Vikan - 24.11.1960, Síða 12

Fólk hefur alltaf haldið, að „base-ball“ vœri aðeins fyrir grann-
vaxna vöðvamenn, en myndin hór að neðan afsannar þá reglu. Hún
er tekin við mikla kirkjuhátíð i St. Monica, Bandarikjunum, og sýnir
nokkrar nunnur úr St. Ágústínusreglunni við „base-ball“-spil. Þær
væru fáar frúrnar, sem léku þetta eftir þeim.
P.S.
Við gleymdum að taka það fram, að þetta er ekki biskupinn, sem er
með þeim á myndinni, aðeins dómari.
ÞEGAR KARLMENN VORU
ITMUSTAR HETJUR.
Hefurðu nokkurntima gert Þér
það ljóst, hvers vegna karlmanna-
hattar eru yfirleitt með slaufu á
vinstri hlið þattbandsins? Það eru
leifar frá þeim tímum, þegar hinir
hraustu forfeður okkar fóru í bar-
daga. Þá höfðu þeir alltaf blóm
s‘úlkunnar sinnar í hattinum á
v’nstri hlið, þar sem hjartað er og
hefur áhrif á ástina. og þeim meg-
in var e'nnigminni hætta á þvi, að
blómið yrði fyrir höggi.
Þrír skátar sögöu manni mínum,
sem er sveitarforingi, hvaða góö-
verk þeir höföu gert þann daginn.
Viö hjálpuöum gamalli konu yfir
götuna, sögöu þeir. Ég verö aö
segja, aö þaö var gott verk, sagöi
maöurinn minn. En hvers vegna
þurfiö þiö aö vera þrír um þaö?
Af því aö hún vildi þaö ekki, svör-
uöu þeir.
I Wiirzburg í Þýzkalandi hefur
kirkjuorgelið þann leiða vana að
grípa fram í fyrir prestinum á
mjög óvæntan hátt. 1 miðri ræðu
heyrist td. út yfir alla kirkjuna:
Ég fer á 300 m. hraða, þegar ég
get lent. Fyrirburð þennan er
búið að rannsaka, og hafa menn
komizt að þeirri niðurstöðu, að
þetta séu ekki raddir annarlegra
anda, heldur verki orgeliö sem
móttökutækí fyrir útsendingar
flugmanna frá flugvelli þar í ná-
grenninu Sérfræðingar reyna nú
að einangra orgelið án þess þó
nð eyðilegja hljómfræðilega kosti
bess.
Umferðin í Sheffield í Englandi
stanzaði um daginn, og fólk
starði undrandi, því að eftir
götunni kom hundur akandi á
barnahjóli. En hundurinn var hinn
3% feta hái dvergur Ken Baker,
sem var staddur í Sheffield með
sirkus. Hann fór í einn af bún-
ingunum og ók um göturnar i aug-
lýsingskyni.
Það er leiðinlegt, að allt, sem
mann langar mest í, er annað-
hvort bannað, ósiðsamlegt cða
fitandi.
VTLHJÁLMUR Þ. Gislason út-
varpsstjóri er fæddur f Þingholt-
unum 1 Beykjavik 16. september
1897, frumburður Þorsteins Vil-
hiálms Gislasonar, skálds og rit-
stióra, og konu bans, Þórunnar
Pálsdóttur, smiðs bar i bæ. Af móð-
urætt bans fara eóðar sögur, og um
sumt bresður Vilhjálmi þangað. Þó
mun unpistaða vefs í skapgerð bans
og giftu af öðrum toga spunnm. Er
sá af snældum rakinn i Evjafirði
og Þince'viarsvslum, að einum ]>ræði
af Fliótdalsbéraði.
Föðuramma Vilbiálms var Incunn
Stefánsdóttir, stúdents og umboðs-
manns Jónssonar á Snartarstöðum
í Prestbólabrenni, Ste.fánssonar
prests á Helcastöðum. Móðir Tng-
unnar var Þórunn Sicurðardóttír,
stúdents og umboðsmanns á Völl-
nm. Af kunnugum er Tngunni svo
lvst, að bún hafi verið glæsileg
kona, djúnvitur, skáldmælt i bezta
lagi, en dul i skani, grandvör f bátt-
um og tali, en þó eigi við alþýðu-
skan.
Maður Tncunnar var Gfsh' .Tónas-
son. i æviskróm nefndur skinstióri
í Sfærra-Arskógi og vfðar, talinn
creiudur vel, en eiei að sama skani
oiftndriúgur. fullt til eins mikill að
vallarsón oc drencskan. Ftuttnst
bau bión siðar búferlum f Flióts-
dalsbérað. og lifa bar enn ýmiss
knnnr söciir um Gisla. sumar þess
bAttnr. að ætla mó. að afkomendur
bnfi ekki bevrf nntt af bonum sagt
i æsku. eha hefðu þeir eigi kennt
si» við hnnn.
