Vikan


Vikan - 20.01.1966, Blaðsíða 48

Vikan - 20.01.1966, Blaðsíða 48
Þrír vargar sóttu a8 Dreyfusi, en hann varðist af miklum fimleik með rýtingnum. Þeir hættu þó ekki árásinni, þótt Dreyfus særði þá hvað eftir annað, og loks sló einn gamm- urinn hnífinn úr hendi hans, en í sama bili greip Dreyfus um háisinn á honum og þeytti honum í sjóinn. FLÓTTI FRÁ DJÖFLAEY Sönn frásögn Það er ekki ýkjalangt síðan að um 60 fangar voru fluttir hlekkjaðir á höndum og fótum til Parísarborgar og komið þar fyrir i öruggu fangelsi, sem átti að verða þar lieimili til ævi- loka. Þetta voru síðustu fangarn- ir, sem höfðu verið í haldi á frönsku sakamannanýlendunni á Frönsku Guyana, sem almennt er nefnd Djöflaey. Með þessum fangaflutningi var loks lokið einum skuggalegasta kaflanum í sögu franskrar réttvisi. Frakkar hófu að flytja fanga til þessa staðar, einhverntima á miðri 18. öld, og fljótt fóru þeir sjálfir að kalla þennan stað „Hcl- vítið handan liafsins“. Þar hafa þeir alls komið fyrir um 70 þús- und vesölum afbrotamönnum, en af öllum þeim fjölda hafa að- eins um 2000 átt afturkvæmt til ,,menningarinnar“, niðurbrotn- ir á sál og líkama. Þessi nýlenda franska ríkis- ins er að nokkru leyti staðsett á meginlandi Suður-Ameríku, og að nokkru á fjölda smáeyja fyrir ströndinni, en af þeim er Djöfla- eyjan illræmdust og þekktust, og því er oft að allt nýlendu- svæðið er nefnt eftir henni. Einn furðulegasti þátturinn i sögu þessa staðar hófst þegar barón Millius kom fram með þá tillögu árið 1823, að gera Guy- ana að betrunarþjóðfélagi saka- manna. Fjöldi vændiskvenna var þá tekinn höndum í Frakklandi og fluttar nauðugar þangað og gift- ar afbrotamönnum nýlendunnar. Hugmynd hins góðhjartaða har- óns var sú, að þessu fólki gæfist þannig tækifæri til að byrja nýtt lif og betra, og hann áleit að erfið lifsbaráttan mundi þroska það svo að það yrði að nýtum borgurum. En það fór á aðra leið, þvi það urðu aðeins sárafáir, sem náðu þessu marki áður en þeir luku ömurlegri ævi sinni. Eftir þessa misheppnuðu til- raun vöknuðu frönsk yfirvöld loks til meðvitundar um það, að flutningur afbrotamanna til staðarins væri ekki samboðinn siðuðu þjóðfélagi, og fóru að flytja þá til Nýju Kaledoniu, þar sem loftslag og aðrar að- stæður eru mun mildari og betri, —- en þar þótti föngunum líða skammarlega vel — svo að 1883 var enn á ný farið að flytja af- brotamenn til Guyana. VIKAN birti í fyrra greina- flokk um Dreyfusmálið svo- nefnda, og þykir þvi ekki ástæða til að rekja það hér. Þó má minna á að Dreyfus var dæmd- ur saklaus fyrir njósnir árið 1895 og fluttur til Djöflaeyjar, þar sem hann var í haldi í fjögur og hálft ár. í frásögn VIKUNNAR var ekki lýst þeirri einu flóttatil- raun, sem hann gerði á þessum tíma, og því þykir hlýða að birta hana hér. Dreyfus hafði haft undirbún- ing að þessum flótta ásamt nokkrum meðföngum, en þar á meðal var ein stúlka, Odetta að nafni. Fangarnir höfðu safnað lengi saman rekavið allskonar, sem var nóg af við ströndina, og voru búnir að smíða fleka, bundinn saman með viðartág- um. Flekinn mátti teljast furðu- stór miðað við allar aðstæður og þá leynd, sem varð að hafa á framkvæmdum, og á honum var meir að segja eins konar