Vikan - 03.11.1960, Blaðsíða 26

Bæheimskur kristall —
draumur hverrar konu
Þessi hentuga og glæsilega
ávaxtaskálasamstæða í sex lit-
um. er sannkólluð prýði á
hverju borði. — En minnist
þess, að Bæheimskur krystall
er framleiddur eingöngu í
Tékkóslóvakíu! — Spyrjið um
hann í öllum sérverzlunum.
GIASSEXPORT
PRAHA CZECHOSLOVAKIA
Við söknum kvöld-
birtunnar mest
Framhald af bls. 7.
þó mjög milt veðurfar síðastliðinn
vetur.
— Er meiri mismunur á sumri og
vetri, miðað við íslenzkar aðstæður?
— Já, greinilega meiri munur.
— Finnst Þér þægilegt að gera
innkaupin?
— Já, það er mjög fjölbreytt úrval
af flestum vörum og gaman að vera
húsmóðir hérna.
—- Heldurðu ekki að þú salcnir
þessa yndislega garðs?
— Auðvitað mun ég gera það, en
heima kemur þá eitthvaö annað gott
i staðinn.
— Já, það er vist. Þú notar hann
mikið, — garðinn á ég við?
— Þegar veður er gott, sem oft er
hér, þá ílyt ég mig þangaö út með
verkefni mín og nýt útiverunnar.
— Heidur þú að húsmæður hér í
Virum fari oft niður í borgina?
— Mér er sagt, að margar konur
fari einu sinni í viku niður i bæ tii
innkaupa og sér til upplyftingar, þótt
fá megi aliar nauðsynjar hér útírá.
— Þið hafið auðvitað notað tæki-
færið og keypt ykkur húsgögn?
— Viö komum með nokkuð af
búslóðinni að heiman, en við höfum
bætt við.
— Mér finnst húsgögnin bera af
flestu, sem búðir hafa á boðstólum,
en þau eru nokkuð dýr. — Hefurðu
mikil kynni af nágrönnum þínum?
— Nei, við þekkjumst í sjón og
bjóðum hvert öðru góðan dag, en
ekki er um mikinn samgang að ræða.
— Hvers konar fólk mundir þú
segja, að byggi í þessu hverfi?
— Það er fólk, sem yfirleitt er í
góðum stöðum, og meiri parturinn af
i>ví er fremur ungur.
— E’n húsaleigan, — ætli hún sé
svipuð og heima?
— Já, mér virðist að svo sé. Hún
er 4—500 krónur og það er svipað
og í Reykjavík.
— Og aö lokum, Ingibjörg, — er
þig ekki farið að langa heim?
— Hér er gott að vera, en það er
gamla sagan — heivia er bezt.
Andlitið,
í glugganum
Framhald af bls. 10.
sterkum tökum, ég veit að hvert
spor ílytur mig nær hamingjunni.
Nú beygi ég lyrir horn og iabba
fram hjá grænmáluðum grindverk-
um raðhúsagarðanna og þarna á
næstu þvergotu er búðin, giugginn
með ... Hiáturinn sýður niöri í
mér en ég má ekki gefa tilfinning-
um mínum iausan tauminn. Nú þarf
ég á aliri minni stiilingu að halda.
Eg geng yíir götuna og stanza við
liornhús, sem er mér á hægri hönd
og þarna — beint á móti er það.
Stærsta augnabiik lifs míns er
runnið upp. Aftur finn ég hvernig
þessi þægilegi straumur þýtur í
gegnum iíkama minn og hláturinn
er að koma fram á varir mér en
ég stilli mig. Það hefði ekki átt að
vera svona öruggt með sig, það
mátti vita að i lokin yrði ég sá
sterki. Ég ætla ekki að fara nær, það
gæti gefið því tækifæri til að sleppa.
