Vikan - 20.01.1966, Blaðsíða 39

Bréf til Sveins frænda Framhald af bls. 13.
Ef þú gengur með þær grillur í kollinum, að tíminn standi alls stað-
ar kyrr, nema í Ameríkunni, þá er það misskilningur.
Hér flýgur tíminn áfram af þvflíkum fiandagangi, að maður ætlar
úr hálsliðnum af því einu að horfa upp á það.
Hún er liðin sú tíð, þegar lífið gekk hér sinn vanagang, eins og það
var kallað. Við munum báðir þá daga þegar menn tóku mið af náttúru-
öflunum í gerðum sínum; gengu berserksgang, ef áleiðingar dró með
fiöllum á þurrkdegi en fóru sér hægt, þegar ekkert lá á. Þessir dagar
eru allir. Nú eru menn á harða hlaupum í kapp við klukkuna, en skipta
sér ekkert af náttúruöflunum! Klukkan er orðin að harðstjóra í lífi
barnsfæðingar hér í hreppnum síðan síldarævintýrið hófst.
í haust var t.d. svo mikið að gera að við borð lá, að ekki yrði haldin
hér hrútasýning sökum annríkis. Þó vildi svo blessunarlega til, að sæmi-
Jega hægur dagur kom, þó ekki fyrr en löngu eftir veturnætur. Var þá
rokið til, helztu hrútar sveitarinnar tíndir saman og haldin sýning. Ég var
svo óheppinn, að þurfa að vera að heiman einmitt þennan sama dag
og gat þessvegna ekki verið þarna viðstaddur. Hef ég ekki beðið þess
bætur enn, því hrútasýning er ásamt með þorrablóti, helzta skemmtun,
sem hér verður haldin.
Hrútasýning er nefnilega meira en sýning á hrútum. Hún er auk þess
bæði fílósófisk og menntandi samkoma og skáldaþing.
A hrútasýningu leysist úr læðingi sjálfkrafa og óþvingað allt það
skemmtilegasta, sem bændur hafa hugsað, en þagað yfir, síðan á næstu
sýningu á undan.
225
NYTTJ
Diplomat vindill: Glæsilegur mjór vind-
ill, sem i einu hefur fínan tóbaksilm
og þægilega mildi.
Lengd: 130 mm.
Danish Whiffs smávindill: Sérstaklega
mildur, mjór smávindill, sem er reyktur
og virtur víða um lönd.
Lengd: 95 mm.
SKANDINAVISK
TOBAKSKOMPAGNI
Leverandor til
Det kongelige danske Hof
manna, hver klukkutími einskonar gashyrndur fjandi á hælum þeirra.
Hvað veldur? kannt þú að spyrja. Hvað veldur því, að hraðinn hefur
haldið innreið sína hér í byggðarlagið? Því er fljótsvarað.
Slldin er lögst að Austfjörðum. Síld. Þetta er töfraorð. Það er skráð
gullnu letri fyrir hugskotssjónum manna, hvenær sem þeir loka augun-
um. Menn sofna út frá síldarfréttum á kvöldin, dreymir síld á nóttunni
og muldra I svefnrofunum á morgnana: „Skyldu þeir hafa verið að
drepa hana í nótt".
Bakkagerðisþorp er orðin ein allsherjar síldarstassjón, með bræðslu
og tveim söltunarstöðvum.
Hver skyldi hafa trúað þvílíku og öðru eins, þegar við vorum að al-
ast upp hérna á kreppuárunum?
Þeir eru enn að bræða, þegar ég skrifa þessar línur og komin aðventa.
Það er ekki nóg með, að þorpsbúar séu allir komnir ( síldina, heldur
og bændurnir líka. Þeir mega naumast vera að því að tutla niður úr
beljunum. Svona er þetta einnig alls staðar hér I kring. Bændur uppi á
Héraði hafa ekki orðið nokkurn tíma til að búa fyrir jarmandi sfldar-
kóngum niður um alla firði, sem ganga á eftir þeim með grasið I skón-
um að fá þá í vinnu, eins og þeir væru að biðja sér kóngsdóttur.
Aldrei í manna minnum hefur verið jafnmikil atvinnu á Borgarfirði
og þetta ár. Menn vinna bæði dag og nótt, enda hefur svo til tekið fyrir
Það eru engin takmörk fyrir því hvað menn, sem maður heldur sig
gjörþekkja, geta komið manni skemmtilega á óvart á hrútasýningu og
það alveg blá-edrú.
Væri ég nógu mikill maður til þess, hikaði ég ekki við að orða frægar
Ijóðlínur eins þjóðskáldsins upp á nýtt og hafa þær svona:
— Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með ágætan hrút er hann meiri en hann sjálfur. —
Ég ætla að vona, að þau ósköp dynji aldrei yfir Borgarfjörð, að hér
verði svo mikil atvinna, að ekki verði tími til að halda hrútasýningu ann-
að hvert ár, eins og vera ber.
En takist svo hörmulega til, skal ég verða fyrsti maður til að axla
mín skinn og flytja í einhvern þann stað þar sem menn mega vera að
því að njóta jafn ágætrar skemmtunar og hrútasýning er.
Af framansögðu gætir þú haldið að hér hefði ríkt mesta ágætis tíðar-
far að undanförnu. En það er nú eitthvað annað.
Tlðarfarið hefur verið hábölvað með endemum síðustu misserin. Vet-
urinn síðasti var bæði langur og kaldur. Fjörðinn fyllti tvisvar af hafís.
Vorið var kalt og gróðurlaust og sumarið gleymdi að koma. Það var
fyrst í haust, að við fengum einn góðan mánuð.
Nú er vetur lagstur að á nýjan leik með stórhríðum, frosti og fannfergi.
Líklega verða allir hér um slóðir orðnir ruglaðir áður en góð tíð kem-
. vikan 3. tbi. gg