Vikan - 01.10.1964, Síða 41

aSa síðustu lykkjuna af hœgra
prjóni, prjóna saman 2 síðustu
lykkjur á vinstra prjóni og
steypa óprjónuðu lykkjunni yfir
lykkjuna, sem myndaðist þegar
2 1. voru prj. saman).
Prjónið þannig áfram bekkinn
á enda, og þá eru 24 1. á prjónin-
um. Prj. 1 umf. brugðna til baka
yfir allar lykkjurnar. Takið úr
frá réttu með þvi að prjóna
saman 2 I. sl. þannig: * takið
1 1. óprj., prj. 1 1. og steypið
óprjónuðu lykkjunni yfir frá
prjónuðu, 1 1. sl. *. Endurtakið
frá * til * umferðina á enda,
og endið með 2 1. sl. Prj. 1 umf
br. til baka. Gerið þá úrtökur
frá réttu: prj. 1 1. sl. *, takið
1 1. óprj. prj. 1 1. sk, steypið ó-
prj. 1. yfir prjónuðu lykkjuna *.
Endurt. frá * til * umf á cnda.
Þá eru 9 1. á prjóninum. Prj. br.
til baka. Klippið á þráðinn,
dragið hann i gegn um lykkj-
urnar og gangið frá Iionum á
röngu. Pressið búfuna lauslega
frá röngu og saumið hana sam-
an með aftursting og þynntum
garnþræðinum. Búið að lokum
til svartan skúf og festið efst
á kollinn.
VESKIÐ:
Yeskið er prjónað í tveimur
stykkjum og saumað saman í
hliðunum.
Byrjið neðst, og prj. C hálfrúð-
ur (36 1.). Prjónið síðan með
sömu aðferð og á húfunni, þar
til 1 hálfrúðubekkur hefur verið
prjónaður. Prj. þá (sjá mynd)
3 hvíta og 2 svarta rúðubekki.
í byrjun næsta svarta bekks
er tekið úr, þar til 5 1. eru í
hverri rúðu og í byrjun næsta
hvíta bekks er tekið úr, þannig
að 4 k séu i hv. rúðu, og að
lokum er tekið úr í seinasta
svarta hálfrúðubekknum, þannig
að 3' 1. séu í hv. rúðu. Saumið
veskið saman á hliðunum á sama
hátt og húfan var saumuð, fóðr-
ið það síðan og festið við lás-
inn.
BURTRÆKUR OR
BÆNUM
Framliald af bls. 27.
koma við vestur í Nausti, og
ung stúlka getur ómögulega far-
ið þangað inn á stretchbuxum
um hábjartan daginn.
Það var laust stæði þar fyrir
utan, og ein króna sett í mælinn
á meðan stúlkan skrapp inn. Hún
kom svo út aftur eftir stutta
stund, klædd nýjum og falleg-
um sumarkjól og skinnjakka
utanyfir, og herrann lyfti henni
upp í söðulinn.
Svo var haldið áfram austur
Hafnarstrætið og beygt suður
Pósthússtræti, því nú fannst herr-
anum hann ekki vera nógu vel
klæddur, og krafðist þess að fara
KVENSKÚR
t* , aa ,
eimgongu
KVENSKÚR
inn til P & Ó til að fá sér þokka-
elg föt og hvíta skyrtu.
Þau voru stödd á gatnamótun-
um rétt fyrir framan Pósthúsið
og biðu eftir grænu Ijósi, þegar
eyrnaskerandi sírennuvæl barst
tli þeirra, og lögregluþjónn í
svörtum leðurjakka með hvítan
hjálm á höfði kom þeysandi á
móti þeim, snarbremsaði á miðri
götunni við gatnamótin, þaut af
baki og skildi hjólið þarna eftir,
en gekk til reiðmannsins og sagði
við hann alvarlegur í bragði: —
„Viltu gjöra svo vel að koma með
mér inn á lögreglustöð!"
„Hvað er nú að?“ spurði reið-
maðurinn undrandi.
„Viltu bara koma með mér inn
á stöð, — við skulum ræða mál-
ið þar.“
Bæði var það, að ekki var hægt
um vik að snúa hestunum við
þarna í umferðarklemmu, sem
skapaðist við þetta tiltæki lög-
reglunnar, og svo hitt, að það
hefði verið dálítið nýstárleg sjón,
að sjá lögregluþjón teyma hest-
ana eftir götunni, svo reiðmaður-
inn sagði:
„Þú verður þá að teyma hest-
ana.“
„Það skal ég gera,“ svaraði sá
einkennisklæddi, og tók í taum-
ana hjá honum og sneri hestinum
við.
„Væri ekki sæmilegra að teyma
heldur undir dömunni?" leyfði
reiðmaðurinn sér að segja, því
hún sat í söðli og var aðeins á
eftir.
„Jú, það er það nú kannske,“
svaraði hinn, og gekk í áttina til
hennar, en tók þá allt í einu eftir
öllum þeim skara fólks, sem
safnazt hafði í kringum þau, og
ljósmyndurum VIKUNNAR, sem
kepptust við að taka myndir.
Hann hætti því við að taka í
tauminn hjá henni, en gekk á
undan þeim í áttina að portinu
á bak við lögreglustöðina. Smátt
og smátt áttaði hann sig á því,
að þetta var ekki eins alvarlegt
mál og hann hafði í fyrstu haldið,
og brosti æ meir og meir, því
nær sem dró að portinu.
Og þar inni steig ferðafólkið
af baki og beið átekta.
Lögregluþjónar komu hver á
eftir öðrum út á törppurnar og
horfðu hugfangnir á hestana og
fólkið, en drógu sig jafnharðan
inn aftur, því nú var þetta ekki
lengur í þeirra verkahring, —
nema varðstjórinn, sem áður var
minnzt á. Hann gægðist fyrst út
um gættina og var þungur á svip.
Þegar hann sá að við vorum að
taka myndir af honum, færðist
hann allur í aukana, og svipur-
inn sýndi ljóslega að honum var
VIKAN 40. tbl. —