Vikan - 20.01.1966, Blaðsíða 15

Breyttu eldhúsinu
í upptökusal
Það hlýtur að hafa verið líf í tusk-
unum á heimili 0‘Brien fjöl-
skyldunnar í Hampstead, Englandi, fyr-
ir nokkrum árum. Börnin voru aðeins
tvö, Tom og María, en þau voru alltaf
að finna upp á einhverju.
Þegar Tom, sem er eldri, var 10 ára,
datt systkinunum í hug að spreyta sig
á upptökum. Þau létu ekki þar við
sitja heldur breyttu eldhúsinu í upp-
tökusal — þótt móðir þeirra hafi að
sjálfsögðu ekki litið slíkt tiltæki hýru
auga! Tom lék á píanó og María sá
um öll önnur hijóðfæri. Hún notaði
allt sem hendi var næst fyrir „hljóð-
færi“ — steikarapönnu, sem hún klór-
aði með hárbursta eða skóbursta, pott-
lok, sem hún slengdi saman, gamlar
hringlur og tvær mjólkurflöskur, sem
hún setti misjafnlega mikið vatn í,
þannig að þær gáfu frá sér mismun-
Framhald á bls. 34.
Hin vinsæla brezka söngkona Dusty Spring-
field, Bróðir hennar, Tom, er þekktur laga-
smiður, hefur m.a. samið lög fyrir The
Seekers, t.d. ,,1‘U never find another you“,
„A world of our own“ og „The Carnival is
over“.
Hermann
Söngvari og fyrirliði
hinnar vinsælu brezku
ungiingahljómsveitar
Herman's Hermits lieitir
Pctcr Noone. Margir
hafa velt því fyrir sér
hvers vegna hann kallar
sig Hermann, úr þvf að
hann á annað borð heit-
ir Pétur. Það voru fél-
agar hans í hljómsveit-
inni, scm fundu upp á
því að kalla hann Her-
mann, þegar þeir kvöld
citt höfðu horft á teikni-
myndaþátt í sjónvarp-
inu. Ein fígúran í þess-
um þætti hét Sherman
og líktist Pétri mjög í
útiiti. Eftir þetta var
Pétur ekki kallaðurann-
að cn Ilcrmann. En
hvers vegna s-inu fram-
an af nafninu var sleppt,
er öllum hulin ráðgátai
Ilér situr Hcrmann —
cða Pétur — við píanó-
ið licima hjá sér. Hann
cr sagður hafa gott vit
á músik og eitthvað hef-
ur hann lika lært í þeim
cfnum, þvi að áður en
hann fór að syngja með
Thc Hcrmits (sem hétu
þá raunar The Heart-
bcats) stundaði hann
nám við Manchcstcr
School of Music.
Lukkunnar
pamfíll
Hann er hár vexti og renglulegur,
hárið sítt og hrokkið. Hann er jafn-
an klæddur snjáðum vinnufötum, blá-
leitum, peysu með rúllukraga. Á höfði
ber hann gamla og velkta derhúfu,
svarta. Þetta er geðugur, ungur pilt-
ur, sem hefur til brunns að bera tals-
verða hæfileika sem söngvari, ljóð-
skáld, tónskáld og gítarleikari. Hann
heitir Donovan og er 18 ára gamall.
Donovan haslaði sér völl sem þjóð-
lagasöngvari í Englandi fyrir örfáum
mánuðum. l>að þótti aldeilis tíðindum
sæta, þegar þjóðlagasöngvari var kom-
inn ofarlega á vinsældarlista innan
um allar bítlahljómsveitirnar. Fyrir
þremur mánuðum sendi hann frá sér
fyrstu hljómplötuna, lagið Catch the
Wind, sem komst óðara í 15. sæti vin-
sældalistans, — en að einni viku lið-
inni var það komið í 3. sæti.
Fyrir flesta er leiðin upp á stjörnu-
liimininn þyrnum stráð. En Donovan
var lukkunnar pamfíll. Það liðu ekki
nema þrír mánuðir frá þvf hann söng
fyrst á bjórstofum, þar til nafn hans
var á allra vörum. Þegar hann kom
fram í sjónvarpsþættinum „Ready,
Steady, Go“! komst hann fyrir al-
vöru í sviðsljósið. Ef til vill varð
frægð hans svo skjót, sökum þess að
hér var eitthvað nýtt á ferðinni. Ýms-
ar spurningar vöknuðu hjá ungling-
unum: Er þetta fyrirboði þess sem
koma skal. Tekur músík í þjóðlaga-
stíl við af bítlamúsikinni. Sumir sögðu
líka að það væri eitthvert vit í þess-
um unga manni. Ilann hefði eitthvað
að segja fólki í söngvum sínum. Hann
væri skáld.
Líklegt má telja, að fáir skemmti-
kraftar liafi í uppliafi frægðarferils
síns fengið jafn mikla auglýsingu í
músikblöðunum brezku og Donovan.
Frá því hann kom fyrst fram í áður-
nefndum sjónvarpsþætti hafa blöðin
haft vakandi auga með honum. Grein-
ar og myndir hafa birzt í hverri viku
— og ekki hvað sízt bréf frá lesend-
um.
