Vikan - 12.12.1968, Side 18

BOGMAÐURIIMN
22. 11. - 20. 12.
Maria Callas, f. 3. des., að
mörgu dæmigerð bogkona af
uppreisnargjörnu gerðinni.
Bogmannstíðin er síðasti hluti
haustsins. Viss afslöppun og
hvíld einkennir tímabil þetta, að
minnsta kosti sé það borið saman
við merkin á undan og eftir:
hinn ástríðumagnaða og um-
brotasama sporðdreka og stein-
bukkinn, sem strangur er sagð-
ur og kaldrifjaður.
Bogmaðurinn er oft myndaður
í líki kentárs, goðsagnadýrs þess
er var efri hluti mannslíkama
áfestur hrossskrokki. Og að sjálf-
sögðu er hann með spenntan
boga og ör á streng. Hestskrokk-
urinn táknar hvatir mannsins,
en mannslíkaminn sem upp úr
honum ris og örin, sem miðað
er hvorttveggja tákn upphafning-
ar, viðleitni mannsins til að rísa
upp úr sjálfum sér, fljúga í hæð-
irnar, skilja hið jarðbundna eft-
ir langt að baki. Hann sleppir
lausri þeirri orku, sem sporð-
drekinn byrgir niðri.
Bogmaðurinn er síðasta merki
eldþrenningarinnar. Hjá hrútn-
um er eldurinn óhaminn, hjá ljón-
inu er hann beizlaður með eigið
sjálf sem miðdepil, í bogmann-
inum losnar hann úr viðjum
sjálfsins. Yfirleitt fylgir meiri
samhyggja og minni einstakl-
ingshyggja fjórum síðustu
merkjunum í dýrahringnum en
hinum. Það kemur óvíða eða
hvergi betur í ljós en hjá bog-
manninum. í merki hans ríkir
hið fjarlæga yfir því nálæga, í
því koma fram miklir ævintýra-
menn, krossfarar og pílagrímar,
þar komast menn næst hinum
hinstu rökum og eilífu verðmæt-
um. Leitar- og ævintýrahneigð
bogmannsins getur komið fram
á ýmsan hátt. Stundum beinist
leit hans inn á við: hann verður
þá íhugull og gruflandi, en á
hinn bóginn er hann oft úthverf-
ur, athafnasamur og sækir til
fjarlægra sjóndeildarhringa.
Tvíburarnir eru það merki sem
er andspænis bogmanninum í
dýrahringnum. Tvíburafólk er
einnig félagslynt, en heldur á
yfirborðskenndan hátt. Sambönd
sem það tengir eru lausleg og
tilfallandi. Bogmaðurinn fórnar
hinsvegar því nálæga fyrir hið
fjarlæga, stofnar víðtæk sam-
bönd til langframa. Persónuleg
sjónarmið láta í minni pokann
fyrir háspekilegri víðsýni. Bog-
maðurinn stefnir að samræm-
ingu manns og dýrs, hvata og
skynsemdar, ástríðna og kaldrar
rökhyggju, hins jarðneska og
hins guðlega. Tákn Júpíters,
drottnara bogmannsins, er örninn
ímynd hins ólympska huga. Hann
þýðir höfðingslund, viljastýrk
og stefnu á fjarlæg markmið.
Stjarna sú er kennd er við
Júpíter er sú stærsta í sólkerfi
okkar. Undir áhrifum hnattar
þessa fæðast spakir menn og
höfðinglegir, gæddir mikilli orku
og leggja jafnframt mikla
áherzlu á reglu, staðfestu og ráð-
hyggni. Engu að síður eru þeir
ástríðumenn miklir. Guðafaðir-
inn á Olympi leggur áherzlu á
samræmi og samheldni, allt vill
hann samræma, jörð og himin,
menn og guði, vill frið og reglu.
Hann skipuleggur og raðar nið-
ur, er réttlátur og þykist sjálf-
kjörinn til forustu, hann hefur
stórt hjarta og gott, er samúð-
arfullur, opinskár, traustvekj-
andi, frjálslegur, framsýnn og
félagslyndur, elskar lífið og nýt-
ur þess af hjartans lyst. Þesskon-
ar manngerð er kölluð jóvíölsk.
Hún er sem sköpuð til íorustu,
enda eru tiltölulega margir
stjórnmálamenn og herforingj-
ar bornir við Júpíteráhrif.
Áhrif annarra himintungla í
merki þessu eru sem hér grein-
ir:
Þótt bogmaðurinn sé karllegs
eðlis á máninn, himintungl kven-
leikans, þar ágætlega heima.
Hann örvar hér ferða- og ævin-
týraþrá og leitun að fjarlægu
takmarki, sem fyrir er hjó bog-
manninum. Mána-bogmenn eru
oft mjög hemspekilega sinnaðir.
Ekki dregur Merkúr, guð
ferðamanna, heldur úr ferða-
löngun þeirri er bogmanninum
er samgróin. Merkúrsbogmenn
hafa oft mikinn áhuga á erlend-
um tungumálum og tengslum við
útlönd yfirleitt. Þeir eru fremur
léttir í skapi, greindir á frum-
legan hátt og gefnir fyrir heim-
speki.
Venusar-bogmenn eru fjörug-
ir og tilfinningaríkir. Þeir hafa
mikinn metnað í fagurfræðileg-
um siðferðilegum og andlegum
efnum.
Marz-bogmenn verða oft
miklir athafnamenn við siðferði-
leg og heimspekileg viðfangs-
efni, en stundum líka geysiöfl-
ugir uppreisnarmenn gegn um-
hverfi sínu.
Satúrn beinir áhrifum sínum
hér til andlegrar fullkomnunar
persónuleikans. Satúrns-bog-
menn verða því oft hreinlífir
heimspekingar.
Segja má að megineinkenni
sálarlífs bogmannsins sé það að
hann vill hafa rúmt í kringum
sig. Þessi manngerð, maður að
hálfu, dýr að hálfu samkvæmt
goðsögnunum um kentárinn,
stefnir stöðugt til þeirra víðerna
lífsins, sem hulin eru auganu.
Þessi leitar- og ferðahneigð ger-
ir að verkum að hann er alls-
staðar sem heima hjá sér, lagar
sig hvarvetna eftir aðstæðum,
hvort sem þær eru landfræðileg-
ar, menningarlegar eða í einka-
lífi. Alltaf leitar hann yztu endi-
marka, hvort heldur er í eigin
sálarlífi eða hið ytra. Aldrei
kemur hann svo að landamær-
um að hann reyni ekki að kom-
ast yfir þau; það er sjálfsagður
liður í hvíldarlausri viðleitni
hans til að vaxa upp úr sjálfum
sér. Alltaf stefna augu hans til
hæða, hann hungrar í ævintýri.
Þrátt fyrir þessa hvildarlausu
leit bogmannsins er hann eng-
inn einmani. Þvert á móti er
hann félagslyndur og kvartar
ekki undan tengslunum, sem
binda hann við umheiminn.
Glaðværð hans er díonýsk; i
gleðskap ölvar hann sig líkt og
18 VIKAN 49-.tbl-