Vikan - 22.06.1967, Blaðsíða 48

ULJLJU
LILUU
LIUU BiNDI
ERU BETRI
Fást í næstu bú5

- og flasan fer
hvað á ég að segja? — Oíurlítið beisklega. Ég gæti líka sagt ofurlítið
nöldrandi. Mér þykir leitt að þurfa að endurtaka það, sem ég hef
áður sagt. Þetta er allt saman mjög alvarlegt mál, og ég hef aðeins eina
ráðleggingu að gefa yður: Takið rétta trú, takið rétta trú. Trúið nú,
áður en það er of seint. Með því móti forðið þér yður frá miklum
vandræðum og ógæfu.
Angelique óskaði þess af öllu hjarta, að Monsieur de Bardagne hypj-
aði sig eitthvað annað, til að njóta þess að hlusta á eigin rödd. Hún
var orðin þreytt á að þurfa að snúa í þá bakinu og láta sem hún hefði
eitthvað fyrir stafni, til þess að ekki sæist framan i hana.
Að iokum dóu raddirnar frammi á ganginum út. Síðan tóku varð-
liðarnir fyrir utan húsið að fjarlægjast, og smám saman komu með-
limir fjölskyldunnar, einn eftir annan, fram í eldhúsið og röðuðu sér upp
umhverfis borðið. Gamla þjónustustúlkan — sú, sem kastað hafði laukn-
um — trítlaði yfir að eldstæðinu og dæsti feginsamlega, þegar hún sá
að maturinn, sem hún hafði svo gersamlega gleymt í hita dagsins
hafði ekki skemmzt að heitið gæti.
— Tak elskan, hvíslaði hún að Angelique. — E'f þú hefðir ekki komið
til, hefði húsbóndinn gefið mér ærlega á baukinn.
Þessi gamla kona, Rebecca, lauk við að leggja á borðið stóð svo
við borðsendann, meðan séra Beucaire fór með stutta bæn. Svo settust
allir. Angelique stóð vandræðalega við eldinn.
Maitre kaliaði til hennar.
— Dame Angelique, komdu og seztu. Við höfum ævinlega meðhöndl-
að þjónustufólkið á sama hátt og fjölskylduna. Barn þitt heiðrar okkur
einnig með nærveru sinni. Sakleysi barnanna flytur ævinlega með sér
blessun guðs. Við verðum að finna henni stól við hæfi.
Ungi drengurinn, Martial, stökk á fætur, og kom andartaki seinna
með háan stói, sem geymdur hafði verið uppi á háalofti, síðan yngsta
barnið, sjö ára gamall drengur, hætti að nota hann. Angelique setti
Honorine á stólinn og sú litla starði með þóttasvip yfir hópinn.
1 kertaljósinu virti hún vandlega fyrir sér þessi borgarbúaandlit.
Það var eins og þau ein stæðu út úr myrkrinu. Svörtu fötin gengu út
í eitt við skuggana. Hvítar skuplur kvennanna sneru allar í áttina til
hennar. Að lokum staðnæmdust augu hennar á séra Beaucarie, sem sat
við annan enda borðsins. Til hans brosti hún sinu blíðasta brosi, pataði
út höndunum og hélt töiuverðan ræðustúf, sem enginn skildi að öðru
leyti en því, að hann táknaði ótvíræða vináttu. Allir hrifust af smekk-
legu vali hennar: Sá, sem hún hafði kjörið sér að vini, var vitrasti
maðurinn i öllum hópnum.
— Ósköp er hún dásamleg! hrópaði hin unga Abigail, dóttir prestsins.
— Er hún ekki sæt, sagði Séverina.
— Hárið á henni er eins og koparpönnurnar, sagði Martial.
Þau hlógu öll, og Honorina hélt áfram að virða prestinn fyrir sér með
augljósri aðdáun. Gamli maðurinn var snortinn og dálítið upp með sér
yíir því, að hann skyldi hafa svona djúp áhrif á þessa barnungu stúlku.
Hann bað um að henni yrði gefið fyrst á diskinn.
— Á þessu heimili meðhöndlum við lítil börn eins og kónga. Herrann
var mikill barnavinur.
Hann minnti á hvað Jesús sagði, þegar hann hafði tekið lítið barn
og sett það í miðjan hóp fullorðinna, sem allir voru hlaðnir syndum
og áhyggjum þessa heims. — Hver sá, sem ekki tekur á móti himnaríki
eins og barn, mun alls ekki inn í það komast.
Andlitin urðu alvarleg aftur, meðan hann talaði, og að loknu borð-
haldi tók elzti drengiirinn af borðinu eins og siður var i borgaralegum
fjölskyldum.
— Faðir, sagði Séverine, sú tólf ára gamla, og röddin titraði af
hneykslun. — Hvað hefðir þú gert, hefðu þeir neytt Lazarus frænda til
að taka sakramenti? Hvað hefðirðu gert?
— Það er ekki hægt að neyða neinn til að taka sakramenti, stúlka
min. Jafnvel Pápistarnir álitu það helgispjöll og gagnslaust I augum
guðs.
— En ef þeir hefðu samt gert það. Hvað hefðirðu gert? Drepið þá?
