Vikan - 23.02.1961, Blaðsíða 9

l'c'
glí*í'PÍS;lí
I K U N

Spennan í messunni eykst. — Gamli klerkurinn gengur nú um á
meðal fólksins og segir því, að það fari til vítis. Svo heyrast varla
orðaskil og konurnar fá krampa, hver af annari og hníga niður.
frammi í kirkjunni greinist nú ekki lengur
i einstaklinga, heldur hefur runnið saman í
eina órjúfanlega heild í krafti hinna sefjandi
áhrifa söngsins. — Og áfram er sungið, en
smám saman fækkar röddunum, unz aðeins
tvær svartar konur syngja hvor í kapp við
aðra, en allir aðrir hvetja þær til að halda
söng sinum áfram. — ..Haldið áfram, -— haldið
áfram, — syngið meira, •— syngið meira!“
hrópar fólkið, og skyndilega er önnur konan
þögnuð, án þess þó að maður taki eftir því,
sökum þess að allra athygli beinist að sama
punkti, — konunni, sem enn þá syngur. Spenn-
an í söng hennar eykst stöðugt, og söngurinn
hefur greinilega lyft henni upp yfir veru-
leikann og hljómar nú utan og ofan við allt,
sem er, og hann hefur hrifið með sér allan
söfnuðinn, sem nú starir, stappar, klappar
og hrópar: „Syngdu áfram, — syngdu áfram,
— syngdu áfram!“
Hinn tryllti söngur heldur áfram i ham-
rammri hrynjandi, og spennan eykst, unz
hinir hárfinu þræðir þess töfravefs, sem hald-
ið liafa fólkinu uppi, rofna skyndilega, og
það fellur aftur móts við blákaldan veruleik-
ann. Söngurinn breytist í hróp eða öskur,
og konan fellur stjörf með úthreidda arma
í fang þeirra, sem grípa hana og bera burt
úr kórnum.
Hróp konunnar heyrast enn þá úr fjarska,
þegar gamli, ýrugrái presturinn hefur upp
raust sína. Hann talar í hátalara, sem hangir
i snúru um háls honum.
Hann er ómyrkur í máli og segir fólki
óspart til syndanna. Hann dregur enga dul
á, að þeir fari beina leið til Vitis — og
ekkert skemmra, sem láta veraldargæði villa
sér sýn. „Þið eruð aumir og vesælir synd-
arar,“ þrumar gamli presturinn hvað eftir
annað magnaðri röddu, og fólkið tekur undir
sem einn maður: „Já, satt segirðu, — þú
hefur rétt fyrir þér, — haltu áfram, — haltu
áfram.“ — Þið hugsið um það eitt að maka
ykkar eigin krók og gleymið meðbræðrum
ykkar. Ykkur hlýtur að hefnast.“ „Já, já, þetta
Framhald á bls. 40.
VIKAN 9