Vikan - 21.01.1960, Blaðsíða 20

Til að kóróna allt saman, var Mazetti á verði
fyrir framan húsið mitt morguninn eftir. Hann
hlýtur að hafa hugsað sem svo, að fyrr eða siðar
myndi ég visa honum veginn til Yvette, eða að
ef til vill væri hún heima hjá mér.
Ég varð að nota Albert mér til aðstoðar, og
fara í hringferð þarna í hverfinu í hvert sinn,
sem ég heimsótti Yvette. Einnig gætti ég þess
vel, að yfirgefa ekki íbúð Yvette nema eftir að
hafa rannsakað gaumgæfilega, að allt væri i
lagi.
Ástæðan til þess, að ég nefni þessi óskemmti-
legu smáatriði, er aðeins sú, að ef til vill varpa
þau ljósi á hið hræðilega ástand mitt um þessar
mundir.
En til allrar hamingju hélt Mazetti ekki út.
Hann kom þrisvar i allt. Ég bjóst við, að hann
myndi koma upp og spyrja eftir mér, og hafði
gefið skipanir um hvernig veiða skyldi við því.
Mér hafði líka komið í hug sá möguleiki, að hann
hún reynir að drottna yfir mér enn. Og allt þar
til íbúðina á Orléans bryggjunni bar á góma, lét
hún mig leika lausum hala, og var örugg um, að
ég kæmi til hennar aftur, þegar ævintýrinu væri
lokið — að sjálf væri hún ekki í neinni hættu.
E'n ég sá það á svip hennar, þegar v;ð töluðum
saman eftir matinn, að nú fannst henni sér vera
ógnað I fyrsta sinn fannst henni ég vera að fjar-
lægjast, og kom það til hugar, að ef til vill væri
ég að fara fyrir fullt og allt.
Hún snerist 'gegn þessu eins og bezt hún gat.
Hún heldur áfram að leika sitt hlutverk, en fylg-
ist nákvæmlega með mér. Ég veit, að hún þjáist.
Ég sé hana eldast dag frá degi, og hún notar
sifellt meiri andlitsfarða. En það er ekki ég, sem
veld henni mestum áhyggjunum, heldur hugsunin
um það, að hún sé að missa af beizlistaumunum.
Ég vorkenni henni, en þrátt fyrri áhyggjusvip-
inn á andliti hennar, stundum þegar hún litur
á mig, vorkennir hún mér ekki. Einmanakennd
hennar er sjálfselskufull. Hún biður aðeins eftir
að ég snúi aftur til hennar. Jafnvel þótt ég komi
helsærður. Jafnvel þótt ég verði ekkert nema tóm-
ur likaminn við hlið hennar það sem eftir er.
Hvernig skýrir hún ástriðu rnina i sambandi
við Yvette? Hinar stúlkurnar, sem ég átti vin-
gott v;ð á undan Yvette, skrifaði hún á reikning
forvitni og karlmannlegrar hégómagirndar. En
í flestum tilfellum voru það ekki ástæðurnar. E'f
hún hefði rétt fyrir sér, myndi ég hafa átt ást-
arævintýri með til dæmis sumum þeim konum,
sem hafa ver;ð heimilisvinir okkar, og ég hef
getað fengið til að þýðast mig án nokkurra eri'ið-
leika. Stöku sinnum gerði ég það, en varð fyrir
vonbrigðum.
Ég hef miklu oftar sofið hjá hreinum gleði-
konum, og finn nú í þeim öllum eitthvað sam-
eiginlegt með Yvette, sem hefir fram að þessu
farið fram hjá mér. Sennilega hefur þó frum-
ástæðan alltaf verið kynhvötin i sinni uppruna-
kæmi vopnaður, og þess vegna haTSi ég skamm-
byssu liggjandi í skrifborðsskúffunni.
Sem sagt, hann ætti að koma einmitt um það
leyti, sem Yvette fór að skána.
Hún er komin á fætur, og næstun orð'n góð
— þó er hún slöpp ennþá, og Pémal gefur henni
sömu sprauturnar og ég fæ daglega Ifann gefur
okkur sprauturnar hvort eftir öðru og notar
sömu sprautuna, og hann virðist hafa gaman
af því
Ég ve't ekki hvort hann hefur þekkt Yvette
aftur af rnyndunu í bljðunum þegar réítarhöld-
in stóðu sem hæzt. Líklega vorkennir hann mér
aðeins.
Furðulegt er það, að rnaður á mínum aldri
og í minni stöðu skuli eyðileggja allt lif sitt að-
eins vegna þess. að ung stúlka kom til hans einn
góðan veðurdag, bað hann að verja sig og sýndi
honum líkama s’nn. Kannski hugsar Pémal eitt-
hvað á þessa leið.
En sjálfan furðar mig mest á því, að Marætti
skuli elska Yvette, og mér hefur lromið til hugar,
að ef ég heíði ekki verið með í spilinu, hefði
hann ekki svo mikið sem hugsað um hana
tvisvar.