Ég þarf þess ekki heldur, ég veit
nákvæmlega hvar það er, þó ég sjái
það mjög ógreinilega. Ég lít gæti-
lega í kringum mig, það er enginn
maður sjáanlegur nema lögreglu-
þjónninn. En það gerir ekkert til
með liann ég hafði gert ráð fyrir
honum. Það verður ekki langt þang-
að til hann fær sér göngutúr um ná-
grennið og ég veit meira að segja
hvaöa leið hann fer. Núna gengur
hann nokkrar ferðir fram hjá búð-
unum og heíur hendurnar fyrir aft-
an bak. Nú gengur hann að glugg-
anurn, stanzar. Að hverju skyidi
hann vera að gá? Ætli hann gruni
eitthvað? Nei, vitleysa. Hvernig
ætti hann að geta grunað nokkuð?
Skyidi honum iika við andlitið? Það
glottir kannski ekki svona framan
i hann eins og mig. Það kannski ber
viröingu fyrir þessum, þessum bún-
ingi. Hann stendur enn íyrir frain-
an gluggann, tekur ofan liúfuna og
strýkur yfir koilinn. líátbroslega
róiegur. Eí hann bara vissi ... Eg
tek steininn varfærnislega upp úr
töskunni, liann má ekki fyrir nokk-
urn mun glatast mér. Fallegur,
eggjóttur steinn, ég strýk hann var-
lega. Ef hann gæti grunað hve mik-
ils virði hann er mér. En hann hef-
ur engar tilfinningar, hann er dauð-
ur og það er þess vegna sem ég
treysti honum. Lögregluþjónninn
gengur út að horni verzlunarinnar
og beygir. Ég lit á klukkuna, að
vana ætti hann að vera i burtu um
það bil stundarfjórðung. Ég bíð í
langar fimm mínútur og núna — er
stundin loksins runnin upp. Ég er
ótrúlega rólegur þrátt fyrir til-
hlökkunina, lyfti steininum og
vingsa honum af öllu afli fjórum
sinnum, og ... Ég heyri þytinn þeg-
ar steinninn klýfur loftið á ofsa-
hraða og síðan hávært brothljóð.
Hláturinn gusast út úr mér og núna
gerir það ekkert til, takmarkinu er
náð. Ég hef sigrað andlitið, eyðilagt
það, tortímt þvi. Ég vil ekki fara
strax, heldur fylgjast með hvað ger-
ist næst. Heyra — sjá ... Að hugsa
sér — draumur minn er kominn
fram, þvi skyidi ég vera að i'ara
núna. Nei, ég vii njota verknaðarins
út. i yztu æsar. Mig iangar aö hrópa
aí fognuði, en ég læt mer nægja að
hlæja, bara hiæja. Eg heyri manna-
mái, lögregiupjonniun er kominn
al'tur, hann helur sjálisagt heyrt
brothijóðið. Og búöarmaðurinn,
hann heiur ekki verið farinn eins
og ég héit. Ég reyni af öllum mætti
að stiiia hláturinn en ég get það
ekki, hann er stjórnlaus. Eg stmg
erminni upp í munninn á mér til
þess að þeir heyri ekki tii mín.
Lögregiuþjonninn kallar og spyr
hvað haii komið fyrir. „Það heíur
einhver kastað stórum grjóthnull-
ungi í gegnum giuggann af svo
mikiu afii að hann smail í vegginn
beint á móti glugganuin,” segir búð-
armaðurinn. „Það var lán að við
vorum búnir að íiytja hiliurnar með
glervörunum yfir á annan vegg.“
„Skemmdist ekkert í giugganum?“
spyr lögregluþjónninn.
„Nei, eins og þú sérð ótrúlega
lítið. Ekkert annað en spegillinn en
hann hefur lika farið i mél.“
Þeir ganga inn í verzlunina og
allt er hljótt.
„Bara spegill — sagði hann. „Þeir
hafa þá ekki tekið eítir andlitinu.
Stórkostlegtl Ég heyri hlátur minn
bergmála í þögninni. Þeir lieyra
kannski til min en mér er alveg
sama. Hvað gerir til með einn speg-
il? Tilgangslausir hlutir, sem ég hef
ekki liaft í eigu minni í fjöida ára.
Nei, — þeir mega koma ef þeir vilja,
þeir hafa ekki orðið varir við eyði-
lagt andlitið og verða kannski aldrei
varir við það. Stórkostlegt!
É N D I R .
Helga Dís.
26 VIJCAN