Vikan - 12.12.1968, Page 40

& ■ j/r ■ ■ K
■ ■■■ ■ ■
B ^ jf 1 1 9 1 ^ w w 1 I
gg—&
iii*
d Filters
Þau stönzuðu við þetta ein-
kennilega tvíburatré. Nadine
stóð við stofnana. Hún tók ut-
an um þá. Höfuð hennar var
mitt á milli þeirra. Grant snar-
aði sér eins og af tilviljun hinum
megin við tréð. Hann teygði höf-
uðið í áttina til Nadine. Hún hélt
að hann ætlaði að kyssa hana við
svo frumlegar aðstæður og teygði
höfuðið nær honum og brosti. í
hendingskasti greip hann um
sítt og slétt hár hennar sitt hvor-
megin við höfuðið. Hann dró
hana niður, unz háls hennar nam
við hvöss samskeyti stofnanna.
Þetta gerðist í svo skjótri svip-
an, að henni gafst ekki einu sinni
tóm til að hrópa.
Áður en hann fór, rannsakaði
hann staðinn gaumgæfilega.
Hvergi voru nein vegsummerki
sjáanleg, sem gætu komið upp
um hann. Þarna var allt grasi
gróið, svo að engin fótspor sá-
ust. Tvímælalaust yrði álitið, að
hér hefði verið um slys að ræða.
Á hádegi næsta dag ruddist
lögreglan inn í kjallaraholu
Grants. Honum hafði láðst að
læsa hurðinni, svo að þeir stóðu
Verkir, þreyta í baki ?
DOSI beltin hafa eytt
þrautum margra.
Reynið þau.
.EMEDIA H.F
LAUFÁSVEGI 12- Síml 16510
á miðju gólfi, þegar hann vakn-
aði og spratt fram úr rúminu.
Welker leynilögreglumaður
var í fararbroddi:
— Klæddu þig í snatri, sagði
hann.
— Hvers vegna, spurði Grant.
— Hvað á að þýða að ryðjast inn
til sofandi manns, sem ekkert
hefur af sér brotið?
— Þú ert tekinn fastur og sak-
aður um morðið á Nadine Mizell.
Þess vegna skaltu klæða þig í
snatri.
Grant var sem lamaður af ótta
og skelfingu. Hann greip í það
hálmstrá, að aðeins væri um get-
sakir að ræða hjá þeim. Þeir
gátu ekki vitað hvað hefði gerzt
og því síður sannað neitt ....
— Spádómur minn rættist fyrr
en ég bjóst við, sagði Welker.
— Ég hef alltaf haldið því fram,
að þú mundir brenna þig á eit-
urlyfjunum einn góðan veður-
dag. Það er að vísu ekki alveg
rétt, en þú færð að brenna þig
á rafmagnsstólnum í staðinn!
Við höfum haft fingraförin þín
í safni okkar, síðan daginn, sem
við tókum þig og tvo félaga
þína hér fasta og fórum með
ykkur niður á stöðina. Ef það.
hefði ekki gerzt, hefðir þú lík-
lega sloppið núna.
Við fundum fingraför á hnöpp-
unum aftan á kjól Nadine Mi-
zells. Þau sönnuðu að vísu ekk-
ert — ekki fyrr en við bárum
þau saman við fingraförin þín
í safninu okkar.
Marokkó
Framhald af bls. 27.
fálmara út á nakta öxl stúlk-
unnar. Þá slaknaði á sjálfsstjórn
stúlkunnar. Hún lagði hvað eft-
ir annað til vargsins, sem brá
á það bragð að láta sig falla nið-
ur á gólfið sem dautt væri, —
en sakaði þó ekki. Meðan Stein-
unn starði á óvininn liggjandi
þarna við fætur sér og var sjálf-
sagt að bræða það með sér, hvort
hún ætti að láta kné fylgja
kviði og hlamma fætinum ofan
á skepnuna, renndi ég rauðvíni
í tómt glasið hennar — mér
fannst hún hafa til þess unnið.
Svo ákvað hún að veita fjanda
þessum grið og leit upp, fálm-
aði um leið eftir glasi sínu og
teygaði úr því rösklega helm-
inginn. Skyndilega brá hún glas-
inu upp í ljósið og spurði: —
Hver hellti þessu í glasið mitt?
Smám saman slaknaði á taug-
um okkar eftir orrustuna við
dýrið, og nú var kaffi borið á
borð. Bleksterkt með rjóma-
blandi. Stórir sykurmolar með.
Ég ætlaði að smækka einn mol-
ann um helming milli handa
mér, en tókst ekki hönduglegav
til en svo, að ég missti takið á
molanum og felldi um leið boll-
ann með innihaldi öllu ofan á
borðdúkinn og mig. Þjónn sá
þetta og kom hlaupandi til að
bjarga því sem bjargað yrði,
þurrkaði mig og borðið eftir
beztu getu, en þreif síðan boll-
ann og könnuna og ætlaði að
rjúka fram að ná í nýtt kaffi.
En eitthvað hefur hann verið
illa farinn til tauganna líka, því
hann hentist beint á næsta borð
af svo miklu kasti, að hann
felldi það til hálfs og var nærri
dottinn sjálfur. Til þess að bjarga
sér og borðinu, þreif hann í það
með báðum höndum, fullum af
kaffiílátum og þar fór afgang-
urinn.
Allt er þá þrennt er, ekki gátu
fleiri hremmingar orðið þetta
kvöidið. Eftir matinn sátum við
um stund úti í garðinum og feng-
um okkur viðbótar kók og ég bað
þjóninn að hafa baccardi saman
við mitt. Þá var næst fyrir hendi
að ganga til náða, og hvarf nú
hver til síns herbergis.
En vei, ó, vei! Þar hafði mér
láðst að loka gluggum og sú sem
40 VIKAN 49-tbl-