Ef einhver skyldi einhvern tima lesa þessa
skýrslu, mun hann komast að því, að til þessa
hef ég aldrei nefnt ,,ást“ á nafn, og þetta er
engin tilviljun. Ég trúi nefnilega ekki á það,
sem menn nefna því nafni. ÉS hef aldrei elskað
Viviane, til dæmis, enda þótt ég hafi verið hrif-
inn af henni, eins og ég hef þegar lýst
Hún var eiginkona yfir.nanns míns, manns,
sem ég dáði og var virtur af öllum. Hún bjó
i þeim heimi lystisemda, sem vel nægðí til að
heilla ungan og fátækan stúdent eins og mig. Hún
var fögur, en ég ijótur. Að hún skyldi þýðast mig
vakti sjálfstraustið í brjósti mér.
Ég hafði þá þegar gert mér ijóst hvað hún sá
í mér: Það var aflið inni í mér, viljaþrekið, sem
hún setti traust sitt á.
Hún var hjákona mín Hún varð konan min
Líkami hennar veitti mér ánægju, en mig
dreymdi aldrei um hann. Fyrir mig var h.mn
aldrei annað en venjulegur kvenlikami, og Vivi-
ane átti aldrei neinn hlut í því, sem ég álit vera
mikilvægasta þáttinn í kynlífi minu.
Ég var henni þakklátur fyrir það. se n hún
gerði. og sem ég áleit vera fórn af hennar hilfu,
og það var ekki fyrr en löngu seinna, sem mig
fór að renna grun í hvað hún fyrir sitt leyti
nefndi ást.
Var það ekki fyrst og fremst þörf til að sanna
fyrir sjálfri sér og öðrum, að hún væri ekki að-
eins fögur kona, sem ætti að klæðast fallegum
fötum og fara í samkvæmi? Og var ekki einhver
neisti drottnunargirni í fari hennar?
Jæja, hún drottnaði yfir mér i tuttugu ár, og
legustu mynd. Ég hef hlustað á hundrað skjól-
stæðinga minnast á þessa hvöt, og ég hef líka
fundið það á sjálfum mér, að það fyrirfinnst ein-
hver þörf í því sambandi — einhver þörf til að
hegða sér eins og dýr — sem á stundum verður
öðru yfirsterkari.
Ef til vill hefur það verið rangt af mér, að sýna
Viv.ane aidrei þessa hl.ð á mér, en mér hefur
aldrei komið það til hugar. Hver veit nema hún
sakni þessa eða hafi ef til vill leitað einmitt h!ns
sarna annars staðar?
Þannig er það með margar konur, sem eru
t ðir gestir hjá okkur, og flesta karlmennina, og
ef það væri ekki þannig, hefðu glcðikonur ekki
verið til frá fyrstu t.ið á öllum bre'.ddargráðum.
1 langan tima hef ég ekki notið neinnar ánægju
með Viviane, cg hún kennir um áhyggjum, vimu
og því, að ég sé að verða gamall. En ég get ekki
ver ð með Yvette meira en klukkustund án i ess
að langa til að sjá hana nakta eða b'Öja hana
að láta vel að mér, cða aðeins snerta hana.
Ef til vill skrifa ég eitthvað í mótsetningu við
þetta á morgun, en þó efast ég um það. Eins og
flestar þær konur, se n mér hafa verið einhvers
virði, er Yvette ímynd konunnar, með veikleika
sinn og jafnvel hugleysi, og einnig þá eiginlcika,
að vilja hjúfra sig að karlmanninum og verða
þræll hans.
Ég man eftir undrun hennar og hrifningu, þegar
ég sló hana einu sinni utanundir, og stundum
hefur hún næstum gert mig vitlausan til að koma
mér til að gera það aftur. En ég held þvi ekki
fram, að hún elski mig — ég vil ekkert hafa
með það orð að gera.
En hún hefir gefxð það á bátinn að vera hún
sjálf Hún leggur allt í minar hendur Skiptir
ekki máli hvort það er af hreinni leti eða skorti
á viljaíestu. Þetta er það hlutverk, sem hún liefur
valið sér.
E'f ég yfirgef hana á morgun, snýr hún aftur
út á götuna, og heldur áfram leit sinni að herra
og húsbónda. Þetta hefur Mazetti áreiðanlega
ekki skiíið. Hún er ekki rétta konan fyrir hann.
Hann hefur ekki gert sér ljóst, að hann átti í
höggi v!ð konu.
Hún segir ósatt Hún er svikul Hún gerir sér
upp sitt af hverju og segir mér tilbúnar sögur,
sem mér gremjast — og nú, þegar hún er örugg
um sitt daglega brauð, liggur hún í leti. Suma
daga fer hún varla úr rúminu, en stillir sjón-
varpstækinu upp við rúmgaflinn.
Skyldi hugsunin um kvennabúrið halda
henni i skefjum lengi? Þarf ég kannski
ekki að lifa í sífelldum ótta um að hún
taki saman við Mazetti aftur?