Augu hennar voru dökk og áköf í snjóhvítu andlitinu og þar, sem
hún sat þarna, með hvíta skupluna, var hún einna líkust gamalli, lítilli
konu.
— Ofbeldí, barnið mitt, byrjaði Maitre Gabriel.
Hún kipraði stóran fráhrindandi munninn í grettu. — Auðvitað
hefðirðu látið þá gera það. Og hús okkar hefði verið vanhelgað.
— Börn eru engir dómarar í þessum málum, þrumaði Maitre Gabriel i
skyndilegu reiðikasti.
Þetta var friðsamlegur maður, sem við fyrstu sýn hefði mátt ætla
dálítið værukæran. E'n þrátt fyrir ofurlitið feitlaginn vöxtinn og mild,
blá augun, var fátt fjær sannleika. Angelique átti eftir að kynnast
því, að fólkið frá La Rochelle var hart eins og naglar, undir hálf-
volgu yfirborði efnishyggjurnar. Þegar Maitre Gabriel rauk upp við
borðið, minntist hún þess snögglega, hvernig hann hafði leikið hana á
veginum til Sables-d’Olonne. Hann var sú manntegund, sem sýndist
fædd til að liggja yfir krásum og sinna því mest, að gíeðja magann,
en í rauninni var hann hæstánægður með brauðhleif og blað af hvit-
lauk, eins og hinn góði Hinrik konungur hafði nærzt á undir langri
dvöl sinni i La Rochelle, áður en hann lagði af stað til að hlýða messu
í París.
Þegar fjölskyldan var komin inn í annað herbergi, til að lesa biblíuna,
var Angelique ein eftir hjá dóttur sinni, ásamt gömlu þjónustustúlkunni,
yfirkomin af áhyggjum.
— Ég veit ekki hvort þessi matur dugði þér, sagði hún, — en barnið
mitt hefur ekki fengið nóg af borða. Jafnvel lengst inni í skóginum
hefur hún alltaf fengið meira en hér í kvöld. Og þó sýnist Þessi fjöl-
skylda nógu auðug. Hefur hallærið og fátæktin frá Poitou ná alla
leið hingað?
— Hvaða þvæla er þetta! hrópaði gamla konan hneyksluð. — Við
íólkið í La Rochelle erum auðugust allra borgarbúa í konungdæminu,
og þó hefur stundum verið hart í ári hjá okkur. Að lokinni umsátinni
hefðurðu ekki getað fundið eina einustu hreðku í alldi borginni. En
farðu bara og líttu á vöruskemmurnar og bryggjurnar. Staðurinn er
yfirfullur af vörum, vini, salti og mat.
— En af hverju er þá svona naumt skammtað ?
öll réttindi áskilin, Opera Mundi, Paris.
Framhald i næsta blaöi.
Fjarlægið nagla-
böndin á
auðveldan hátt
Fljótvirkt ■relnlcgt
Engar rispur
Sársaukalaust
Hinn sjálffyllti Cutipen gefur mýkj-
andi lanolínblandaðan snyrtilög, einn
dropa í einu, sem mýkir og eyðir
óprýðandi naglaböndum.
Cutipen er eins og fallegur, óbrjótandi
sjálfblekungur sérstaklega gerður til
snyrtingar. Hinn sérstæði oddur hans
snyrtir og lagfærir naglaböndin svo
að neglur yðar njóti sin.
Engra pinna eða bómullar er þörf.
Cutipen er algerlega þéttur, svo að
geyma má hann í handtösku.
CutlpCfV
fæst í öllum snyrtivöruverzlunum.
Handbærar áfyllingar.
Fyrir stökkar ncglur liiðjið um
Nutrinail,
vítamínblandaðan naglaáburð, sem
seldur er í pennum, jafn handhæg-
um í noktun og Cutipen.
PemviBir
Hér eru nöfn 5 stúlkna, sem
allar eru búsettar í Englandi, og
vilja skrifast á við pilta á aldr-
inum 14—18 ára. þær eru 14r—18
ára.
Angela Tittensore, 6 Harper
Avenue, Milehouse, Newcastle,
Staffordshire, England. — Geven
Styles, 5, Mongers Mead, Bar-
conge, Nr. Lewes, Sussex, Eng-
land — Anne Pokorska, 109 Orp
hanage Road, Erdington, B‘ham,
England. — Elisabeth Pecrce, 5
Swamms Meadows, Great Book
ham, Nr. Leatherhead, Surrey,
England. — Clare New, 61 Wood-
code Road, Caversham, Reading,
Berksh. England.
Ivan Bárdos, Budapest, XII.
Böszörményi ut 19/c. Hungary.
14 ára piltur, sem vill skrifast á
við jafnaldra ísl. pilt.
Frk. Lene Rasmussen, Gartner-
stigen 7, Vinderöd Skov, Fred-
eriksværk, Danmark. 13 ára
stúlka, sem vill bréfaskipti við
jafnaldra á fslandi.
Jón Símonarson, Knarranesi II,
Vatnsleysuströnd. Óskar bréfa-
skipta við stúlkur á aldrinum
20—22 ára.
48 VIKAN 25-tbl-