Vikan - 01.10.1964, Side 34

A Ð DREKKA JOHNSON & KAABER KAFFIl
Pilot 57 skólapenninn
er gæðapenni
Trausfur
Fallegur
Ódýr
3 pennabreiddir
8 litir
KR. 98,00 MEÐ PLASTHETTU
KR. 108,00 MEÐ STÁLHETTU
FÁST VÍÐA U M LAND
PILOT
57
frá upphafi. Við geystumst áfram
í eina átt og svo ( aðra, í stefnu
á mark, sem ég hafði ekki hug-
mynd um hvar var. Það gaf óspart
á. Ég var hræddur. Ég skalf af
kulda eins og ég væri að fá flog.
Aurelia leit oftlega um öxl til hinna
bátanna og glotti eins og púki.
Einu sinni leit hún til mín og gól-
aði: „Aumingja Kenneth! Þú ert
sannarlega ekki réttur maður á
réttum stað. En ég elska þig. Þú
ert svo þungur!"
Við unnum keppnina. Ég skalf
klukkustundum saman. Allir keppt-
ust við að óska Aureliu til ham-
ingju, og ég sá að keppinautar
okkar voru aðallega karlmenn, en
ekki krakkar eða stúlkur. Það var
ekki hægt annað en dást að henni.
Einhverntíma gæti ég hugsað mér
að læra að sigla sjálfur, ef það
væri ekki svona óskaplega flókinn
lærdómur. Aurelia var alltaf að
segja: „Óskið þið Kenneth til ham-
ingju! Hann var hræðilegur háseti,
og þetta var fyrsta siglingin hans."
„Hvernig finnst yður að sigla?"
var þá spurt. „Ég var nærri dauður
úr kulda og hræðslu," svaraði ég
þá, og fékk þá hlátur í staðinn.
Ég get ósköp vel skilið að kapp-
sigling sé mikil íþrótt, en þarna
á ströndinni fannst mér ekkert til
um hana. Meðal annars hafði ég
eyðilagt góðar síðbuxur í túrnum.
Hópurinn var nokkuð blandaður.
Vinir Aureliu voru flestir seytián og
átián ára. Vinir Gail og Max voru
yfirleitt rúmlega tvítugir. Þarna var
líka frændi einhvers og konan hans.
Hann var tannlæknir, og þau voru
um fimmtugt. Þá var þarna líffræð-
ingur nokkur, vinur Max, og kon-
an hans,- þau voru nálægt þrjátíu
og fimm ára aldri. Þau voru með
tvo smákrakka með sér. Þetta var
mesti hrærigrautur, en samt
skemmtu allir sér vel. Tökum nú
til dæmis mína eigin fjölskyldu og
annað fólk ( Mesaville. Ég hef þaul-
hugsað um þetta. Engum þar dett-
ur í hug að skemmta sér nema
með fólki á sínum aldri. Það er
vegna þess að fólkið þarna er alltaf
að fela eitthvað hvað fyrir öðru.
Krakkarnir leyna því sem þau gera
og hugsa; foreldrarnir fela allt
sem máli skiptir fyrir börnunum,-
og foreldrar og börn eru í sams-
konar feluleik við afa og ömmu.
Kirkbroadsfólkið og kunningjar
þess fela ekki neitt. Þess vegna
eru þau öll svo afslöppuð og geta
skemmt sér saman hindrunarlaust.
Ég skemmti mér ekkert. Fyrir
miðdegisverðinn drukku allir vín
og bjór og urðu svolítið hátt uppi.
Síðan voru étin feiknin öll af spag-
hetti. Á eftir datt varla nokkrum
í hug að drekka meira, og því var
eðlilegt að engum dytti í hug að
dansa. (Ég hafði komið með plöt-
urnar mínar). Þess í stað kveiktu
þau bál og fóru að syngja. Þarna
voru tveir gítarleikarar, og svo var
sungið hvert lagið eftir annað —
þjóðlög, erlend lög, gömul dægur-
lög. Þau kunnu ekki öll alla söngv-
ana, en flest kunnu þau flesta
þeirra. Ég gaf vörum þeirra gætur.