Fer infnan svo, að börn hhóta
tvndinpínkunn fró bvnru tveccia
fnretdrn. oc ekki næcði óeæti Tng-
nnnnr til að firrn hörn bennar ö1!-
nm hrostnm föðurins. Mnnn erfðir
Gistn hofn bitnað bvngst á B;rni,
nv fíöreömhun mnnni. sem b1r>tið
hofnr or?t fvrir mnrgt Og nú siðnst
fvrir tnlovort h°rk f Hrnfnistu,
siöknrlnh°imiti snður. ÍÓnnur bnrna
he;rrn mnnu hnfn likzf m'urn Tng-
nnni. svo sem .Tónns. nú öldnncur
f Grinftn-rfk. OC hó ekki sfður Þor-
ctnfnn Gictocon. sknlrtið órrneta Og
faðir Vilhiálms útvarpsstjóra.
1 i
FVUTI?T,ESAUTM1V f ^F.TTTTVTNT.
Þnr 'em afknmnndi Gfsln F.vfirð-
inrfs .Tónnssonnr mnn nú v°rn einn
pf*lroctnmocTu unntpsnrn ó Fróni. er
pirri rn"ð öllll ómerkilosjt að secia
fró ævintvri. pr gerðist á Austur-
f n n rtf ó fvrri ötri ;
Tntmnu Stefónsriúttir og Gfsli,
mnður hennar. bifi'i bó skins á Pan-
ósi nm vetur. Skpmmtanir voru
tiðkaðnr i T.óni ó kvöTdvökum sem
annnrs staðar: Hmnr kvnðnar, sagð-
ar söcur og lesið úr bókum.
Á einni vöku ber svo til. að lest-
urinn kemur i hlut Gfsla. Sótu tvær
könur á nalli, — Incunn, kona les-
ara, og Oddnv nokkur Jónsdóttir,
ættuð af Fljófsdal. Er þar skemmst
af að segja, að svo illa tekst til undir
miðjum lestri, að báðar gengu
kvinnurnar úr kjálkaliðum i geispa.
Oddnýju varð komið i liðinn af
heimamönnum, en sækja mátti
lækni handa Ingunni alla leið til
Hafnar i Hornafirði. Er það í frá-
sögur fært, að þá var svo mikil gljá
í Almannaskarði og bálka, að fjórir
röskir menn urðu að fylgja lækn-
inum yfir skarðið. Voru allir á
mannbroddum og bundnir saman á
vað.
Þóttu þetta tíðindi í Austur-
Skaftafellssýslu og eru enn i minni
aldraðs fólks, sem færir jafnvel í
skoplegt tal, að mikinn starfa hefði
Gísli fengið læknum. ef þá hefði
verið útvarp á íslandi.
Eru þau Gfsli þar með úr sög-
unni, nema til þeirra kunni að
rekjast æviþráður sonarsonarins
undir lok greinarinnar.
VAFALAUST er, að Vilhiólmur
fékk gott uppeldi i foreldrahúsum,
og mun ekki tftt, að menn festi
slika ást við minningu föður sins
og liann gerði. Að sögn kunnugra
mun þó finnast bliðstæða, þar sem
er gagnkvæm ástúð Vilhiálms og
barna sjálfs bans og konu hans
ágætrar, Incu Árnadóttur frá Hellu-
vaði. Gerðu lesendur þessarar
greinar vel, ef þeir hefðu nokkra
bliðsjón af þeim vitnisburði, er þeir
draca álvktanir af palladómi um
Vilbiálm Þ. Gfslason.
Þorsteinn Gfslason var mikill
persónuleiki. og fer tæuast milli
mála, að Vilbiálmur befur dregið
dám af lionum i áhuga sfnnm á
listum oc bókmenntum. EiH dæmi,
þótt T'tdfjörlegt sé. um föðurdvrk-
un Vilhiáims er það. að bann befur
lótíð sandbtósa á rúður i búsi sinu
lióðlfnur föðnr sins: T.iósið loftin
fvllir, og loftin verða tdá---------
Er bonum bað ekki til órnæhs, bótt
hann dái skóldskan föður sfns. er
það cera maroir bonum óskvTdfr.
VilbióTmur lauk stúdpntsnrófi við
Menntaskólann i Bevkiavfk ár'"ð
1917. Bevndist hann nvtur nóms-
maður, og él manndómsóranna hafa
ekki nóð að fela fvrir bekhiar-
bræðrnm hans minnirmu nm góðan
Tmr Vífhí^lmur vor.
qf ornr»rAf f íclonr»Vnrn froofturn
fAV ‘hcjnn cvo 1093 n<r cfunrí^^i cf^or
fromlvilrlcTvírri f Oc^Ó. T.nn^úrtnrri n
Ovfr»r''1. Æ ^fir V°r lionn gfnmioVpnri-
pri í TC vonTlP sVólonnrq f P oyV in-rrf V,
Kvö^rfcVnlo K.P.TTM. Sfvrí-
mnnnp^VAlonurn. Ari’Ö 1 Q91 V0^
hnnn sVfMocfióri V°r'',hm orcVóln fs-
loníhs hÓU hvf sforff til ^rsfn.s
oö h°nn var skipaður í embætti
iitvarpsstjóra.
Á TTTTNTT * VADI.
Auk skólampnTicVii og útvarns-
stiórnar bef"e Vilhiólmur Þ. Gfda-
son ú*varnsstióri verið afkastamik-
ill ritböfundur. Meðal verka hans
eru: fslenzk endurreisn, íslenzk
TILnJÍLTIIIB Þ. OfSLASON
12 VIKAN