Vikan - 23.02.1961, Blaðsíða 43

Feigðarhnötturinn.
Frarahald af bls. 8.
litmyndavél. Hann hefði getað hlegið upp í opið
geðið á þeim, sem sögðu, að hann mundi sogast
niður af ógurlegu vatnsfalli í útjaðri jarðarinn-
ar, sem að þeirra sögn var eins og pönnukaka
í laginu.
— Mér finnst ég verða að flýta mér, áður en
sólin sezt, sagði dr. Ferris. Ég gleymi því bara,
að tungldagur er jafnlangur og fjórtán jarðar-
dagar.
Þá heyrði ég skyndilega rödd Ríveros. — Skipp-
ari, — þetta er Rívero. Heyrirðu til min?
— Já, já, Dick, sagði ég. — Hvað er að?
— Flýtið ykkur dálitið, strákar. Ég, — mér
líður ekki vel.
— Hvað gengur að þér?
— Ég tók ofan hjálminn og hanzkana. Mér
finnst ég innilokaður, og ég get ekki dregið and-
ann eðlilega. Nú, — nú finnst mér eins og ég
sé að kafna, og ég er búinn að fá einhvers konar
kláða í hendurnar.
— Rólegur, Dick. Við komurn eins fljótt og
við getum.
Ég hirti ekki um að ná í loftsafnarann, heldur
tók á sprett. Ég var hræddur. Ég sá, að skelfingin
var næstum búin að ná tökum á okkur félögum.
Við höfðum átt dauðann í vændum, frá því er
við lögðum af stað í þessa ferð. Við höfðum reynt
að láta mannalega, en óttinn bjó sífellt í brjóstum
okkar. Eitt glappaskot, ein reikningsskekkja, —
annað þurfti ekki til þess að binda endi á geim-
ferð okkar.
Við vorum fimmtán hræðilegar mínútur að
komast aftur til geimflaugarinnar og aðrar fimm
að komast inn um loftgáttina og inn i klefann.
Þegar ég sá Rívero, sem lá hjálmlaus I stól sín-
um, skildist mér, að hér var hætta á ferðum.
Andlit hans var eldrautt, eins og hann hefði legið
heilan dag í sterku sóiskini. Augu hans voru
innfallin og hitasóttarleg. Ég var enn með hjálm-
inn á höfðinu og heyrði ekki til hans, en ég gat
lesið orð hans af vörum hans: — Rykið, hvislaði
hann. Rykið ...
Þá sá ég það. Það lá um allan klefann, eins
og einhver hefði hvolft þarna úr hveitipoka. Dr.
Ferris og ég vorum þaktir þessu ryki. Ferris
gekk fram hjá mér og lyfti hinni máttvana hönd
Dicks. Ég varð að bíta mig í vörina til þess að
æpa ekki upp. Það var skelfilegt að sjá hönd
hans. Hún var bólgin virtist marin og minnti
á loppu á einhverri ófreskju. Það var eins og
henni hefði verið haldið yfir loga.
— Hvað í ósköpunum er þetta? spurði ég í
hátalarann.
— Ég veit ekki, svaraði Ferris, — einhvers
konar baktería, geri ég ráð fyrir. Ég hef rekizt
á svipuð sjúkdómseinkenni í Kóreu. Æðarnar í
húðinni springa.
— Er til nokkurt móteitur?
— Ég er með blóðvatnstegund, sem ef til vill
kemur að gagni, sagði Ferris. — Það er aðeins
hægt að reyna það með einu móti, og það er að
sprauta því í hann.
— Rykið, sagði ég. — Það er um allan klefann.
— Já, sagði Chuck Ferris. — Það er talsvert
rykugt hérna. En við eigum ekki annars kost.
Hann sýndi nú, hversu hugaður hann var, — tók
ofan hanzkana og tók í skyndi að leita í kistu
sinni að sprautu og blóðvatni.
Ég nálgaðist jörðina. Mér tókst að leggja af
stað hjálparlaust. Dick Rivero gat ekki hjálpað
mér, — hann var dáinn. Blóðvatnið, sem hafði
verið notað í Kóeru, hafði ekki komið honum
að neinu gagni. Dr. Ferris hafði fórnað lífi sínu
til einskis. Nokkrum klukkustundum eftir að við
lögðum af stað, tóku hendur Chucks að roðna,
síðan urðu þær eldrauðar, hlupu upp, og Chuck
varð ljóst, að hann var einnig dauðadæmdur.
Hann talaði við mig gegnum hátalarann um veir-
una, sem fólst í hvita rykinu. Það hlaut næstum
að vera ógerlegt að drepa veiruna, sagði hann,
því að annars hefði hún ekki lifað af hinar miklu
hitabreytingar á tunglinu. Það var greinilegt, að
veiran réðst á vefi mannslíkamans og eitraði frá
sér ótrúlega hratt. Ef til vill dræpi veiran dýr
og jurtir, — allt kvikt. Ef veiran kæmist til
jarðar, — Chuck starði á mig gegnum hjálm-
glerið. — Ef þú tekur hana heim, hvíslaði hann,
verður jörðin okkar ef til vill hvít og hrjóstrug
eins og tunglið. — Siðan tók hann ofan hjálminn,
— ég þóttist vita, að hann vildi ekki deyja með
höfuðið i glerbúri, og þegar ég leit framan í
— Passaðu þig maður, — þú hellir á kjólinn
minn.
— Skítt með það. Er ekki til nóg vín?
hann, varð ég að líta undan ...
Ég er einn á lífi um borð í X-15F. Ég hef haft
radíósamband við jörðina. Ég hef skýrt frá ógn-
um hvíta ryksins. Fyrst stungu þeir upp á því,
að brenna skyldi X-15F þegar í stað, er hún lenti
á jörðinni. En meðan þeir töluðu, varð mér litið
á rykið, sem loddi fast við eldflaugina utanverða.
Ef ég notaði hemlaraketturnar og kæmi inn I
andrúmsloft jarðar á hæfilegum hraða, mundi
þetta banvæna ryk fjúka burt og dreifast yfir
grænar heimsálfurnar, á meðan X-15F hringsól-
aði umhverfis jörðu í áttina að lendingarstað.
Jörðin stækkar nú óðum. Hún fyllir út himin-
inn. Ég hef ekki hleypt af hemlarakettunum. Ég
hef ekki snúið X-15F, til þess að ekki drægi úr
hraðanum. Ég stefni beint í áttina að jörðu, og
Mexíkóflóinn sést beint fram undan. Ég hef tekið
hlífina af hemlarakettunum, og nú þrýsti ég á
hnappinn og finn, að líkami minn þrýstist niður
I stólinn, þegar sprengingin verður. Nú verka
raketturnar ekki sem hemlar. 1 stað þess auka
þær hraðann: fjörutíu þúsund km á klukkustund
... fjörutíu og fimm þúsund ... fimmtíu þús-
und ...
Ég þarf ekki lengi að bíða. Ég verð eins og
loftsteinn, sem brennur upp til agna, — og síðan
ekkert. En ég hef sigrað rykið hræðilega frá
tunglinu. Ekki ögn af þessu ryki, — ekki eitt
atóm, — mun ná til reikistjörnunnar okkar. Nú
verður mér hugsað til Hank, sonar mins. Ég
spenni mig fastan, halla mér fram. En ég loka
ekki augunum ...
SBBBSSBil
iíiiUii
heimilistækin hafa staðist
dóm re/nslunnar
eru nýtízkuleg
létta hússtörfin

H.F. RAFTÆKJAVERKSMIÐJAN, HAFNARFIRÐI