Vikan - 12.12.1968, Side 23

— Mig dreymdi ekki um að hún myndi taka boðinu, sagði Wini-
fred snöggt ......
í einu herberginu uppi á lofti, hafði verið útbúið búningsher-
bergi handa Fleur. June settist á rúmstokkinn, beinvaxin og grönn,
einna líkust vofu. Fleur læsti dyrunum eftir þeim.
— Þú heldur auðvitað að ég sé geggjuð, sagði hún, og varir
hennar titruðu. - Þetta átti að vera Jon, — en það var útilokað.
Michael vildi ólmur kvænast mér, og mér er alveg sama, ég
slepp þá að minnsta kosti að heiman. Hún stakk hendinni niður
í hálsmálið á brúðarkjólnum og dró fram bréf, sem hún rétti June.
— Þetta er bréf frá honum.
June las: — Lake Okanagen, British Columbia.
Ég kem ekki aftur til Englands. Guð blessi þig alltaf. Jon.
— Þú sérð að móðir hans hefur fengið vilja sínum framgengt,
sagði Fleur.
June rétti bréfið til hennar aftur. — Það er ekki réttlátt að
segja þetta um Irene. Hún sagði alltaf að Jon yrði að ákveða sig
sjálfur.
Bros Fleur var biturt. — Segðu mér eitt, eyðilagði hún ekki þitt
líf líka, þegar hún rændi unnustanum frá þér?
June leit upp: — Það er enginn þess megnugur að eyðileggja
Fleur leit upp og ekki hennar breyttist ósjálfrátt í háifkæfðan
hlátur. Sannast að segja var June nokkuð mögur og rytjuleg, en
augnaráðið var milt og bjart.
— Já, já, ég skal reyna að stilla mig, sagði Fleur. — Ég gleymi
honum eflaust, ef ég flýg nógu hátt og langt ...
Svo stóð hún upp og rétti úr sér, gekk að þvottaskálinni og
þvoði sér í framan. Burtséð frá hlýlegum roða, sem fór henni vel,
var engin breyting á andliti hennar.
June stóð upp. Hún tók undir höku ungu konunnar og sagði:
— Gefðu mér koss að skilnaði, og svo klappaði hún heita kinn
hennar.
— Ég verð að fá mér sígarettu, sagði Fleur, — þú skalt ekki
bíða eftir mér.
Soames beið niðri í stofunni og var sem á nálum yfir seinlæti
dóttur sinnar. June reigði höfuðið, þegar hún gekk fram hjá hon-
um til Francie frænku sinnar, dóttur Rogers Forsyte.
— Á ég að segja þér nokkuð, sagði hún og gaut augunum til
Soames, — það er eitthvað örlagaþrungið við þennan mann.
Francie var sem hún kæmi af fjöllum: — Hvað áttu við með
örlagaþrungið?
líf hver fyrir öðrum, Fleur. Við erum einfaldlega slegin út, en
við réttum úr oklcur aftur.
Sér til skelfingar sá June ungu stúlkuna hníga niður fyrir framan
sig, grúfa andlitið í kjöltu hennar og gráta sárt og ekkaþrungið.
En það hlaut auðvitað að koma að þessu, og Fleur yrði örugg-
lega léttara um hjartað á eftir. June strauk hár hennar blíðlega,
og það var eins og niðurbældar móðurtilfinningar streymdu frá
fingrum hennar.
— Láttu ekki bugast, vina mín, hvíslaði hún lágt. — Við ráðum
ekki örlögum okkar, en við verðum að reyna að fá það bezta út
úr lífinu. Það hefi ég orðið að gera. Ég var þrjózkufull eins og
þú, og ég grét líka einu sinni, eins og þú gerir núna. Og horfðu á
mig núna ........
June veitti þessari spmningu ekki nokkra athygli. — Ég ætla
ekki að bíða eftir því að brúðhjónin aki af stað, sagði hún. —
Vertu sæl!
— Vertu sæl, sagði Francie og augu henna stóðu eins og á
stiklum af undrun. — Hamingjan sanna, hugsaði hún, það eru lík-
iega þessar gömlu fjölskylduerjur, sem hún er að láta skína í.
Það er naumast að þetta er rómantískt. . . .
Wilfrid Desert hafði íbúð í húsi andspænis sýningarsalnum í
Cork Street. Hann var í sérflokki, eini aðalsmaðurinn er lagði fyrir
sig ljóðagerð, sem nokkur útgefandi vildi líta við að gefa út. Hann
Framhald á bls. 45.
49. tbi. VIKAN 23