Sjálfur kunni ég varla eitt einasta
aft lögunum.
Svo urðu þau æst í nokkuð, sem
þau kölluðu „Leikinn." Ollum við-
stöddum var skipt í tvo hópa og
svo voru bókatitlar hripaðir á
pappírssnepla. Síðan gekk fram
einn úr öðrum hópnum og reyndi
með látbragðsleik að gefa liðs-
mönnum sínum til kynna, hvaða
bók hann ætti við (þeir höfðu ekki
séð hvaða bókartitill var skráður
á blaðið, sem hann hafði dregið).
Tíminn var tekinn, og skipti miklu
máli að vera fljótur að geta upp
á hinu rétta. Aliur var leikurinn
upplagður fyrir þá, sem allt vissu,
til að láta Ijós sitt skína. Einn þeirra,
rauðhærður náungi, sem var vinur
Max, fór sérstaklega í taugarnar
á mér. Hann var alltaf að geta, og
gat rétt í um það bil annað hvort
skipti. Þegar röðin kom að hon-
um sjálfum að leika, rétti hann að-
eins upp þrjá fingur. „Þrjú orð?"
spurði Aurelia. Hann kinkaði kolli,
og rétti aftur upp þrjá fingur.
„Þriðja orðið?" spurði Melanie.
Hann kinkaði kolli. Svo lét hann
eins og hann væri að skjóta af
byssu. Aurelia sagði jafnskjótt:
„Hinn mikli Gatsby?"
„Rétt."
„Ellefu sekúndur!" kallaði tann-
læknirinn, sem hafði tekið tímann.
Allir hlógu og klöppuðu.
Ég gætti þess að geta ekki upp
á neinu. Þegar að mér kom að
leika, fannst mér eins og andlit
mitt og handleggir og fætur væru
gerðir úr sementi. Ég dró blað-
snepil úr hrúgunni og sá að á hon-
um stóð: „Ödipús konungur". Þá
hafði ég aldrei heyrt þann höfð-
ingja nefndan. Ég sneri mér að
hinum hópnum og bað þau að
segja mér hvernig ætti að bera nafn-
ið fram. Sá rauðhærði glotti háðs-
lega í barm sér. En það var Mel-
anie, vinkona Aureliu, sem sagði:
„Bækur eru nú ekki sterka hliðin
hans Kenneths. Hann hélt að Sölu-
maður deyr væri bara um aula,
sem ekki vissi hvernig ætti að selja."
Nú ætluðu allir að springa af
hlátri. Ég var sem lamaður og gat
ekkert sagt eða gert. Ég hefði get-
að drepið Aureliu. Eftir eina kvala-
fulla mínútu skilaði ég miðanum
og settist niður. Ég horfði stöðugt
á skóna mína. Þegar þau hin
ákváðu að fá sér miðnæturbað í
sjónum (þau voru óð, það var kom-
ið framundir nóvember og sjórinn
ískaldur), stakk ég ferðatöskunni
minni inn I Oldsinn og ók af stað.
Þá framdi ég eitt heimskupar.
Ég kom á hliðarveg nokkurn og
mundi að Max hafði sagt, að nýi
sportvagninn hans hefði bilað þar
og þau Gail hefðu orðið að ganga
síðustu tvær mílurnar að kofanum
Ég fór eftir veginum og viti menn,
þar fann ég bíl Max. Ég hataði
Max fyrir að eiga þennan bíl. Hann
var fagurrauður. Þessi litli gler-
augnaglámur átti alls ekki skilið
að eiga svona bíl. Hann hafði lok-
ið námi og vann á einhverri rann-
— VXKAN 40. tbl.