Vikan - 01.10.1964, Side 36

sóknarstofu fyrir háu kaupi. Svo
brá hann sér bara út einn daginn
og keypti bílinn rétt eins og að ná
sér í rakblöð út í sioppu.
Ég tók útvarpstækið, sem auð-
vitað var af vönduðustu gerð, úr
bílnum og faldi það í mínum. Veg-
urinn var alauður. Svo brá ég vasa-
hnífnum mínum og risti nokkrar
rákir á bílþakið. Síðan settist ég
undir stýri á mínum bíl og lét stuð-
arann á honum koma heldur óþyrmi-
lega við vinstri hlið skrautvagnsins,
nokkrum sinnum. Við þennan hama-
gang rann mesti móðurinn af mér.
Ég komst að þeirri niðurstöðu, að
bezt væri að fara aftur upp að kof-
anum og láta sem ekkert hefði skeð.
Þau höfðu lokið baðinu og komu
nú hlaupandi upp frá ströndinni,
hvíandi og híandi. Tannlæknirinn
líka. Ljóst var, að þau höfðu farið
út í allsnakin, án þess þó að nokk-
uð villt eða kynferðislegt lægi þar
að baki. Nú ætluðu þau að fara
að tilreiða poppkorn og kaffi og
hvaðeina fleira. Ég slæptist til og
frá og lét eins og ekkert hefði í
skorizt. Ég forðaðist Aureliu vegna
iðrunarinnar, sem ég sá í augum
hennar er hún leit á mig. Svo fékk
ég mér ærlegt bað og fór að því
loknu að sofa. Ég svaf ekki vel.
í dögun fór ég á fætur og lagði
miða á eldhúsborðið. Á honum stóð
að ég væri farinn að heimsæk|a
Tom, er hafði farið heim til sín um
helgina. Hann bjó í borg einni
skammt frá.
Tom fann ég aldrei vegna þess
að síðara nafn hans var Johnson,
og það voru um fjörutíu Johnsonar
í símaskránni. Svo ég ók fimmtíu
mílur áfram til annarrar borgar,
þar sem kappakstur var oft háður
á sunnudögum. En þar var enginn
kappakstur þennan daginn. Ég
keypti stálull og nuddaði rauðu
málninguna af stuðaranum hjá mér,
og útvarpstækinu henti ég í skurð.
Svo ók ég hingað og þangað og
hugsaði málin. Dalurinn sá arna
var heldur lítið uppörvandi. Upp-
skerunni var nýlokið og akrarnir litu
út eins og eftir stórorrustu. Meðal
annars datt mér í hug að aka eftir
aðalveginum á níutíu mílna hraða
unz ég rækist á eitthvað. Ég var
enn á leið út í sveit þegar bensín-
dælan lét af störfum.
Ég náði heim til Kirkbroadshjón-
anna klukkan þrjú um nóttina og
svaf langt fram yfir hádegi á mánu-
dag. Eliza frænka var í eldhúsinu,
þegar ég kom á fætur. Hún gaf
mér kjötsúpu og samloku, og ég
sagði henni að bíllinn hefði bilað
hjá mér. Hún sagði mér að steisjon-
inn væri iíka bilaður; hann drægi
eitthvað við veginn. Ég sagðist ætla
að kíkja á það.
Fyrst fór ég niður í bæinn og
keypti viðgerða bensíndælu. Svo
skreið ég undir steisjoninn og viti
menn, hljóðkúturinn hafði slitnað
niður. Allt sem þurfti til viðgerð-
arinnar var svolítill vírspotti. Ég
var ennþá undir vagninum, þegar
fólksvagninn hennar Gail skauzt
inn í bílskúrinn. Þið haldið kannski
að þau hafi tekið eftir mér undir
vagninum, en það var nú ekki til-
fellið. Ég býst við að þau hafi hald-
ið að ég væri víðs fjarri vegna þess
að þau sáu ekki bílinn minn.
Kirkbroad gamli ók sjálfur. Jafn-
skjótt og hann drap á vélinni, heyrði
ég hvert orð af því sem hann var
að segja. Þau voru önnum kafin
við að Ijúka samræðum, eins og
oft gerist áður en fólk stígur út
úr bílum.
„Hættu þessum sjálfsásökunum,
Aurelia," var Kirkbroad að segja.
„Þið Gail gerðuð það sem þið
gátuð. Auk þess gæti ég trúað að
þið færðuð þetta eitthvað í stíl-
inn."
„Hann var alveg að fara í rúst,
get ég sagt þér . . ." Þetta var rödd
Aureliu, sem kom úr aftursæti bíls-
ins. „Þú hefðir átt að sjá augun
í honum. Ég reyndi að ná tali af
honum, en hann forðaðist mig. Mel-
anie líður hræðilega. Hún hafði
ekki fyrr sagt þetta en hana lang-
aði til að skera úr sér tunguna."
„Þið vitið ekki, hvort það var
Kenneth, sem skemmdi bílinn fyrir
Max," sagði Kirkbroad. „Jafnvel
þótt við værum viss um það, mynd-
um við láta það kyrrt liggja. Þetta
er fullkomlega skiljanlegt. Ég
reyndi að aðvara ykkur stúlkurn-
ar fyrstu vikuna. Þetta er ekki í
Dralon sportgarnið
Hver hespa er númeruð - Trygging fyrir litaöryggi
■
DRALON FÆST
í góðu litaúrvali
um land allt.
DRALON ER
fljótprjónað,
mölvarið og
auðvelt í þvotti.
DRALON ER
létt, sterkt og
vandað garn.
36
VIKAN 40. tbl.