Hann hefur verið sakaður um að
stæla hinn þekkta bandaríska þjóð-
lagasöngvara Bob Dylan (sem m.a.
hefur samið lagið Blowing in the
wind), ekki aðeins hvað snertir söng-
stíl. heldur og ljóðsmíð og klæðnað.
Reiðir aðdáendur Donovans (því að
auðvitað eiga þjóðlagp.söngvarar líka
sitt p.ðdáendalið) bafa borið ásakan-
irnar til baka í bréfum sínum til
miisikblaðanna.
Sjálfur segir Donovan:
— Ég geri mér ekki far um að
stæla Bob DyJan. Ég hef orðið fyrir
áhrifum af söng hans á nákvæmlega
sp.ma hátt og ég hef orðið fyrir áhrif-
um af öðrum miklum þjóðlagasöngv-
urum, Woody Guthrie og Pete Seeger,
svo einhverjir séu nefndir. Hvað er
athugavert við það?
Donovan heitir fullu nafni Donovan
Philins Leitch. Hann fæddist í Glas-
gow 5. maí 1946 en býr nú í Putney.
Aðeins 13 ára að aldri byrjaði hann
að setja. saman ljóð og smásögur og
ári síðar fór bann að semja lög. Hann
hefur leikið á gítar og munnhörpu
í tvö ár. Munnhörpuna hefur hann í
járnumgjörð um hálsinn og getur
þannie leikið undir á gítarinn, þegar
hann blæs f munnhörpuna.
Hann hætti í skóla 15 ára gamall
og fékkst við margvísleg störf, þar
til hann tók að syngja opinberlega,
— hann bónaði bfla og grúf skurðl.
Þegar hann hafði orðið sér úti um
gftar og hafði sett samtn lög við
nokkur af ljóðum sínum byrjaði hamt
að syngja á krám og bjórstofum. Hann
var á flækingi milli baðstrandanna á
Suður-Englandi, þegar Peter Eden,
fulltrúi frá Southern Musie, heyrði til
hans og bað hann um að tryngja nokk-
ur laga sinna inn á segulband M1
reynslu. Það gperði Donován með
mestu ánægju, en viðstaddur var af
tilviljun Bob Bickford frá vinsælasta
sjónvarpsþætti unga fólksins, „Ready,
steady, go“! — og upp frá þessu tók
hamingjuhjólið að snúast.
Hann hefur sent frá sér hljóm-
plöturnar „Catch the Wind“ og
„Colours“, svo og LP plötu með því
óenskulega nafni „Things thats been
did and things thats been hid“. Allar
þessar hljómplötur hafa til skamms
tíma fengizt í Hljóðfærahúsi Reykja-
víkur en eftirspurn eftir þeim hefur
verið slík, að því er Bragi verzlunar-
stjóri segir okkur, að upplag hefur
þrotið hvað eftir annað. Þetta sýnir,
að íslenzkir unglingar kannast við
Donovan og kunna að meta söng hans,
þótt plötur hans hafi lítið sem ekkert
verið leiknar í Ríkisútvarpinu.
En hvað segir Donovan sjálfur um
vinsældirnar, sem hann hefur hlotið
á svo skömmum tíma?
— Ég veit ekki, livort þær vinsæld-
ir, sem plötur mínar og Dylans hafa
notið, tákna í rauninni það, að áhugi
sé að vakna fyrir músik af þessu tagi.
Ég vona það, en samt hef ég það á
tilfinningunni, að slíkt sé ógerlegt.
Hann þarf ekki að óttast það. Þegar
hann kom fyrst fram á sviði á hinum
risastóra Wembley-leikvangi ætlaði
allt um koll að keyra. Þetta voru
útitónleikar, sem brezka músikblaðið
New Musical Express efndi til og
bljómsveitirnar sem komu fram voru
ekki af verri endanum: þar voru Bítl-
arnir, Rollingarnir og Kinks meðal
annarra. Það var gólað og skrækt,
klappað og stappað — þar til Donovan
byrjaði að syngja. Þá féll allt f dúna-
logn. Það var hlustað, en slíkt þykir
heyra til undantekninga á svona sam-
komum. Það er ekki laust við að þetta
minni á hliðstæðan atburð, sem átti
sér stað í Reykjavík fyrir nokkrum
mánuðum. Þá v?.r hér á ferð hin á-
gæta brezka hljómsveit The Searhc-
ers og hélt nokkra tónleika í Reykja-
vík og Keflavík. Á fyrri hluta tón-
leikanna léku unglingahljómsveitir og
þá ætlaði allt um koll að keyra vegna
hávaða í hljómsveitunum og óhljóða
í ungum áhorfendum. En svo birtust
The Searchers á sviðinu og upphófu
söng sinn og þá brá svo undarleg.1 við
að allt féll í stafalogn. Þeir, sem höfðu
staðið upp, settust aftur f skyndi og
létu fara lítið fyrir sér í sætunum.
Það var fáguð músik og framkoma
listamannanna, sem hafði þessi áhrif.
Jafnvel lögregluþjónarnir, sem höfðu
raðað sér upp við leiksviðið til þess
að vernda hljómsveitina gegn hugsan-
legri ásókn hinna ungu áhorfenda,
botnuðu ekki neitt í neinu. Þetta var
músik, ekki hávaði. Það var hlustað
meðan lögin voru leikin, en að loknu
hverju lagi komu fagnaðarlætin 6-
Framhald á bls. 34.
VIKAN 3. tbl.