Vikan - 21.01.1960, Side 4

150 fcílo
IvO^nrnir fci**tii sig: iiiki mig:. I]n
<kiiilivern vt'ginn lokst mrr aO
wfcrída lit lír brennamli flafc-
íiiii af Jiiiifcer-vrliiini. viti miiiu
fjsrr af Kíir§aufci|. iið liöfdnm
• ' • l-. e*'; • V •' •
iiaiiölent í auðtiii
metrá fra (*a§ablanca. Það var
-'.. s •
ein.§ ogr' veriö vaeri a<> §(eikja
mig: lifamli — með erfiöÍMiiiiiii-
iim g:at ég: mjakaö mer áfram.
Sextán félagar minir fórust með flugvélinni. Þetta varfJ
ekki umflúið. Ég var lánsamur, — ef hægt er að kalla
það lán að halda lifi, eftir að hafa hrapað niður i fjöllin
með vélinni úr 700 metra hæð og finna logana ieika
uni líkama sinn.
Við yorum á leiðinni i áttina að Iítilli þýzkri herstöð, scm
bandamenn höfðu hrjáð undanfarið. Þetta var fyrsta október
1942. En þá lentum við í sandstormi og Ju-52 vélin mín komst
ekki upp i nema 150 kilómetra hraða á klukkustund. Venju-
legur hraði var 245 km/klst. Vélin var búin þremur B.M.\V.-
hreyflum og liktist einna helzt gömlum kassa.
Við flugum í blindni inn i stormsveipinn, og ég sat við stýrið.
Loftsiglingafræðingurinn minn, Fritz Ballin frá Hamborg, kall-
aði tvisvar i hátalarann og sagðist ekki geta ákveðið stöðu okk-
ar. Mælitækin virtust liafa sleppt sér algerlega, — og sama
var að segja um mælitæki min, sem ég hafði fyrir framan mig.
Hæðarmælirinn sýndi milli 300 og 500 metra, stundum rauk
liann upp í 1000 metra og þá skyndilega niður í 100, •— svo
að ég hafði ekki hugmynd um, i livaða hæð við flugum.
Hæðin fyrir ncðan okkur var algerlega hulin okkur sjónum
í sandfokinu, og benzinmælirinn sýndi, að birgðir okkar voru
hrátt á þrotum. Við urðum að lenda scm fyrst. Aðeins sá, sem1
hefur flogið með flugvél í blindþoku, getur gert sér i hugar-
lund, hvernig jjetta var.
Ég vissi aðeins, að eyðiinörkin var einhvers staðar fyrir neð-
an okkur. Ég lækkaði flugið, hægt og varlega, því að mér var
vel I.jóst, að líf fimmtán hermanna auk loftsiglingafræðingsins
var i höndum minum. Ég varð að geta lent.
Þá var engu líkara en storminn lægði, og hæðarmælirinn
sýndi tæpa 700 metra. Ekki sem verst, en grunsamlegt yfir þessu
óþekkta landsvæði, þar sem fjall gat skyndilega stungið upp
kollinum okkur algerlega að óvörum.
Ég vonaðist til þess að geta komizt undir sandstorminn, en
því heðar sem ég flaug, því joéttara varð jiykknið.
Skyndilega tók vinstri hreyfillinn að hósta, — og loks gafst
hann alveg upp. Flugvélin hentist til, þegar ég reyndi að beina
henni upp á við. Ég náði henni á réttan kjöl i nokkrar sekúnd-
ur, en siðan nötraði lnin og hentist til i loftinu.
— Stökkvið út! Stökkvið út! hrópaði ég I hátalarann, en um
leið rakst vélin á fjallsbrúnina. Ég fann hana grafa sig inn í
fjallið, — og skyndilega kom ég auga á eldstrók frá hægri.
Logarnir léku um andlit mitt og hendur, þegar ég reif i dyrnar
og opnaði. En nú voru iogarnir alls staðar umhverfis mig, og
ég var eins og lifandi kyndill.
Ég fleygði mér út úr vélinni og heyrði hræðsluvein bak við
mig. Þegar ég leit við eitt andartak, sá ég, hvernig hinir börðu
i dyrnar, sem höfðu skollið aftur. Þá féll ég við og velti mér á
jörðinni til þess að slökkva eldtungurnar, sem læstu sig inn í
holdið.
Ég skreið i bprtu, og í fyrstu var nærri liðið yfir mig. Ég
gat með engu ipóti haft augun af flugvélinni. Þótt undarlegt
megi virðast, minnkaði bálið nú til muna. Logarnir náðu ekki
afturhlutanum og vængbroddunum. En félagar minir voru dánir,
steiktir lifandi. Þeir áttu sér engrar undankomu auðið. Og ég
var ef til vill í þúsund kílómetra fjarlægð frá næstu manna-
byggðum.
Þorstinn herpti saman á mér kverkarnar. Kjarrið umhverfis
mig var sviðið af sólinni. Ég reyndi að teygja mig eftir grænu
Iaufi, en hreyfingin varð mér um megn, og það var eins og
beittum hnif væri stungið í gegnum mig. Ég missti meðvitund.
Þegar ég kom aftur til sjálfs min, lá ég i sömu stellingum.
Ég veinaði við minnstu hreyfingu. En ég tók í mig kjark og
reyndi að skriða, ei,ns og til þess að fjarlægjast kvalirnar. Ég
varð að gera eitthvað, jafnvel þótt dauðinn væri vís.
Það var komin nótt, og döggin draup af runnunum. Ég tók
ekki eftir því, fyrr en hendur minar rákust á vott kjarrið, og
ég sleikti döggina með áfergju.
Ég hafði óljóst hugboð um, að ég væri efst uppi á hæð eða
fjalli, og um leið fann ég, að ég rann niður hinum megin. Ég
fann til ólýsanlegra kvala á leiðinni. Ég bað aðeins um að fá að
deyja. Ég fann, að andlit mitt sökk í eitthvað mjúkt og leðju-
kennt.
Ég þreifaði mig áfram i inyrkrinu, reyndi að hafa augun opin,
ef ég rækist einhvers staðar á eitthvað að drekka . . . drekka . . .
Siðan missti ég meðvitundina.
Fa'leg stúlka. —
Þegar ég opnaði augun að nýju, lá ég í einhvers konar kofa.
Mig verkjaði enn um allan líkamann, en einhverju hafði veri’ð
smurt inn í húð mina, og það, sem eftir var einkennisbúnings-
ins, liafði verið rifið burt. Ég sá ógreinilega, hvernig umhorfs
var í kofanum, og þegar ég reyndi að tala, var eins og þúsund
hnífum væri stungið í likama minn.
Þannig lá ég og barðist við að halda meðvitund. En skyndi-
lega tók ég eftir þvi, að einhver kom inn í kofann og gekk
íi! mín.
Ég fann hönd á enni mér og opnaði augun: Konuandlit sveif
eins og í þokumóðu fyrir framan mig. Hún tautaði eitthvað
og flýtti sér út. Hún kom þegar aftur með mann með sér.
Þau tautuðu eitthvað yfir mér, og stúlkan kraup við hliðina
á mér og hellti svalandi vökva yfir nakinn likama minn og
strauk á mér andlitið með dökkum fingrunum. Ég reyndi að