni og
veskið klemmt undir öðrum handleggnum og lok-
aði hurðinni með því að sparka í hana með öðrum
fætinum, — nákvæmlega eins og hún hafði gert i
hundrað skipti áður.
Svo nam hún allt í einu staðar í litla anddyr-
inu og leit rugluð í kringum sig. Nú kom það
aftur,.... sama tilfinningin sem hún hafði orðið
vör við, þegar hún snæddi morgunverðinn á Cres-
cent. Henni fannst eins og einhver hlyti að hafa
orðið eftir inni í íbúðinni, þegar hún yfirgaf hana
um morguninn.
Það var ómögulegt fyrir hana að gera sér ljóst,
af hverju henni fannst þetta. Og þó, — hún hefði
getað svarið þess eið, að lampinn þarna á borðinu
hefði verið færður örlítið úr stað. Hann hafði ekki
staðið nákvæmlega þarna. þegar hún fór að heim-
an um morguninn. Hún var ekki heldur viss um,
að skúffan í skrifborðinu hefði verið örlítið opin
um morguninn. Henni fannst endilega, að hún
hefði lokað skúfunni vandlega.
Hún gat ekki verið alveg viss um, hvort rúm-
teppið lægi öðruvísi núna en þegar hún bjó
rúmið.. .. eða hvort hróflað hefði verið við
unum og dósunum á snyrtiborðinu, en hún
næstum viss um, að bækurnar og tímaritin á nátt-
borðinu vóru ekki í sömu röð og hún hafði lagt
þau frá sér.
Hún sagði upphátt við sjálfa sig: — Láttu nú
ekki eins og kjáni. Hvenær ætti svo sem að hafa
áhuga á að komast hér inn? Og til hvers? Hún
bjó til kvöldverðinn í litla eldhúsinu og snæddi
hann við skrifborðið. Á eftir las hún dálítið, en
gat ekki hætt að hugsa um hina undarlegu til-
finningu. Þá hafði henni fundizt einhver vera
að gefa sér nánar gætur. Nú fékk hún þá furðu-
legu hugmynd. að einhver stæði fyrir framan
hurðina að íbúðinni, — biði eftir henni. . . . reiðu-
búinn að veita henni eftirför. Hvaða þvættingur!
Auðvitað gat það ekki verið. Hvers vegna ætti
einhver að gera Það?
Hún var óánægð með sjálfa sig og ímyndanir
sínar. begar hún loks fór í rúmið. og um leið og
húri slökkti l.iósið, hurfu allar hinar furðulegu
VIKA N