Vikan - 04.02.1960, Side 11

ILLA VIÐ ÁMINNINGAR
ustu grein þessa þáttar birtum viö
bréf frá ungri móöur, þar sem húri
lýsir þessari nauðsyn með sterkum
orðum og heitir á aðrar ungar mæð-
ur að taka upp nýja og giftudrýgri
stefnu í uppeldi barna.
Utigangur fjölmargra bæjarbarna
hamlar andlegum og siðferðilegum
þroska þeirra og leiðir þau á glap-
stigu, en átakanlegast er þó, að úti-
gangsbarnið er í stöðugri hættu fyr-
ir umferðarslysum, sem geta valdið
því dauða, æviíangri örkumlun
eða andlegri fötlun.
Það er furðulega hljótt um barna-
slysin. Blöðin birta hlutlausa smá-
frétt, svo gleyma því allir nema
foreldrar hins látna eða örkumla
barns. Ef jafntíð slys yrðu t. d. á
verkamönnum við starf, mundu
birtast langar greinar um ófullnægj-
andi öryggi, enda eru slys á verka-
mönnum bótaskyld. Þögnin um
barnaslysin stafar eðlilega af hlífð
við syrgjandi foreldra, þvi að eng-
inn vill ýfa upp liarma þeirra með
opinberum umræðum um einstök
slys. Sú hlífni má þó ekki hindra
okkur að taka slysahættu á börnum
til alvarlegrar atlmgunar og að
skipuleggja viðeigandi varúðarráð-
stafanir.
AUKIN GÆZLA,
HEIMA OG ÚTI.
Við þurfum ekki að velkjast i vafa
um úrræðin. Aukin gæzla ungra
barna, bæði heima og úti við, er
öruggasta vörnin gegn slysahætt-
unni. Slíkt gæzlustarf hvílir fyrst og
fremst á foreldrunum, einkum móð-
urinni, og liún verður að láta
það ganga fyrir ýmsu öðru. Meðan
barnið er ungt, þarf annaðhvort
foreldranna að hafa auga með leikj-
um þess og ferðum. Sumar mæður
eru svo uppnæmar fyrir hávaða,
að jjær ýta börnunum út til þess
að losna við hávaða af leikjum
þeirra. Þetta er hið mesta óráð.
Hverri heilbigði móður veitist auð-
velt að þjálfa sig í að fylgjast af
áhuga með leikjum barna sinna, og
þá truflar hávaðinn hana ekki leng-
ur. Barnið þarf lika að eiga öruggt
leiksvæði úti, þar sem það má dunda
og ærslast með vinum sínum. Það
er mikilvægt uppeldisatriði að venja
barnið á að leika sér nokluirn tíma
daglega á þessum ákveðna stað. Auk
þess þarf móðirin að gefa sér tóm
til að ganga úti með barninu; þá
getur hún sýnt þvi og skýrt fyrir
því margt, sem augu ber. Þannig
veitir hún vaknandi skilningi og
fróðleiksþrá barnsins næringu, en
varðveitir um leið likamshreysti
sjálfrar sín og æskuþokka.
Margar mæður nota börnin ung
til sendiferða. Þá þarf að kenna
barninu að varast þær hættur, sem
á leið þess kunna að verða.
Hins vegar eru svo öryggisráð-
stafanir samfélagsins. Fjölga þarf
Framhald á bls. 33.
trúnaði
Kerling ein, kjaftfor með afbrigð-
um, lá fárveik og sendi eftir prestin-
um til þess að þjónusta sig. Þegar
klerkur kom, var kerling hin skraf-
hreifnasta, og kjaftaði á henni hver
tuska. Prestur hafði orð á því við kerl-
ingu, að hún væri svo hress, að óþarfi
væri að þjónusta hana, en hún vildi
ekki heyra slikt og heimtaði þjónust-
una. Prestur lét undan og brýndi það
mjög fyrir kerlingu, að hún yrði að
iðrast, játa fyrir sér syndir sínar, bæta
ráð sitt, og þusaði yfir henni ávítur
fyrir breyzkleika hennar í lífinu.
Kerling varð heldur úrill við þessar
ántinningar og svaraði með nokkurri
þykkju:
— Ef þér ætlið aðeins að vera með
skæting og skamma mig, þá er yður
skammarnær að fara og það strax. En
það ætla ég að láta yður vita, að ég
skal kjafta þessu öllu í hann Pétur,
þegar ég er dauð.
❖ LÍKLEGA YAR BJARNI ÞRIÐJI. . .
Fyrir alllöngu, í tíð Bjarna Bjarnasonar skólastjóra, var gengið
til atkvæða meðal nemenda á Laugarvatni unt það, hver vera
ntundi mesti ntaður heims, lífs eða liðinn.
Atkvæði féllu þannig, að Jónas Jónsson frá Hriflu hlaut einu
atkvæði fleira en Jesús Kristur frá Nazaret.
0 SÉÐ MEÐ SAUÐARAUGUM.
Þegar séra Jón Skagan, sent nú er þjóðskrárritari, var prestur
á Bergþórshvoli og fór húsvitjunarferðir, gisti hann jafnan hjá
vini sínum, Guðlaugi bónda í Norðurhjáleigu. Einu sinni sent
oftar var prestur að húast af stað frá Norðurhjáleigu, eftir að
hann hafði gist þar. Þá segir Guðlaugur við hann:
— Eg ætla að sýna þér löntbin mín, Jón minn, áður en þú
ferð. Eg veit, að þú hefur gaman af að sjá þau, því að þú ltefur
afbragðs sauðaraugu.
❖ LAUNDRJÚGUR ATKVÆÐASMALI.
Jón gamli hafði lengi verið atkvæðasmali eins stjórnmálaflokksins. Hann
var allmikið upp með sér og leit á sig sem einn af aðalforystumönnum þjóð-
arinnar, enda hafði hann oft verið notaður sem hjálparkjaftur á þingmála-
fundum og átti sæti sem nokkurs konar gervi-meðlimur í fulltrúaráði flokks-
ins. Einu sinni kom hann kjagandi með bók undir handlegg og mætti kunn-
in^ja sínum.
Hvaða doðrant ertu með? spyr kunninginn.
O, ég er nú með I>ingvelli, bókina hans Matthíasar, svarar Jón gamli
laundrjúgur. Þar er mikill fróðleikur um staðinn, sem að haldi getur komið,
svo að ég er að hugsa um að láta leggja liana í kistuna lijá mér, þegar ég
lirekk upp af, ef ske kynni, að mér yrði holað niður í Þingvallagrafreitinn.
♦ EINFALT EÐA TVÖFALT.
Nemandi einn í Menntaskólanum í Reykjavík hafði skrifað
hvatskeytta grein í Skólablaðið og deilt þar á menn og málefni,
er skólann vörðuðu.
Pálnia Hannessvni rektor þótti greinin ómaldeg og kallaði
drenginn fyrir sig til að vanda um við hann. Sagði liann, að meðal
annars bæri liann sér á brýn tvöfeldni í grein þessari. En dreng-
urinn svaraði:
— Nei, þvert á móti, rektor!