káeta eða skýli, þar sem þeir hugðust hafa einn félaga sinn, en hann var veikur og illa haldinn. Odetta hafði séð þeim fyrir vistum til þriggja vikna, en hún átti greiðan aðgang að forða- búri staðarins, þvi þar vann hún við eldhússtörf. Flekanum. var svo lagt við stjóra innst inni á lítilli vík, þar sem bergið slútti fram yfir og skýldi honum. Þar var hann öruggur fyrir augum fangavarðanna. Það var mjög vont veður, nótt- ina sem fangarnir hittust í lielli einum þar skammt frá, til að framkvæma flóttann. „Við meg- um þakka fyrir þetta óveður,“ sagði Dreyfus, „því þá er meiri von til að flóttinn takist og eng- inn verði var við okkur. Von- andi skánar það samt með morgninum, þvi flekinn tollir varla lengi saman i þessum sjó- gang. Þá verðum við komin það langt burt frá eynni að við get- um talizt örugg. Nú er síðasta tækifæri til að hætta við flótt- ann, ef einhver ykkar er smeik- ur við veðrið, þá skuluð þig segja til strax. Ég er ákveðinn að leggja út í óvissuna á flekan- um og þeir, sem með mér fara verða að hafa fastan ásetning að gefast ekki upp fyrr en yfir lýkur. Vill eitthvert ykkar verða eftir?“ „Nei, ekki ég,“ svöruðu allir einum rómi og liorfðu festu- lega á Dreyfus, sem leit á þau hvert af öðru eins og til að sann- færa sjálfan sig um að þar væri engan hilbug að finna. „Jæja, ])á skulum við halda af stað,“ sagði hann og gekk út úr hellinum niður að strönd- inni þar sem flelcinn beið þeirra. Hánn skoppaði til og frá á ólg- andi hafinu, og það var rétt naumlega að þau komust öll upp á flekann í kolsvörtu myrkrinu og veðurofsanum. Erwin settist við stýrið, en Dreyfus, Antonio og Legouvé bundu ábreiðurnar, sem þeir höfðu stolið úr fangaklefunum, við siglutréð. Odetta lagaði lil í skýlinu, þar sem veiki fanginn átti að vera. Það leið um hálf klukkustund áður en þau höfðu komið öllu í lag á flekanum. Einkennilegur ævintýrablær hvíldi yfir þessu ótrausta farartælci, með nokkr- um tötralegum, grindhoruðum mönnum og einni fjörlegri og liugrakkri stúlku, sem ætluðu að leggja út í myrkrið og óvissuna á þessu flekaræksni. „Eru allir tilbúnir?“ spurði Erwin lolcs. „Já, okkur er eklcert að van- búnaði, kunningi," svaraði Dreyfus, við skulum höggva á kaðalinn og koma okkur af stað.“ Odetta rétti honuin öxina, sem hann tvíhenti og reiddi til liöggs. Þá gall við snöggt hróp frá ströndinni, svo allir lirukku í kút. „Það verður ekkert úr flótta hjá ykkur, bölvaðir hundingjarn- ir,“ var hrópað „komið ykkur á land á augabragði, eða ég skýt ykkur eins og rottur!“ Þau sáu óljóst að maður kom hlaupandi eftir fjörunni og hélt á stórri skammbyssu, sem hann miðaði í áttina til þeirra. Þar var kominn Murillo fangavörð- ur, alræmdur þorpari og hrotti. Hann nálgaðist flekann liröðum skrefum, og var að teygja sig til hans, þegar dökk vera kom i liendingskasti niður ldöppina, stökk aftan að Murillo, þreif hann heljartökum og dró hann upp á land. Hann náði af lionum byssunni eftir stutta viðureign og henti henni langt út á sjó.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað: 3. Tölublað (20.01.1966)
https://timarit.is/issue/298677

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.

3. Tölublað (20.01.1966)

Aðgerðir: